Het startpunt met betrekking tot het nationale vraagstuk in België is de kunstmatige 'eenheid' van dit land. In realiteit hebben zowel de Vlamingen als de Walen nooit vrij gekozen om hun naties te verenigen in één enkele staat. De hedendaagse federale structuur is een obstakel voor de complete zelfbeschikking van de Vlamingen en van de Walen, die beiden gevangen zitten in een onderdrukkende staat. De bourgeoisie heeft herhaaldelijk de onderlinge nationale spanningen benut om haar eigen belangen te behartigen en om zo de arbeiders tegen elkaar uit te spelen. Daarom eisen wij de ontmanteling van België ten gunste van het recht op zelfbeschikking voor zowel de Vlamingen als de Walen. De Duitssprekende minderheid moet ook over haar eigen lot kunnen beslissen in deze zaak. De ontmanteling van België gaat hand in hand met de strijd tegen de imperialistische instituties die op kunstmatige wijze de eenheid van het land in stand houden - de monarchie, de NAVO en de Europese Unie.
IJzertoren in Diksmuide (West-Vlaanderen): Symbool van de Vlaamse strijd voor zelfbeschikking.
Om het nationale vraagstuk van België op te kunnen lossen, moeten we haar geschiedenis kennen. De evolutie van een feodaal naar een kapitalistisch systeem binnen deze gebieden, betekende dat het moderne België tot stand zou komen onder de bijna exclusieve invloed van buitenlandse machten. Terwijl de, door de Protestanten gedomineerde noordelijke provincies van Nederland zich formeel onafhankelijk verklaarden in 1648, werden de Katholieke zuidelijke provincies (die het hedendaagse België vormen) tot 1700 nog steeds geregeerd door de Habsburgers van Spanje en daarna (vanaf 1713) door die van Oostenrijk. Pas in 1789 zou in dit gebied een eerste revolutie plaats vinden: de Brabantse omwenteling. Kort daarna werd het gebied geannexeerd door Frankrijk. Na de val van Napoleon in 1814, werd het lot van deze naties beslist door de Coalitiemachten onder leiding van Groot-Brittannië. Toen Napoleon terugkeerde en er een nieuwe oorlog begon, maakte de Nederlandse koning Willem I hier handig gebruik van, door in 1815 deze gebieden militair te bezetten. Tijdens het Congres van Wenen werd het de Nederlandse koning toegestaan om - ongeacht de wil van de bevolking - deze gebieden voor zichzelf te claimen als onderdeel van zijn koninkrijk. Groot-Brittannië zag dit als een manier om een "bufferstaat" te vormen tussen Frankrijk en de andere grote Europese landmachten. Het was pas in 1830 dat de inwoners van deze provincies onder de invloed van de Franse Juli-revolutie een soort "eigen" bourgeois revolutie doorvoerden. Deze werd geleid door de Francofonen en kan gezien worden als een gedeeltelijke expressie van zelfbeschikking.
Het moderne België is dus eigenlijk het bastaardkind van de politiek en compromissen van de grote machten uit die tijd. De herverdeling van deze gebieden tussen Groot-Brittannië, Frankrijk en Pruissen werd serieus bekeken in 1830. In die tijd was Groot-Brittannië echter de sterkste macht in Europa en deze zou het nooit toestaan dat Frankrijk dit gebied zou annexeren. Tegelijkertijd wensten de Britten een nieuwe Europese oorlog te voorkomen en was Frankrijk er pertinent op tegen dat Brittannië ook maar één stuk land op het continent zou verkrijgen. Daarom werd er tijdens de Conferentie van Londen besloten om een 'onafhankelijke' staat te creëren (in de praktijk een Britse proxy-staat). Enerzijds bedreigt door Nederland en van de andere kant bedreigt met annexatie en versplintering door Frankrijk, Brittannië en Pruissen, hadden de Vlamingen en Walen eigenlijk nooit een echte keus hierin. Zij werden gedwongen België te vormen door de historische situatie.
De taalgebieden binnen de Belgische staat: een Nederlands-, Frans- en Duitstalig gewest.
In 1830 waren de Vlaamse en Waalse naties nog niet erg ontwikkeld. In Vlaanderen was de taal nog erg inconsistent en verdeeld onder verschillende regionale dialecten. Verder waren er duidelijk afgebakende verschillen tussen de belangrijkste steden. De aristocratie en bourgeoisie waren voornamelijk Franstalig. Onder deze situatie ging de gedwongen verenging in België sterk ten koste van de Vlaamse natie. Al in 1840 eisten de Vlamingen linguïstische rechten en verzetten zij zich tegen de assimilatie door de Franstaligen. De Vlaamse arbeiders en boeren werden aan zowel een economische als nationale onderdrukking onderworpen en bevonden zich onderaan de sociale ladder. Pas na 1870 kregen de Vlamingen langzaam maar zeker formele erkenning voor hun linguïstische rechten binnen het onderwijs en juridische domein: een Nederlandse versie van de grondwet werd echter pas in 1967 erkend. Na de Tweede Wereldoorlog begon de situatie tussen de twee naties te veranderen. Vanaf de jaren '50 begon een aanzienlijk kapitaal zuid voor noord te verruilen en tanende Waalse industrieën verhuisden naar Vlaanderen. De ineenstorting van de mijn- en zware industrie in Wallonië leidde als gevolg van een opkomende olie industrie tot een herlocatie naar de havens van Antwerpen en de rest van de Vlaamse kust.
De historische ontwikkelingen van het nationale vraagstuk in België laten zien dat de 'eenheid' volkomen kunstmatig is. Het was immers nooit gebaseerd op de vrije keuze van de naties die er deel van uit maken. De dynamiek tussen de grote Europese machten van die tijd leidde in 1830 tot een Francofone bourgeois overname van de macht, wat vanaf het begin elke vrijwillige samenwerking tussen deze twee naties uitsloot. Vandaag de dag is Vlaanderen danwel in een betere economische positie dan Wallonië, maar het kader van België is feitelijk onderdrukkend voor beide naties. Zij hebben immers geen van beide volledige zelfbeschikking. Als gevolg van de economische vooruitgang van de Vlamingen, hebben zij een beleid van linguïstische en culturele 'autonomie' weten af te dwingen. Tot op zekere hoogte zien Vlamingen en Walen elkaar als vreemdelingen binnen dezelfde staat. Het antwoord hierop is simpel: scheid van elkaar af!
België barst: Vlaamse en Waalse nationale vlag.
De invloed van Groot-Brittannië en in mindere mate Frankrijk bij de totstandkoming van dit land, wordt duidelijk door het soort constitutionele monarchie dat het heeft. De Britten kozen een afstammeling van de kroon, Leopold van Saksen-Coburg, die voor zijn tweede huwelijk de dochter van de Koning van Frankrijk trouwde, Louise-Marie. Deze monarchie is niet enkel een verzamelpunt voor de reactionaire krachten, maar ook een van de belangrijkste pilaren die op kunstmatige wijze de Belgische 'eenheid' probeert te bewaren. Met de scheiding van België moet ook dit relikwie van het feodalisme omver geworpen worden: Weg met de monarchie!
Brussel is een Franstalige enclave op Vlaams grondgebied. Toen België werd gevormd was de meerderheid in de stad Nederlandstalig. De verfransing is het resultaat van de assimilatiepolitiek van de Francofone bourgeoisie. Vandaag de dag zijn de Nederlandstaligen een kleine minderheid in de stad. Een ander groot deel van de stad bestaat uit immigranten of werkt voor de Europese Unie. Feit is dat Brussel en omstreken inmiddels hun eigen regionale regering hebben en een populatie behelst die anders is dan in de rest van Vlaanderen. Het is moeilijk te voorspellen wat er met Brussel gaat gebeuren als het land uiteenvalt. Echter, de bevolking moet volledig vrij zijn om te kiezen wat er met de regio moet gebeuren.
Het nationale vraagstuk in België en het lot van Brussel hangen sterk samen met dat van de imperialistische instituties daar. Zowel de NAVO als de Europese Commissie hebben hun hoofdkwartier in Brussel gevestigd en de imperialisten zijn angstig voor de instabiliteit die het uiteen vallen van België zou creëren. Met name de EU speelt een leidende rol in het in stand houden van nationale onderdrukking binnen haar lidstaten. Immers de onafhankelijkheid van Catalonië, Baskenland, Schotland, Wallonië en/of Vlaanderen zou een uitdaging zijn voor het voortbestaan van de EU. De grenzen van de lidstaten zouden hertrokken moeten worden. Dus zeker in het geval van België zou het erg onwaarschijnlijk zijn dat een dergelijke beweging voor nationale onafhankelijkheid los zou staan van een beweging tegen de EU zelf. Daarom: Vlaanderen en Wallonië uit de Europese Unie! De Europese Unie uit Brussel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten