dinsdag 19 september 2017

Het Nationale Vraagstuk in België: Vrijheid voor Vlaanderen en Wallonië!


Het startpunt met betrekking tot het nationale vraagstuk in België is de kunstmatige 'eenheid' van dit land. In realiteit hebben zowel de Vlamingen als de Walen nooit vrij gekozen om hun naties te verenigen in één enkele staat. De hedendaagse federale structuur is een obstakel voor de complete zelfbeschikking van de Vlamingen en van de Walen, die beiden gevangen zitten in een onderdrukkende staat. De bourgeoisie heeft herhaaldelijk de onderlinge nationale spanningen benut om haar eigen belangen te behartigen en om zo de arbeiders tegen elkaar uit te spelen. Daarom eisen wij de ontmanteling van België ten gunste van het recht op zelfbeschikking voor zowel de Vlamingen als de Walen. De Duitssprekende minderheid moet ook over haar eigen lot kunnen beslissen in deze zaak. De ontmanteling van België gaat hand in hand met de strijd tegen de imperialistische instituties die op kunstmatige wijze de eenheid van het land in stand houden - de monarchie, de NAVO en de Europese Unie.


IJzertoren in Diksmuide (West-Vlaanderen): Symbool van de Vlaamse strijd voor zelfbeschikking.


Om het nationale vraagstuk van België op te kunnen lossen, moeten we haar geschiedenis kennen. De evolutie van een feodaal naar een kapitalistisch systeem binnen deze gebieden, betekende dat het moderne België tot stand zou komen onder de bijna exclusieve invloed van buitenlandse machten. Terwijl de, door de Protestanten gedomineerde noordelijke provincies van Nederland zich formeel onafhankelijk verklaarden in 1648, werden de Katholieke zuidelijke provincies (die het hedendaagse België vormen) tot 1700 nog steeds geregeerd door de Habsburgers van Spanje en daarna (vanaf 1713) door die van Oostenrijk. Pas in 1789 zou in dit gebied een eerste revolutie plaats vinden: de Brabantse omwenteling. Kort daarna werd het gebied geannexeerd door Frankrijk. Na de val van Napoleon in 1814, werd het lot van deze naties beslist door de Coalitiemachten onder leiding van Groot-Brittannië. Toen Napoleon terugkeerde en er een nieuwe oorlog begon, maakte de Nederlandse koning Willem I hier handig gebruik van, door in 1815 deze gebieden militair te bezetten. Tijdens het Congres van Wenen werd het de Nederlandse koning toegestaan om - ongeacht de wil van de bevolking - deze gebieden voor zichzelf te claimen als onderdeel van zijn koninkrijk. Groot-Brittannië zag dit als een manier om een "bufferstaat" te vormen tussen Frankrijk en de andere grote Europese landmachten. Het was pas in 1830 dat de inwoners van deze provincies onder de invloed van de Franse Juli-revolutie een soort "eigen" bourgeois revolutie doorvoerden. Deze werd geleid door de Francofonen en kan gezien worden als een gedeeltelijke expressie van zelfbeschikking.

Het moderne België is dus eigenlijk het bastaardkind van de politiek en compromissen van de grote machten uit die tijd. De herverdeling van deze gebieden tussen Groot-Brittannië, Frankrijk en Pruissen werd serieus bekeken in 1830. In die tijd was Groot-Brittannië echter de sterkste macht in Europa en deze zou het nooit toestaan dat Frankrijk dit gebied zou annexeren. Tegelijkertijd wensten de Britten een nieuwe Europese oorlog te voorkomen en was Frankrijk er pertinent op tegen dat Brittannië ook maar één stuk land op het continent zou verkrijgen. Daarom werd er tijdens de Conferentie van Londen besloten om een 'onafhankelijke' staat te creëren (in de praktijk een Britse proxy-staat). Enerzijds bedreigt door Nederland en van de andere kant bedreigt met annexatie en versplintering door Frankrijk, Brittannië en Pruissen, hadden de Vlamingen en Walen eigenlijk nooit een echte keus hierin. Zij werden gedwongen België te vormen door de historische situatie.


De taalgebieden binnen de Belgische staat: een Nederlands-, Frans- en Duitstalig gewest.


In 1830 waren de Vlaamse en Waalse naties nog niet erg ontwikkeld. In Vlaanderen was de taal nog erg inconsistent en verdeeld onder verschillende regionale dialecten. Verder waren er duidelijk afgebakende verschillen tussen de belangrijkste steden. De aristocratie en bourgeoisie waren voornamelijk Franstalig. Onder deze situatie ging de gedwongen verenging in België sterk ten koste van de Vlaamse natie. Al in 1840 eisten de Vlamingen linguïstische rechten en verzetten zij zich tegen de assimilatie door de Franstaligen. De Vlaamse arbeiders en boeren werden aan zowel een economische als nationale onderdrukking onderworpen en bevonden zich onderaan de sociale ladder. Pas na 1870 kregen de Vlamingen langzaam maar zeker formele erkenning voor hun linguïstische rechten binnen het onderwijs en juridische domein: een Nederlandse versie van de grondwet werd echter pas in 1967 erkend. Na de Tweede Wereldoorlog begon de situatie tussen de twee naties te veranderen. Vanaf de jaren '50 begon een aanzienlijk kapitaal zuid voor noord te verruilen en tanende Waalse industrieën verhuisden naar Vlaanderen. De ineenstorting van de mijn- en zware industrie in Wallonië leidde als gevolg van een opkomende olie industrie tot een herlocatie naar de havens van Antwerpen en de rest van de Vlaamse kust.

De historische ontwikkelingen van het nationale vraagstuk in België laten zien dat de 'eenheid' volkomen kunstmatig is. Het was immers nooit gebaseerd op de vrije keuze van de naties die er deel van uit maken. De dynamiek tussen de grote Europese machten van die tijd leidde in 1830 tot een Francofone bourgeois overname van de macht, wat vanaf het begin elke vrijwillige samenwerking tussen deze twee naties uitsloot. Vandaag de dag is Vlaanderen danwel in een betere economische positie dan Wallonië, maar het kader van België is feitelijk onderdrukkend voor beide naties. Zij hebben immers geen van beide volledige zelfbeschikking. Als gevolg van de economische vooruitgang van de Vlamingen, hebben zij een beleid van linguïstische en culturele 'autonomie' weten af te dwingen. Tot op zekere hoogte zien Vlamingen en Walen elkaar als vreemdelingen binnen dezelfde staat. Het antwoord hierop is simpel: scheid van elkaar af!


België barst: Vlaamse en Waalse nationale vlag.


De invloed van Groot-Brittannië en in mindere mate Frankrijk bij de totstandkoming van dit land, wordt duidelijk door het soort constitutionele monarchie dat het heeft. De Britten kozen een afstammeling van de kroon, Leopold van Saksen-Coburg, die voor zijn tweede huwelijk de dochter van de Koning van Frankrijk trouwde, Louise-Marie. Deze monarchie is niet enkel een verzamelpunt voor de reactionaire krachten, maar ook een van de belangrijkste pilaren die op kunstmatige wijze de Belgische 'eenheid' probeert te bewaren. Met de scheiding van België moet ook dit relikwie van het feodalisme omver geworpen worden: Weg met de monarchie!

Brussel is een Franstalige enclave op Vlaams grondgebied. Toen België werd gevormd was de meerderheid in de stad Nederlandstalig. De verfransing is het resultaat van de assimilatiepolitiek van de Francofone bourgeoisie. Vandaag de dag zijn de Nederlandstaligen een kleine minderheid in de stad. Een ander groot deel van de stad bestaat uit immigranten of werkt voor de Europese Unie. Feit is dat Brussel en omstreken inmiddels hun eigen regionale regering hebben en een populatie behelst die anders is dan in de rest van Vlaanderen. Het is moeilijk te voorspellen wat er met Brussel gaat gebeuren als het land uiteenvalt. Echter, de bevolking moet volledig vrij zijn om te kiezen wat er met de regio moet gebeuren.

Het nationale vraagstuk in België en het lot van Brussel hangen sterk samen met dat van de imperialistische instituties daar. Zowel de NAVO als de Europese Commissie hebben hun hoofdkwartier in Brussel gevestigd en de imperialisten zijn angstig voor de instabiliteit die het uiteen vallen van België zou creëren. Met name de EU speelt een leidende rol in het in stand houden van nationale onderdrukking binnen haar lidstaten. Immers de onafhankelijkheid van Catalonië, Baskenland, Schotland, Wallonië en/of Vlaanderen zou een uitdaging zijn voor het voortbestaan van de EU. De grenzen van de lidstaten zouden hertrokken moeten worden. Dus zeker in het geval van België zou het erg onwaarschijnlijk zijn dat een dergelijke beweging voor nationale onafhankelijkheid los zou staan van een beweging tegen de EU zelf. Daarom: Vlaanderen en Wallonië uit de Europese Unie! De Europese Unie uit Brussel!


zondag 17 september 2017

12-09-2017: Macron versus de Straat: Nieuw Protest tegen de 'Loi Travail'

De verkiezingsoverwinning van Macron (die met een nipte meerderheid gehaald werd), was een opsteker voor de voorvechters van de Europese Unie. Hoe blij waren Merkel en de beurzen niet dat hij met zijn pro-Europa koers gewonnen had van mevr. Le Pen en haar anti-EU koers? Eindelijk kan Macron "het stugge" Frankrijk nu toch echt economisch gaan hervormen.

Macron mag dan wel beweren dat zijn politieke koers zo "complex" is, dat "het gewone volk" zijn beleid niet begrijpt, maar voor de gemiddelde arbeider is er helemaal niets "complex" aan Macron zijn beleid: Dit is gewoon een voortzetting het ouderwetse liberaal kapitalisme in zijn puurste vorm. Weg met de sociale staat, werkzekerheid en schaf de ontslagbescherming maar af! is de slogan van het kapitalisme van deze nieuwe 'Zonnekoning'.

Macron zijn hervormingen bestaan o.a. uit het verminderen van de ontslagvergoeding, een versoepeling van de ontslagwetgeving (‘hire and fire’), het afschaffen (dus verlengen) van de 35-urige werkweek, afschaffing van de overwerkvergoedingen voor de vrijdagavond en de zondag, de privatisering van de staatsspoorwegmaatschappij (om deze te laten concurreren met 'goedkoper busvervoer') en zijn kers op de taart: het uitschakelen van de militante vakbonden. Dit door de CAO's en arbeidsvoorwaarden zoveel mogelijk per individueel bedrijf te laten afsluiten i.p.v. per sector. Door het aantal stemmen voor degelijke afspraken te verlagen, kan hij via die weg meer stemmen geven aan de "gematigde" en gele bonden (= pro-ondernemingsbonden, zoals de CFDT). (Om maar te zwijgen van Macron zijn poging [geheel zoals een ‘goed Napoleon’ betaamd] om de nu heersende noodtoestand, onderdeel te laten worden van het gewone recht. Iets wat een gigantische slag tegen elke revolutionair activist zal betekenen). 

Op 12 sept. jl. hield de strijdbaarste vakbond van Frankrijk, de CGT (zo “radicaal” als de Franse wet het toelaat), tezamen met andere bonden zoals Solidares, haar eerste krachtmeting met Macron. Veel andere vakbondsbureaucraten hebben hun vrede met Macron echter allang gesloten. Dit weerhield de basis van die bonden, zoals die van de Force Ouvrère, er echter niet van, om deze betoging massaal te ondersteunen. In Parijs demonstreerde meer dan 60.000 deelnemers. Ook lukte het om een wegblokkade op te werpen tussen Rijssel (Lille) en Parijs, welke leidde tot aanzienlijke vertraging van het goederenvervoer over de weg.

Naast deze stakingen en betogingen, wist het “Zwart blok" (± 500 man/vrouw) dat op kop liep, goed verzet te bieden tegen Macron zijn ordetroepen. De boodschap op deze doordeweekse dag was duidelijk: Macrons ‘Loi Travail' zal niet zonder slag of stoot kunnen worden doorgevoerd. De klassenconfrontatie tussen arbeid en kapitaal is een nieuwe verhevigde fase ingegaan. Ronde twee staat gepland op 21 sept. a.s. 

Hieronder een korte fotoreportage van enkele waarnemers van de ACN/AKN, die voor de gelegenheid naar Parijs waren afgereisd:










donderdag 7 september 2017

Nieuw Rechts: De Vijfde Colonne van het Zionisme


In oktober 2010 bezocht de Nederlandse rechtspopulist Geert Wilders de Duitse hoofdstad Berlijn. Als een van de prominente vertegenwoordigers van 'nieuw rechts' binnen Europa, was hij daar om zijn Duitse kameraden van de politieke partij Die Freiheit te ondersteunen. Die Freiheit werd opgericht door de voormalig Berlijnse CDU-politicus René Stadtkewitz. Deze nieuw rechtse partijen grijpen de groeiende onvrede in Europa, die voortkomt uit de imperialistische ontwikkelingen, aan om zich voor te doen als anti-imperialisten en als zogenaamde vertegenwoordigers van sociale thema's. Kijkt men echter wat verder en beter, dan blijken we al gauw met een zeer spectaculaire en verfijnde vorm van misleiding van doen te hebben: een rechtse politieke stroming die voorheen tot de oppositie behoorde, maar nu doelgericht probeert om het volk warm te maken voor de agenda van het NAVO-imperialisme.


Geert Wilders en René Stadtkewitz op het oprichtingscongres van 'Die Freiheit' 


Tijdens de toespraak die Geert Wilders in Berlijn hield, liet hij zijn ware imperialistische aard zien: „Zij (links in het algemeen – red.) die beweren dat het Westerse “imperialisme” een evenzo groot kwaad is als dat het Sovjet-imperialisme was; en nu zelfs stellen dat het Westerse “imperialisme” evenzo erg is als het islamitische terrorisme (…) In mijn toespraak bij Ground Zero in New York op 11 sept., heb ik gezegd dat wij tegen de verdeeldheid van het Westen – dat is Amerika – zijn door schuldverwijten aan ons adres door islamitische retoriek. Wij moeten de eenheid prijzen. De Westerse maatschappijen zijn nu eenmaal de meest vrije en meest bloeiende op deze wereld (…) Daarom kunnen wij van Amerika, de meest vrije natie ter wereld, nog veel leren. (…) Het ligt in jullie (de Europese) verantwoordelijkheid om aan de kant van diegenen te staan, die door de islam bedreigd worden – zoals de staat Israël en haar Joodse bevolking”. Deze uitspraken representeren de ideologie en demagogie van het NAVO-imperialisme in haar meest zuivere vorm!

Door ons te verdiepen in hun uitspraken weten we al snel waarmee we daadwerkelijk van doen hebben bij deze rechts-populisten. Zo weet Wilders bijvoorbeeld keer op keer het Jodendom en het Zionisme - twee concepten die zichzelf beiden categorisch uitsluiten - op één hoop te gooien. Dat Geert Wilders en René Stadtkewitz niet de enigen binnen het rechtse spectrum zijn die er zulke ideeën op na houden werd duidelijk in december 2010, toen in de door de Zionisten bezette Palestijnse hoofdstad Jeruzalem een quasi-officiële verklaring verscheen. In de zogeheten “Jeruzalem Verklaring” namen de ondertekenaars o.a. de volgende stellingen in:

= ,,Nadat de totalitaire systemen van de 20e eeuw overwonnen waren, heeft de mensheid nu weer te maken met een nieuwe wereldwijde totalitaire bedreiging: de fundamentalistische islam”. Hier wordt niet de imperialistische ontwikkeling van de kapitalistische “globalisering” als de “totalitaire bedreiging” gekenmerkt, maar enkel de Islam als religie. Waarin dan het onderscheidt tussen de religie van de zogenaamde “fundamentalistische islam" en de verschillende uitdrukkingen ervan wordt gemaakt, wordt verder nooit uitgelegd.

= „Daarmee staan wij in de frontlinie voor de Westerse democratische-waardengemeenschap”. Dus: Strijd der beschavingen (Clash of Civilizations - Huntington) i.p.v. strijd om sociale en culturele bevrijding.

= „Wij keuren elke vorm van fundamentalisme af, in wat voor religieuze of politieke beweging dan ook”. Klinkt wellicht goed op het eerste gezicht. Echter, wat gelijk opvalt, is dat de fascistische ideologie van het Zionisme volkomen vrijgesteld blijft van deze “afkeuring”.

= „Israël als de enige democratie in het Midden-Oosten, is ons belangrijkste aanspreekpunt tegen deze oprukkende totalitaire wereldreligie”. Hier hoeft men eigenlijk niet meer verder te lezen. Uitgerekend Israël een democratie noemen is je reinste onzin. Hiermee wordt niet alleen de eigenlijke boodschap van deze verklaring duidelijk, maar ook de aard van het politieke project dat erachter steekt. In een democratie worden vrije en algemene verkiezingen gehouden – die er in Israël niet zijn, want daar worden miljoenen mensen van de zogenaamde “verkiezingen” uitgesloten. Om maar over de vele bloedbaden en oorlogsmisdaden te zwijgen…

= „Wij erkennen het bestaansrecht van de staat Israël binnen het kader van de volksrechtelijke grenzen. Evenals het recht van Israël op zelfverdediging tegen alle agressoren, in het bijzonder tegen islamitische terreur.” Of om George Orwell te citeren: „Oorlog is vrede!”. Niet het door Amerika ondersteunde Zionisme, dat een oorlog voert tegen de inheemse bevolking van Palestina en etnische zuiveringen nastreeft, zou hier de agressor zijn, maar de Palestijnen die geheel volgens het volkerenrecht hun vaderland hiertegen verdedigen.

= ,,De hier uitgewerkte beginselen van deze politieke lijn is voor ons onveranderlijk en valt verder niet over te discussiëren”. Nou, goed om te weten.

Deze “Jeruzalem Verklaring” werd ondertekend door o.a. de volgende politieke partijen:

= Die Freiheit, BRD
= Pro-NRW, BRD
= FPÖ, Oostenrijk
= Zwedendemocraten, Zweden
= Vlaams Belang, België (Vlaanderen)


Van links naar rechts: Heinz-Christian Strache (FPÖ), Filip Dewinter (Vlaams Belang), René Stadtkewitz (Die Frieheit) - Jeruzalem, Palestina 7 dec. 2010


Deze ontwikkeling is opmerkelijk in meerdere opzichten: Hier wordt dezelfde retoriek herhaald die de geheime diensten en desinformanten van het NAVO-imperialisme al sinds enige jaren en met een zeker succes binnen de linkse beweging proberen te introduceren. Pro-imperialisten en pro-zionisten worden binnen verschillende politieke organisaties ondersteund, naar voren geschoven en/of via zelfverzonnen projecten en partijen een geheel nieuw leven ingeblazen door de geheime diensten. In het bijzonder was dit het geval bij de vermeende (anti-Duitse) “Antifa”-groepen, waar imperialistische desinformanten en demagogen er niet voor terug deinsden om antifascistische referentiekaders te misbruiken om een Zionistische agenda door te voeren. Natuurlijk zijn ook binnen de SED/PDS/Linke allerhande Zionisten in leidinggevende posities terug te vinden. Deze nieuwe vorm van het imperialistische offensief doelt er op, middels nieuw rechtse partijen nu ook potentiële partijleden en stemmers uit het rechtse nationale kamp weer terug naar de NAVO-linie te leiden.


Antideutsche Antifa: Ook binnen de linkse en antifascistische scene zijn zionistische proxies een beproefd middel om activisten warm te maken voor de imperialistische agenda 


Binnen de misleidende logica van de imperialistische oligarchie en imperialistisch rechts (= de burgerlijke partijen van de NAVO/ het imperialisme), is niet het kapitalisme verantwoordelijk voor de oorzaken van de internationale ontwikkelingen met al haar vernietigende gevolgen voor mens, natuur en de wereldvrede, maar juist de "duistere krachten van de islam". Dit voorbeeld van zondebokpolitiek is een veel gezien fenomeen in de geschiedenis. Een centraal probleem binnen de Europese samenlevingen is die van de geforceerde vervreemding. Er moet echter begrepen worden dat niet de islam de wortels van dit probleem vormen, maar dat het juist een belangrijk deel van de imperialistische strategie is, om zo de desintegratie van klassieke culturele naties te realiseren ten gunste van het globalisme. Daarbij gaat het dus niet om de afkomst of de religie van de aangewezen groepen, maar om de imperialistische agenda. In zoverre gaan dus de islamdebatten, evenals de debatten over integratie problematiek, om je reinste afleidingsmanoeuvres. Het zal men worst wezen, hoe andere culturen hun religievraagstuk oplossen. Even zozeer is integratie niet het hoofdprobleem – dat is zij wellicht in een enkel geval, maar dat is zeker niet het structurele probleem waarmee wij hier te maken hebben.

Wat de mensen daadwerkelijk verontrust, is de massa-immigratie, de “culturele vervreemding” die deze met zich mee brengt en de invloed ervan op de demografische ontwikkeling binnen de eigen cultuur en leefruimte. De door het imperialisme vooraf opgezette ontwikkelingen, die het negeren van het zelfbeschikkingsrecht en de soevereiniteit tot doel hebben, worden in toenemende mate gerealiseerd achter de rug van de burger om. Immigranten worden daarbij slechts gebruikt als schaakstukken op het bordspel van de imperialisten. Het imperialisme, oftewel het internationale georganiseerde kapitaal, bedrijft met haar imperialistische politiek van immigratiestromen eigenlijk twee wezenlijke doelstellingen: Enerzijds zullen de immigranten dienen als goedkope arbeidskrachten, die voorheen alleen maar in verre regio's - en daarmee alleen tegen hogere onkosten - konden worden uitgebuit. Tegelijkertijd worden hierdoor hogere lonen gedrukt en CAO’s ontweken. Deze imperialistische strategie is ook met socialistisch- en vakbondsverzet – door bijv. de eis van een wettelijk minimumloon – moeilijk tegen te gaan, omdat het overgrote deel van deze vreemdelingen in de schaduweconomie belanden en dus de officiële rechtsnormen ontlopen.



PVV leider Geert Wilders spreekt Pegida toe - De straatactivisten van Nieuw Rechts 


Als gevolg van deze immigratiestromen wordt een immense druk uitgeoefend op de bestaande nationale en culturele structuren. Het culturele zelfbeschikkingsrecht van de Europese volkeren wordt rechtstreeks ter discussie gesteld. Wanneer deze immigratiepolitiek - die door de mainstream partijen van het imperialisme bedreven wordt - zal escaleren, zullen enkel diegenen die zich bezig hielden met de strategieën van het imperialisme zich staande kunnen houden. Immers vormen natiestaten en culturele structuren hindernissen voor het imperialisme, in haar streven om de globale markt en haar geopolitieke machtsstructuren door te voeren de realisering van het ‘One World Capitalism”onder imperialistische dictatuur. In deze context is de ‘Nieuwe Wereld Orde’ voor het imperialisme van groot nut, waarbij alle bestaande nationale structuren – rechtsnormen, economie, cultuur evenals territoriale integriteit – verzwakt worden en het kan bijdragen aan hun desintegratie. Daarbij voert imperialistisch rechts hun klassenstrijd steeds op economisch, rechtsvormelijk als wel cultureel niveau, waarbij zowel de inheemse bevolking als de migranten het slachtoffer ervan worden.

Deze globalistische achtergrond wordt in het actuele debat door de burgerlijke imperialistische mainstream niet gethematiseerd. Men is er op gericht om schijn- en afleidingsdebatten te voeren. Ondanks het falen van de Multiculti, willen vele burgerlijke partijen deze nu met bijvoorbeeld nog meer immigratie bestrijden – “Progressieve”-strategen doen al een twijfelachtige poging. Terwijl de problemen van de gewone burger zich steeds verder opstapelen en de elites zich steeds meer van de dagelijkse realiteit vervreemden, neemt de sociale onrust en de bezorgdheid onder grote delen van het volk steeds verder toe. Het door het imperialisme in werking gezette proces van culturele desintegratie wordt steeds meer als een reële bedreiging ervaren. Het verzet hiertegen neemt de vorm aan van een groeiend zelfbewustzijn vóór cultureel en nationaal zelfbeschikkingsrecht. De imperialistische strategen en desinformanten hebben er dan ook een uitermate groot belang bij, om hun eigen rol hierin te verdoezelen en het verzet te richten tegen mensen uit andere culturen of met een "vreemde" religie. Dat is de reden dat een aanzienlijk deel van deze imperialistische desinformanten het nieuw rechts in leven hebben geroepen, waarmee ze proberen om een cultuurstrijd te instigeren als afleiding voor hun eigen agenda.




Als anti-imperialisten erkennen wij dat de problematiek van de vervreemding slechts één aspect is van de imperialistische ontwikkelingen - namelijk dat van de kapitalistische "globalisering". Al deze verschillende vraagstukken staan in verband met elkaar. Voegen wij de sociale, culturele en volksrechtelijke aspecten samen, dan ontstaat er een algemeen beeld en wordt er een inherente logica duidelijk. Het nationaal revolutionaire discours heeft als opdracht een alomvattende kritiek te formuleren en deze in rationele banen te leiden. Deze kritiek zal concrete antwoorden moeten bevatten. Daarom moeten wij dit "nieuw rechts" ontmaskeren als datgene wat ze daadwerkelijk is: namelijk een vijfde colonne van het imperialisme en het Zionisme!