donderdag 14 december 2017

Hands off Palestine! Antizionistisch Verzet laait op!


In een reactie op de omstreden beslissing van President Trump om Jeruzalem als hoofdstad van de zionistische entiteit te erkennen, werden hiertegen wereldwijd talloze protesten georganiseerd. De Palestijnse gemeenschap in Nederland organiseerde protesten bij de Amerikaanse ambassade, bij het Vredespaleis in Den Haag en op het Leidseplein in Amsterdam. Ondanks het slechte weer kwamen daar tientallen mensen bijeen om een signaal af te geven tegen Trump en de zionistische bezettingsmacht.

Ondertussen verzamelden honderden demonstranten zich in de Europese hoofdstad Brussel, om te protesteren tegen het bezoek van de terrorist en massamoordenaar Benjamin Netanyahu aan de Europese Unie. De Israëlische president werd daar uitgenodigd door Federica Mogherini, vertegenwoordiger van het buitenlandse beleid van de EU.

Onze onvoorwaardelijke solidariteit gaat uit naar het heldhaftige Palestijnse volk!

INTIFADA! NU!
VRIJHEID VOOR PALESTINA!






VERKLARING VAN DE PGNL

Op 2 november 1917 gaf Engeland en de familie Rothchild groen licht om Palestina te bezetten. Zij begrepen dat het bezit van olie nodig was om (westerse) oorlogen te winnen. Ondanks alle oproepen aan zionisten en joodse financiers om Palestijns land op te kopen, was in 1947 slechts 7% in handen van het Joods Nationaal Fonds. De financiers en het westen begrepen dat zij hun doel: een militaire voorpost om de olie van het Midden-Oosten binnen te halen, op deze wijze niet konden bereiken. Zij probeerden het daarom in 1947 via de VN en toen dit ook niet lukte, gingen de zionisten en hun handlangers in 1948 over tot openlijk geweld tegen de Palestijnse bevolking.

Het is nodig om te begrijpen dat Israël, gesteund door alle Westerse landen, de greep op de olie moet houden om Westerse landen in staat te stellen hun geweld tegen de rest van de wereld te kunnen laten uitvoeren.

Het Westen geeft Israël geld om Israëli's in rijkdom te laten leven en steeds meer land en huizen van de Palestijnen te stelen. In 1967 gaat Israël ertoe over om de overige delen van Palestina te bezetten en tegen het internationale recht in, het bezette gebied bij Israël in te lijven. Ook hier is duidelijk dat Israël steeds met geweld land van Palestijnen en andere Arabische landen in bezit neemt.

In 1980 verklaarde Israël Jeruzalem tot ondeelbare hoofdstad van het land. Dat ze dit niet tot uiting hebben kunnen brengen, komt door het verzet van de Palestijnse bevolking en hun sympathisanten. Sinds 1973 kan Israël niet meer in zijn eentje Arabische landen in het Midden-Oosten tot orde roepen.

Vanaf de jaren '80 doen alle westerse landen met Israël mee om de olie veilig te stellen. Dat lukte in het begin nog wel maar de laatste decennia krijgen ook Westerse landen het Midden-Oosten niet meer op de knieën.

Israël kan Jeruzalem zelf niet tot hoofdstad maken en nu doen de Verenigde Staten dat. Trump probeert met geld en geweld het verzet tegen te gaan. Mahmoed Abbas krijgt elk jaar 300 miljoen dollar om zijn mond te houden. Hetzelfde geldt voor een aantal andere landen in het Midden-Oosten. Het belangrijkste land dat niet toegeeft is Iran. Dit land is daarmee een voorbeeld voor Shiieten en Soennieten in het Midden-Oosten.

Wanneer we protesteren tegen het besluit van Trump, protesteren we ook tegen al het geweld dat het westen 100 jaar geleden in het Midden-Oosten begonnen is. We roepen Trump op zijn geweld te stoppen. We roepen ook de andere Westerse landen om te gaan onderhandelen in het Midden-Oosten en hun steun aan Israël in te trekken. Ons verzet zorgt ervoor dat het Westen zijn zin niet krijgt en Israël Jeruzalem niet tot hoofdstad kan maken!


Anti-Zionistische Aktie

zaterdag 9 december 2017

Demonstratie in Den Haag: Al-Quds [Jeruzalem] hoofdstad van Palestina!


Vrijdagavond kwamen er ongeveer 60 man samen om te protesteren bij de Amerikaanse ambassade in Den Haag. Het protest werd georganiseerd door de Palestijnse Gemeenschap Nederland. Met leuzen als; Free Palestine!; Israël, Amerika, terrorist!; Netanyahu, terrorist!, lieten de aanwezige demonstranten hun ongenoegen blijken over de Amerikaanse erkenning van Jeruzalem als hoofdstad van Israël door president Donald Trump.





Deze omstreden beslissing van Trump om Jeruzalem te erkennen als hoofdstad van Israël maakte een definitief einde aan de zgn. "vredesbesprekingen" die al vele jaren geleden vast gelopen waren. Wat hij in zijn verklaring niet vermeldde, was dat hij hiermee een dekmantel creëerde voor de hervatting van de kolonisering van bezet gebied en de etnische zuiveringen door Israël.

Feitelijk is dit gewoon een voortzetting van het aloude beleid van de Verenigde Staten van Amerika, die al lange tijd als de belangrijkste bondgenoot van de zionistische entiteit gelden. En hoewel het Amerikaanse beleid vanaf het begin duidelijk benadrukte dat de Joodse nederzettingen volgens internationale wetgeving illegaal zijn, hebben alle opeenvolgende Amerikaanse regeringen stelselmatig de bezettingspolitiek gesteund met alsmaar toenemende financiële en militaire hulp aan Israël.

Al in 1995 is er een wet aangenomen door President Bill Clinton, die stelde dat de Amerikaanse ambassade naar Jeruzalem moest verhuizen en dat Amerika daarmee Jeruzalem als hoofdstad van Israël zou erkennen. Echter werd er ook in deze wet opgenomen dat omwille van de binnenlandse veiligheid van de VS dit besluit steeds een half jaar uitgesteld kon worden. Afgelopen juni heeft Trump deze beslissing zelf nog een keer uitgesteld. 

De nederlaag van IS, de oorlog in Jemen en de onrust in Saoedi Arabië en Libanon hebben de verhoudingen in het Midden Oosten momenteel dusdanig op scherp gezet en daarmee de positie van Israël, dat deze beslissing nu niet als verrassing komt. 

In aanloop naar de Amerikaanse verkiezingen maakte Trump in zijn toespraak voor de AIPAC geen enkel geheim van zijn loyaliteit aan de zionistische zaak en zijn voornemens voor het Midden-Oosten. Zijn verklaring inzake Jeruzalem is een toneelstuk voor zijn eigen achterban, die voor een groot deel uit rechtse-zionisten en zionistische-christenen bestaat. Het is het resultaat van meer dat 40 jaar zionistische lobby-praktijken in Washington, waarmee elk vredesproces onmogelijk gemaakt is en het slachtoffer (het Palestijnse volk) als dader wordt weg gezet.




Al-Quds eeuwige en ondeelbare hoofdstad van Palestina!

Het conflict tussen de zionisten en het Palestijnse volk, over Jeruzalem kent een lange geschiedenis. Na het uiteen vallen van het Ottomaanse rijk en met de vestiging van het Britse mandaatgebied (dat tot 1948 stand hield), was de heilige stad het toneel van verschillende Westerse imperialistische interventies. Tijdens de Arabisch-Israëlische oorlog van 1948 bezetten de zionisten het westelijke deel van de stad, terwijl Jordanië het oosterse deel in nam (en daarmee dus de oude vestingsstad met verschillende islamitische en christelijke heiligdommen).

In 1967 annexeerde de zionistische bezettingsmacht de gehele stad en riepen deze uit tot de eeuwige, ondeelbare hoofdstad van Israël. De internationale gemeenschap - waaronder ook de VS - beschouwde Oost-Jeruzalem echter nog steeds als bezet gebied. Sinds 2011 nam de zionistische kolonisatie van Oost-Jeruzalem sterk toe; talloze Palestijnse families werden uit hun huizen gedreven en verjaagd door Joodse kolonisten.

De verklaring van Trump op dit moment betekent een keerpunt voor het Palestijns-Israëlisch conflict. Niet Abbas en zijn Palestijnse Autoriteit - pion van Israël -, of enig andere Palestijnse leider, die ooit deelnam aan het 'vredesproces' en een 'twee-staten oplossing' nastreefde, heeft nog enige geloofwaardigheid. De VS en de zionisten wilden nooit vrede: dit zgn. 'vredesproces' was slechts een middel om het Palestijnse verzet te pacificeren. Trump zijn beslissing zal ongetwijfeld een nieuwe impuls betekenen voor het verzet tegen de zionistische onderdrukking! Jeruzalem behoort toe aan het Palestijnse volk! Al-Quds is de eeuwige en ondeelbare hoofdstad van Palestina! De strijd tegen zionistische onderdrukking is rechtvaardig en juist!



A.s. Maandag en Dinsdag zullen er verschillende protesten in de Europese wijk te Brussel (BE) georganiseerd worden, tegen het bezoek van oorlogsmisdadiger en terrorist Netanyahu aan de Europese Unie en tegen de Amerikaanse erkenning van Jeruzalem als hoofdstad van de zionistische entiteit. Wij roepen iedereen op om hierbij aanwezig te zijn!

Anti-Zionistische Aktie!







donderdag 7 december 2017

Betoging Brussel: Catalonië is een natie en eist zelfbeschikking


Op 07 dec. jl. vond er een massale manifestatie plaats in het Brusselse Jubelpark, deze werd georganiseerd door het Assemblea Nacional Catalana (ANC-Brussel). De grootse internationale betoging van 45.000 (!) deelnemers (bestaande uit voornamelijk Catalanen – welk meer dan een dag moesten reizen voor dit protest -, Nederlanders, Fransen en Belgen (veelal Vlaamse sympathisanten van de afscheidingskwestie) had vele thema’s en eisen: Zo werd er een – illusionaire - oproep gedaan aan de EU voor meer democratie en mensenrechten in Catalonië (een eis die onmogelijk is binnenin de volkerengevangenis van Spanje én de Europese Unie in het algemeen); werd er solidariteit betoogd met president Puigdemont en zijn andere in Brussel in ballingschap levende collega’s alsmede politieke gevangenen; werd er tevens solidariteit verleend aan de Vlaamse nationale kwestie en werd de eis voor een onafhankelijke Catalaanse republiek kracht bijgezet.

Redenen genoeg dus om naar Brussel af te reizen en deze manifestatie bij te wonen, omdat ELK onderdrukt volk het recht heeft op het zelfbeschikking, om haar eigen taal, cultuur en onderwijs uit te kunnen oefenen. Dat deze zelfstandige natie dan een bourgeois-democratie als staatsvorm heeft, is voor de nationale onafhankelijk niet als eerste prioriteit aan de orde! (Uiteraard is een gelijktijdige socialistische revolutie [= verandering v/d eigendomsverhouding] altijd wenselijker).

De eis voor nationale zelfbeschikking is gerechtvaardigd, omdat de Catalanen gedurende haar gehele bestaan altijd hevig zijn onderworpen aan onderdrukking. Om enkele voorbeelden te noemen:

= Toen in 1716 de Catalaanse grondwet werd vernietigd en de Catalanen verplicht werden om onderdeel te worden van Spanje d.m.v. het Decreet van Nueva;

= De barbaarse luchtbombardementen door Franco en bondgenoten op Barcelona tijdens de Spaanse Burgeroorlog;

= De repressieve jaren daarna onder Franco’s fascistische bewind in Spanje tot 1975, en

= De tot heden (beperkte) autonomie binnen Spanje (in 2010 weer ongeldig verklaard door de conservatieve Volkspartij van de huidige premier Rajoy).


De betoging was gesierd met een zee aan Estelada vlaggen, vele spandoeken, Catalaanse vlaggen uit Zuid-Frankrijk (= Noord-Catalonië), Vlaamse en Baskische vlaggen. Een antifascistische Catalaanse vlag liet blijken dat antifascisme en de strijd voor nationale zelfbeschikking géén tegenpolen zijn. Tevens viel een Catalaanse waarnemer op dat er op deze betoging een minimaal aantal EU-vlaggen meegedragen werd – een teken dat de Catalanen steeds minder illusies hebben over de EU als "onafhankelijke zakenwaarnemer" in hun conflict met Spanje. Puigdemont veroordeelde een week geleden de EU als ,,corrupt” en ,,langzaam afstervende landen” welke worden ,,bestuurd door een kleine minderheid”. Een duidelijke breuk met zijn eerdere lijn mbt de EU. 

We hopen dat dit protest weer een nieuwe impuls gaat geven voor de wereldwijde strijd voor het nationale zelfbeschikkingsrecht der volkeren. Van Catalonië, Baskenland, Vlaanderen tot Schotland, van (Zuid-)Tirol, Noord-Ierland, Corsica tot de Hongaarse minderheden in de Vojvoldina… 





SPAANSE STAAT WURGT CATALONIË! 

WEG MET DE EUROPESE UNIE! 

ONAFHANKELIJKHEID VOOR CATALONIË! 


Op 27 oktober jl. stemde het parlement van Catalonië voor afscheiding van Spanje en de vorming van een onafhankelijke Catalaanse republiek. Slechts enkele minuten later besloot daarop de Spaanse senaat, die wordt gedomineerd door de Castilliaanse chauvinisten van de reactionaire Partido Popular (PP) en de sociaalreformistische PSOE (“Socialistische Arbeiderspartij”), om het Catalaanse parlement te ontbinden en de regionale regering aan de kant te zetten.

Madrid heeft thans officieel de controle over Catalonië overgenomen, met in begrip van haar financiën, haar politiemacht en haar voornaamste radio- en televisiestations, onder artikel 155 van de Spaanse grondwet. Dit artikel stelt de heersers van de Spaanse volkerengevangenis in staat om autonome gemeenschappen van hun bevoegdheden te ontdoen. Madrid heeft eveneens nieuwe regionale verkiezingen voor de 21e december bevolen. Vice-president Oriol Junqueras (ERC, linksrepublikeinen) en zeven andere regeringsleden zitten inmiddels in de gevangenis op beschuldiging van ,,rebellie” (tegen de Spaanse staat), een vergrijp waarvoor hen tot dertig jaar gevangenisstraf boven het hoofd hangt. Tegen president Carles Puigdemont (PDeCAT, Catalaanse Europese Democraten), die momenteel in de Belgische hoofdstad Brussel verblijft, en vier andere ministers zijn door het hooggerechtshof in Madrid Europese arrestatiebevelen uitgevaardigd. Ook hen wacht een proces wegens ,,rebellie” en ,,aanzetten tot afscheiding”. Reeds op 16 oktober jl. waren twee prominente leiders van de independentistas, Jordi Sànchez (ANC, Catalaanse Nationale Vergadering) en Jordi Cuixart (Omnium Cultural, Catalaans-nationale culturele vereniging) in de gevangenis gegooid op beschuldiging van ,,aanzetten tot afscheiding”.

Eind september had de Spaanse staat al een golf van repressie ontketend in een poging om het Catalaanse onafhankelijkheidsreferendum (1 oktober jl.) te verhinderen. Meer dan twee miljoen mensen gingen toen naar de stembus. Op heldhaftige wijze trotseerden ze op die dag de duizenden door Madrid gestuurde systeemknechten van de gehate Guardia Civil en Policía Nacional.

Sindsdien is Catalonië, en is haar belangrijkste stad Barcelona, het toneel van reusachtige massaprotesten, die een onmiddellijk einde eisen van de repressie en de in vrijheidstelling van alle gevangenzittende leiders van de onafhankelijkheidsbeweging verlangen. Ook enige chauvinistische protesten hebben plaatsgevonden, geleid door de neo-franquisten van de PP, de rechts-burgerlijke Ciutadans en de sociaalreformistische PSC (‘Socialistische Partij van Catalonië’) ter verdediging van de eenheid van het monarchistische, Castilliaans gedomineerde kapitalistische Spanje. Het is van cruciaal belang voor de gehele arbeidersklasse van zowel Spanje als Frankrijk dat het in actie komt ter verdediging van het onderdrukte Catalaanse volk. (Het leefgebied van de Catalaanse natie omvat territoria aan weerszijden van de Frans-Spaanse grens.)

- Vreemde bezettingsmachten (m.n. Guardia Civil en Policía Nacional) weg uit Catalonië!

- Bevrijdt Junqueras, Cuixart, Sánchez en alle andere gevangenzittende independentistas!

- Weg met de monarchie!

- Verdedig de Catalaanse onafhankelijkheid!





Ook de onderdrukte Baskische natie in Euskal Herria (Baskenland) strekt zich, evenals Catalonië, uit tot in Frankrijk. Tientallen jaren lang hebben de Basken de moorddadige repressie van de kant van zowel het Spaanse als het Franse regiem moeten verduren. Als nationale revolutionairen strijden we voor de onafhankelijkheid van zowel Catalonië als het Baskenland, in het Noorden en in het Zuiden – d.w.z. tegen de heersende kapitalistenklasse in zowel Frankrijk als Spanje.

Steun voor de gerechtvaardigde strijd van de onderdrukte naties is voor ons revolutionaire plicht. Bovendien, maar daarom niet minder belangrijk, kan de nationale bevrijdingsstrijd dienen als katalysator om de revolutionaire strijd van het proletariaat tegen de heersende kapitalistische klasse op een hoger niveau te brengen. Ons program is de revolutie door de arbeidersklasse, de machtsovername door het proletariaat! Daarom:

- Voor een arbeidersrepubliek Catalonië!

- Voor een arbeidersrepubliek Euskal Herria!


Voor de Catalaanse arbeidersklasse en de werkende massa’s vormt de strijd voor de nationale bevrijding een wezenlijk bestanddeel van hun strijd tegen de kapitalistische uitbuiting. De potentiële macht van de arbeidersklasse werd al op belangrijke wijze onderstreept door de havenarbeiders van Barcelona en Tarragona (o.a. door de weigering om schepen te bevoorraden die werden gebruikt om ‘vreemde bezettingstroepen’ [Guardia Civil, Policía Nacional] ten tijde van het referendum te huisvesten). Maar dat de Catalaanse arbeidersklasse tot op heden nog niet als zelfstandige klassekracht op het toneel is verschenen, is het gevolg van de invloed van de reformistische vakbondsbureaucratie, die over het algeheel weigert om voor de Catalaanse onafhankelijkheid strijd te voeren. Dat is de reden, waarom de Catalaanse arbeiders als het ware zijn ,,opgelost” in de massale beweging en dat pro-onafhankelijkheidsactivisten afkomstig uit de arbeidersklasse niemand anders hebben om hulp te zoeken voor hun nationale bevrijding dan de burgerlijke nationalisten. Het is absoluut noodzakelijk dat er een proletarisch-revolutionair centrum wordt gevormd, dat voorop gaat in de strijd voor de nationale bevrijding!





GÉÉN ILLUSIES IN DE CATALAANSE BOURGEOISIE!

Gedreven door de angst dat een onafhankelijk Catalonië onmiddellijk uit de EU zou worden geschopt is een reeks van Catalaanse bedrijven, met inbegrip van de twee grote banken, CaixaBank en Banco Sabadell, meteen ingegaan op het aanbod van de kant van Madrid en heeft ervoor gekozen om hun administratieve zetel buiten Catalonië te laten registreren. In het verleden placht de Catalaanse bourgeoisie (prominent gerepresenteerd door de PDeCAT en haar voorgangers alsmede door de ERC) het separatisme af en toe te gebruiken als ‘wisselgeld’ (om concessies los te krijgen) in haar onderhandelingen met Madrid.

Maar de chauvinistische, wraakzuchtige vernederingen, opgelegd door de centrale regering, evenals de druk van onderop van de kant van de Catalaanse massa’s hebben de politieke representanten van de nationale fractie van de Catalaanse bourgeoisie naar openlijk verzet gedreven. Puigdemont schorste aanvankelijk de onafhankelijkheidsverklaring na het referendum van 1 oktober op en bood zelfs het beleggen van vervroegde regionale verkiezingen aan op voorwaarde dat premier Rajoy het behoud van de autonome status van Catalonië zou garanderen. De Castilliaanse chauvinist Rajoy en zijn cohorten wilden echter met niets minder dan de totale capitulatie genoegen nemen, Daarom zag de Catalaanse regering zich uiteindelijk gedwongen om alsnog de onafhankelijkheid uit te roepen.

Madrid heeft duidelijk gemaakt dat het tot alles bereid is om de territoriale integriteit van Spanje te handhaven, terwijl het Catalonië ontbreekt aan alles wat ook maar enigszins lijkt op een eigen staat – in hoofdzaak gewapende krachten – die de Spaanse staat zou kunnen weerstaan. De Catalaanse arbeidersklasse heeft ondertussen nog geen signaal gegeven als eigen zelfstandige klassekracht in het strijdperk te (willen) treden. Onder deze omstandigheden is er geen hoop op een ogenblikkelijke realisering van de Catalaanse onafhankelijkheid. Echter, Catalonië blijft in oproer. Met het onmiddellijke vooruitzicht op verdere repressie en vernedering van de kant van de Castilliaanse meesters – gecombineerd met de onmacht van de Catalaanse nationale bourgeoisie – is het hoogstwaarschijnlijk dat de strijd opnieuw zal losbarsten – de Catalaanse massa’s hebben absoluut bondgenoten nodig!

Dergelijke bondgenoten kunnen primair alleen maar het proletariaat van zowel Spanje als Frankrijk zijn. De Spaanse en de Franse bourgeoisie onderdrukken beide het Catalaanse en het Baskische volk en buiten de arbeidersklasse in zijn totaliteit uit. Het openbreken van de reactionaire Spaanse staat zou de weg openen voor arbeidersstrijd tegen de kapitalistische heersers in Madrid. Tegen het chauvinisme, dat wordt bevorderd door de sociaaldemocratie en het onderofficierkorps van het kapitaal in de vakverenigingsbureaucratie, dient een niet-aflatende strijd te worden gevoerd om de arbeiders in de regio te winnen voor de strijd voor zelfbeschikking van de onderdrukte naties.

De strijd van het Catalaanse volk heeft weerklank gevonden over de grens bij Basken en Catalanen die in Frankrijk leven. Protestmanifestaties ter ondersteuning van de Catalaanse onafhankelijkheid hebben zowel in het Noorden als in het Zuiden van Euskal Herria (Baskenland) plaatsgevonden. Uit solidariteit hebben de ‘Franse’ Catalanen de stembiljetten voor het referendum van 1 oktober in Catalunya de Nord gedrukt en vervolgens over de grens gebracht.

Ondanks de voortdurende oproepen van de kant van de Catalaanse regering hebben de heersers van de reactionaire, imperialistische EU Madrids repressie tot het uiterste gesteund, precies omdat zij weten dat een uiteenvallen van Spanje het voorportaal vormt van een uiteenvallen van de EU.

Jean-Claude Juncker, voorzitter van de Europese Commissie, sprak zich duidelijk uit tegen een afsplitsing, want ,,we hebben al genoeg scheuring en verdeeldheid”en de EU kan niet bestaan uit ,,vijfennegentig verschillende landen”. De voorzitter van het Europese parlement Tajani, stelde het nog duidelijker op 22 oktober jl., namelijk dat ,,niemand in Europa er toe over zal gaan om Catalonië als onafhankelijk land te erkennen”. De EU is een instrument voor de imperialistische mogendheden in Europa, in hoofdzaak Duitsland, om de uitbuiting van de werkende massa’s in geheel Europa op te voeren alsmede zwakkere landen zoals Griekenland en Portugal verder uit te plunderen.




VOOR POLITIEKE ZELFSTANDIGHEID VAN HET PROLETARIAAT!

De repressie door de Rajoy-regering, gesteund door haar schoothonden in de PSOE, heeft herinneringen gewekt aan de dictatuur van generaal Franco en haar wrede onderdrukking van de nationale rechten van de Basken, Catalanen en Galiciërs. De woordvoerder van de Partido Popular, Casado aarzelde niet om te verwijzen naar deze bloedige geschiedenis, toen hij Puigdemont ervoor waarschuwde om niet de onafhankelijkheid uit te roepen ,,omdat degene die de onafhankelijkheid uitroept wel eens zal kunnen eindigen als degene die hetzelfde 83 jaar geleden deed”. Dit is een verwijzing naar Lluis Companys, de burgerlijk-nationalistische president van de Catalaanse Generalitat, die na de nederlaag van de Spaanse revolutie door een vuurpeloton van de franquisten werd gefusilleerd.

De realiteit is dat de repressie die vandaag de dag wordt ontketend, zich volledig binnen het legale kader van de Spaanse burgerlijke democratie beweegt. De onderdrukking van de Baskische, Catalaanse en Galicische naties werd vastgelegd in de post-Franco grondwet van 1978. Deze stelde dat Spanje een en ondeelbaar is. De beide historische politieke partijen van de Spaanse arbeidersklasse, de sociaaldemocratische PSOE en de communistische PCE, steunden de vorming van een monarchistische staat, gebaseerd op de ontkenning van het recht op nationale zelfbeschikking van de onderdrukte naties van Spanje, en stemden voor de grondwet van 1978.

De PSOE diende in de periode dat ze de regering vormde, loyaal de koning en voedde het Castilliaanse chauvinisme gedurende tientallen jaren. In de tachtiger jaren was de PSOE verantwoordelijk voor de vorming van geheime moordcommando’s gericht tegen de Baskische onafhankelijkheidsbeweging. Wat betreft de PCE: Deze heeft altijd volhard in haar weerzinwekkende vijandschap tegenover de onafhankelijkheid van de onderdrukten.

De chauvinistische demagogen aan het hoofd van de vakcentrale CCOO (Arbeiderscommissies, communistisch) en UGT (sociaaldemocratisch) dragen de directe verantwoordelijkheid voor het feit dat de arbeiders van Catalonië en van Spanje tot op heden nog niet als zelfstandig georganiseerde klassekracht op het toneel zijn verschenen ter verdediging van de onafhankelijkheid van Catalonië en van het Baskenland. 

Het Catalaanse filiaal van de PSOE, de PSC, nam tezamen met franquisten en falangisten deel aan reactionaire betogingen in Barcelona op 8 en 9 oktober jl. onder leuzen als ,,Catalonië is Spanje”. Aangemoedigd door het offensief van Rajoy vielen falangisten (Spaanse facisten) op 27 oktober jl. de zetel van Catalunya Ràdio aan evenals een school en een Catalaans cultureel centrum in Barcelona.

Doordat de PSOE onder de werkende bevolking zwaar in diskrediet is geraakt vanwege de door haar meedogenloos uitgevoerde bezuinigingen (die door de EU waren opgelegd) heeft de burgerlijke Podemos-partij – welke is voortgekomen uit de kleinburgerlijke Indignados beweging van 2011 – de taak op zich genomen om de Spaanse burgerlijke democratie op te poetsen. Weliswaar heeft Podemos gemobiliseerd voor massaprotesten tegen Rajoy’s repressie in Catalonië. Maar Podemos blijft extreem gekant tegen de Catalaanse onafhankelijkheid en voorziet het Castilliaanse chauvinisme slechts van een ,,menselijk gezicht”; in een rondschrijven aan haar leden (gedateerd 23 oktober jl.) werd elk uitroepen van de onafhankelijkheid door Catalonië als ,,illegitiem” bestempeld. Podemos adviseert de Spaanse bourgeoisie om ,,er zorg voor te dragen dat Catalonië een deel van Spanje blijft” door in te zetten op meer democratie en niet zozeer op repressie. Ook is Podemos ertoe overgegaan om de leiding van haar Catalaanse organisatie (Podem) te schorsen: Zogenaamd omdat deze niet hard genoeg stelling zou hebben genomen tegen de onafhankelijkheid.

Een zich linkser voordoende Catalaanse burgerlijk-nationalistische formatie is de Candidature d’Unitat Popular (CUP). Hoewel de CUP beweert socialisitsch te zijn, is het in werkelijkheid een partij die haar basis heeft in het kleinburgerdom. Het steunde de laatste anderhalf jaar de regionale bourgeois-nationalistische regering. Het filiaal van de Socialist Workers Party in Catalonië, En Luita (Strijdt!), is vorig jaar compleet in de CUP opgegaan. Deze opportunisten hadden er geen enkel probleem mee om tegelijkertijd èn de CUP (pro-onafhankelijkheid) in Catalonië op te bouwen en de Podemos (anti-onafhankelijkheid) in andere delen van Spanje, d.w.z. ze capituleren zowel voor het ene als het andere burgerlijk-nationalisme.




Van een dergelijke verwarring blijft de pseudo-trotzkistische Internationalist Group (IG) verschoond; zij capituleert geheel en al voor het Castilliaanse chauvinisme. In hun artikel ,,Verdedig het recht op zelfbeschikking en onafhankelijkheid voor Catalonië" (september 2017) doen deze pseudo-trotzkisten alles behalve het verdedigen van de Catalaanse onafhankelijkheid. De IG laat zich denigrerend uit over de gerechtvaardigde strijd voor nationale bevrijding van het Catalaanse volk en schampert: ,,Dit is een nationalistische beweging geleid door de rijkste bourgeoisie van Spanje.” En verder: ,,De impuls voor onafhankelijkheid komt boven alles van machtige sectoren van de welgestelde Catalaanse bourgeoisie.” Men zou bijna denken dat de IG een bladzijde heeft overgeschreven uit de franquistische krant ABC, die stelde dat de ,,Catalaanse revolte tegen de staat een vertoning is van de rijken, door de rijken en voor de rijken”(ABC, 4 juni jl.). 

Deze kleinburgerlijke professoren dringen er vanuit de Verenigde Staten bij de Catalanen op aan om zich een weg te banen naar de stembureaus tijdens het referendum van 1 oktober – in weerwil van politieknuppels, rubberkogels en traangas – om dan… ,,blanco te stemmen”??? 

Vol verachting voor de onderdrukte Catalanen gaat de IG vervolgens voort met: ,,Het is niet zoals de een of andere nationale bevrijdingsbeweging in een halfkoloniaal land.” De stellingname van de IG, die de nationale bevrijdingsstrijd in de onderontwikkelde landen tegenover die in de ontwikkelde landen stelt, onthult haar in essentie Derde Wereld-nationalistisch perspectief. Voorts beargumenteert de IG dat de afscheiding van Catalonië ,,het potentieel voor eensgezinde strijd van de arbeidersklasse over het gehele Iberische schiereiland op ernstige wijze kan ondermijnen.” (‘Massaal verzet tegen politierepressie in Catalonië’, 4 okt. jl.).

Het is integendeel juist de nationale onderdrukking van de Catalanen, Basken en Galiciërs door Madrid, die de eenheid van de arbeidersklasse in de kunstmatige Spaanse staat heeft ondermijnd. Deze eenheid kan alleen worden bereikt door zich moedig aan het hoofd te stellen van de strijd voor de bevrijding van de onderdrukte naties – het tegenovergestelde van het in linkse frasen verpakte chauvinisme van de IG, dat de onderdrukte Catalanen de schuld geeft van het verdelen van de arbeidersklasse in plaats van de Castilliaanse bourgeoisie en haar reformistische lakeien.

Lenin benadrukte steeds dat voor het realiseren van de proletarische eenheid het verbreken van de ketenen die een onderdrukte natie aan haar onderdrukker binden een absolute vereiste is. Hij gebruikte hierbij als voorbeeld Noorwegen, dat zijn onafhankelijkheid van Zweden verwierf als gevolg van een referendum in 1905:

,,De nauwe verbondenheid tussen de Noorse en Zweedse arbeiders, hun absolute broederlijke klassensolidariteit, zorgde voor de erkenning van de kant van de Zweedse arbeiders van het recht van de Noren op afscheiding. Dit overtuigde de Noorse arbeiders ervan dat de Zweedse arbeiders niet besmet waren met Zweeds nationalisme, en dat zij de broederschap met de Noorse proletariërs verkozen boven de voorrechten van de Zweedse bourgeoisie en aristocratie. Het verbreken van de banden die Noorwegen waren opgelegd door de monarchen van Europa en de Zweedse aristocratie, versterkte de banden tussen de Noorse en Zweedse arbeiders.” (Lenin – Het recht van de naties op zelfbeschikking/1914)

Lenin’s onwrikbare verdediging van het recht op nationale zelfbeschikking en zijn niet-aflatende oppositie tegenover elk Groot-Russische chauvinisme waren destijds cruciaal voor het smeden van de bolsjewistische partij. Het was Lenin’s revolutionaire program inzake het nationaliteitenvraagstuk dat het de bolsjewieken mogelijk maakte om de arbeidersklasse naar de macht te leiden – thans exact honderd jaar geleden. Vandaag de dag blijft het hooghouden van de leninistische aanpak m.b.t. het nationale vraagstuk een essentieel onderdeel van de strijd voor een NIEUW OKTOBER!




vrijdag 10 november 2017

België: Drie Defensiebedrijven aangevallen - Flikken verwachten meer Acties


Na drie brandstichtingen in een tijdsbestek van enkele dagen bij bedrijven van de Belgische defensieindustrie staan de flikken en het gerecht onder grote druk in hun jacht op degenen die als daders worden aangemerkt, de ,,bekende onbekenden”. Er wordt verband gelegd met soortgelijke acties in Frankrijk.

De voltallige brandweer van Mechelen en de omliggende zones moesten eind september uitrukken om een grote uitslaande brand op het industrieterrein Mechelen-Noord onder controle te krijgen. Het bedrijf Varec, producent van rupsbanden en andere onderdelen voor militaire voertuigen, stond in lichterlaaie met enorme rookwolken als gevolg. Twee dagen later ging een gedeelte van het bedrijf Teksam in Genk eveneens in vlammen op. Teksam vervaardigt telescopische masten voor camera’s ten behoeve van militaire voertuigen. Ten slotte werd er op 28 september jl. een geïmproviseerd explosief aangetroffen in een gebouw van Thales Belgium. De explosievenopruimingsdienst van het leger, de DOVO, moest in actie komen om de bom te ontmantelen. Thales produceert uiterst geavanceerde wapensystemen, o.a. dronetechnologie.

Tegenover het Nieuwsblad verklaarde een flik op voorwaarde van anonimiteit dat het gerecht de verantwoordelijken zoekt in kringen van de insurrectionalisten. Het federaal parket wil dit noch bevestigen noch ontkennen. Ook de betrokken bedrijven weigeren elk commentaar en bij zowel het kabinet van de minister van binnenlandse zaken als bij dat van de minister van defensie blijft het angstvallig stil.

Het Amerikaanse particuliere inlichtingenbedrijf Stratfor (werkzaam voor het bedrijfsleven) gaat uit van een verband tussen de acties. (Zo werden in twee van de drie gevallen gasflessen gebruikt). Volgens analist Ben West is het echter de eerste keer dat de scene firma’s van de defensieindustrie rechtstreeks aanvalt. Hij rekent met meer aanvallen en vermoedt connecties met netwerken in naburige landen. Ook in Frankrijk werden recentelijk soortgelijke acties uitgevoerd. In week 43 gingen in Limoges eenentwintig voertuigen van het elektriciteitsbedrijf Enedis in de hens. Op exact dezelfde dag werden tevens drie auto’s van de flikken in Clermont-Ferrand in de fik gezet.

Voor deze beide acties nam de groep Rage de verantwoordelijkheid op zich. Citaat: ,,Wagens van de flikken in de hens zetten is voor ons een manier om de staat aan te vallen.” (Zie voor een gedetailleerde beschrijving van de meest recente actie de site Insurrection News.) 

Sinds het begin van de economische crisis hebben de insurrectionalisten hun acties (merendeels gericht tegen de infrastructuur van het systeem) flink opgevoerd, m.n. in Frankrijk, Italië en Griekenland. Het systeem heeft inmiddels het gevaar dat van de kant van de insurrectionalistische beweging voor haar uitgaat, onderkend. Vooral de Franse flikken zijn in dit verband bloednerveus. EN ZIJ HEBBEN ALLE REDEN OM DAT TE ZIJN!!!



Mechelen-Noord: Varec in Vuur en Vlam

maandag 30 oktober 2017

Vanuit Utrecht en Den Haag: Vrijheid voor Catalonië!


Catalonië kent al lange tijd een sterk gevoel van nationale identiteit. Hun taal, het Catalaans, wordt gesproken door meer dan tien miljoen mensen in Catalonië, maar ook in de Balearen, Noord-Catalonië en Valencia. In de 8ste eeuw ontstond er een autonome regio als bufferzone tussen het door de Moren bezette Spanje en het Frankische koninkrijk. In 1137 maakte Catalonië deel uit van het Koninkrijk Aragon. Aan de autonomie van Catalonië kwam een einde door een opvolgingscrisis aan het eind van de 15e eeuw. De afnemende Spaanse macht aan het begin van de 20e eeuw zorgde voor een nieuwe opleving van het Catalaanse nationalisme. Het fascistische bewind van Francisco Franco maakte, na de Spaanse burgeroorlog (1936-1939), met bloederige repressie een einde aan de Catalaanse autonomie.

Echter, het hardhandige optreden door de Spaanse autoriteiten onder leiding van premier Rajoy tijdens het referendum van 1 oktober j.l. hebben tot een vurige heropleving van het Catalaanse nationalisme geleid. Deze regio - die traditioneel al gold als een centrum voor proletarisch-radicalisme - komt in opstand tegen de repressie van de centrale regering in Madrid. Op vrijdag 27 oktober hakte de Catalaanse premier Carles Puigdemont eindelijk de knoop door en riep de onafhankelijkheid uit. In een reactie hierop paste de centrale regering in Madrid 'Artikel-155' toe en plaatste daarmee Catalonië onder curatele. Momenteel bevinden beiden zich op een ramkoers met een grote confrontatie in zicht.

Miljoenen Catalanen zijn de straten op gegaan om hun onafhankelijkheid te vieren en te protesteren tegen artikel-155 en de Spaanse repressie. Ook in Nederland werden verschillende solidariteitsacties gehouden door Catalaanse nationalisten. In Utrecht kwamen een week geleden al een honderdtal demonstranten bijeen. Ze eisten onder meer de vrijlating van Jordi Cuixart en Jordi Sànchez, twee vooraanstaande Catalaanse activisten die gearresteerd zijn wegens 'opruiing'. Gisteren verzamelden een kleine vijftig activisten zich bij het Binnenhof in Den Haag om tegen Artikel-155 te demonstreren.

Met de gebeurtenissen rond Catalonië in Spanje is het nationale vraagstuk eens te meer relevant geworden. Als de Catalanen erin slagen onafhankelijk te worden, dan zal er weinig zijn dat de Basken, Corsicanen, Vlamingen, Zuid-Tirolers, Padanianen, evenals alle andere regio's en etnische minderheden tegen houdt om zich onafhankelijk te verklaren. Nationale bevrijding is echter enkel mogelijk via sociale bevrijding. De Catalaanse bourgeoisie zal haar nationale aspiraties altijd ondergeschikt maken aan haar eigen klassenbelangen. Ze wensen enkel de onafhankelijkheid om zelf de Catalanen uit te kunnen buiten voor hun eigen winst. Enkel de arbeidersklasse kan de weg openen voor de nationale en sociale bevrijding van Catalonië, Baskenland en voor alle andere onderdrukte volkeren!





zondag 15 oktober 2017

Spanje barst! Vrijheid voor Catalonië, Baskenland en alle andere Naties!


Enige tijd geleden begon de Spaanse staat met een campagne van ongekende repressie tegen de Catalanen. Hiermee probeerde deze te voorkomen dat ze hun onafhankelijkheid zouden verklaren. Meer dan twee miljoen mensen kwamen in opstand tegen de smeris, die probeerde te voorkomen dat ze hun stem uit zouden brengen bij de stemlokalen. Uiteindelijk stemde 90% van hen vóór een Catalaanse afscheiding van Spanje.




Op naar een Catalaanse onafhankelijkheid

De kapitalistische heersers van de Spaanse staat dulden geen enkel verzet tegen de kunstmatige eenheid van hun gevangenis voor volkeren. Ze ontnemen de Catalanen, de Basken en Galicische naties het recht op zelfbeschikking. De staat van beleg die Madrid momenteel heeft opgelegd aan de Catalanen is wederom een belangrijke bevestiging van het feit dat de nationale onderdrukking van Catalonië alleen beëindigt kan worden door onafhankelijkheid. Hun autonomie binnen de Spaanse staat is een regelrechte leugen gebleken. De enige principiële positie die nationaal-revolutionairen hierbij kunnen innemen, is de eis voor een directe onafhankelijkheid van deze naties. Aan ons de taak om de arbeiders van Spanje en Europa te mobiliseren voor deze strijd.

In de opmars naar het referendum verklaarden de Castiliaanse chauvinisten het referendum illegaal. Hierbij kregen ze onvoorwaardelijke steun vanuit de Europese Unie. Duizenden troepen van de Policia Nacional en de paramilitaire Guardia Civil (een overblijfsel van het fascistische Franco-regime) werden naar Catalonië gezonden om de bevolking daar te onderdrukken en hen het recht op zelfbeschikking te ontnemen. De tegoeden van de Catalaanse overheid werden bevroren, hun leiders gearresteerd en de stemlokalen gesloten. Toen de overgebleven stemlokalen eindelijk open gingen, werden de mensen die hun stem in het referendum wilden laten horen, bruut aangevallen door de smeris. Op barbaarse wijze werden Catalaanse burgers uit de stemlokalen gesleurd, in elkaar geslagen en beschoten met rubberen kogels en traangas. Meer dan 900 mensen werden hierbij verwond.




Brandweermannen vormen veiligheidskordons rond stemlokalen om burgers tegen politie geweld te beschermen


De strijd voor het nationale zelfbeschikkingsrecht voor onderdrukte naties, kan een sterke kracht zijn in de revolutionaire strijd van de arbeidersklasse tegen het kapitalisme. De afgelopen weken hebben honderdduizenden mensen in Catalonië de Castiliaanse heersers, hun grondwet, de smeris en hun zogenaamde 'democratische orde' getrotseerd. Studenten en arbeiders gingen in staking, terwijl boeren met hun tractoren barricades opwierpen om de stemmers tegen het brute politie geweld te beschermen. Het meest toonaangevend waren de acties van de vakbonden, die hielpen om het referendum mogelijk te maken. De dockers van Barcelona en Tarragona - de belangrijkste aanvoerhavens van Spanje aan de middellandse zee - weigerden schepen te lossen, die gebruikt werden om de Guardia Civil en Policia Nacional te bevoorraden. De vakbond van de brandweer ondernam ook actie door veiligheidscordons rondom de stemlokalen te vormen.

Ondanks de terreurcampagne van de smeris blijft het Catalaanse volk strijdbaar. Een algemene staking werd uitgeroepen waarop geheel Catalonië werd stilgelegd. Het is nu zaak dat de arbeidersklasse in Catalonië, maar ook in de rest van Spanje, opkomt voor de Catalaanse nationale rechten. Alle aanklachten tegen de separatisten moeten onmiddellijk ingetrokken worden. De Guardia Civil en Policia Nacional moeten per direct uit Catalonië vertrekken. Ondertussen demonstreerden vele duizenden mensen in Baskenland en andere onderdrukte naties om het Catalaanse referendum te ondersteunen. Het Catalaanse referendum betekende een opsteker voor de Baskische onafhankelijkheidsbeweging. Beide naties die in de grensregio tussen Frankrijk en Spanje liggen, worden door de kapitalistische staten onderdrukt. Ook in Frankrijk neemt de roep voor solidariteit en onafhankelijkheid steeds meer toe.






Bruut politiegeweld tegen burgers rond het referendum in Catalonië


Het recht op nationale zelfbeschikking

De brutaliteit die de Spaanse staat los gelaten heeft op het Catalaanse volk is een echo van de Franco dictatuur. Het waren immers de Catalanen en Basken die de belangrijkste voorhoede vormden tijdens de Spaanse revolutie van 1930. De overwinning van de contra-revolutie in 1939 door de Generalissimo Fransisco Franco smoorde deze echter met decennia lange bloederige repressie. De Spaanse regeringspartij Partido Popular is een nazaat van dit Franco regime. In een verklaring laat Premier Mariano Rajoy weten dat het Catalaanse referendum voor onafhankelijkheid de Spaanse grondwet van 1978 schendt. Het bijeenhouden van de Spaanse eenheid staat centraal in deze chauvinistische en antidemocratische grondwet, die als laatste wil van Franco na zijn dood een monarchie installeerde als bonapartistische oppermacht.

De arbeidersklasse heeft een enorme sociale macht die geïnstrumentaliseerd dient te worden in dienst van de strijd voor onafhankelijkheid. Het is absoluut noodzakelijk om de separatistische bourgeoisie van Catalonië te beschermen tegen de centralisten in Madrid. ECHTER, de arbeiders moeten politiek onafhankelijk blijven van deze kapitalistische politici en hun bourgeois partijen. Voor de Catalaanse bourgeoisie betekent 'onafhankelijkheid' alleen maar heersen over hen die ze uitbuiten voor winsten. Ze zullen hun eigen repressieve apparaat - zoals de Mossos d'Esquadra (Catalaanse politie) - inzetten tegen de arbeidersklasse. Het zou dan ook zelfmoord zijn voor de Catalaanse arbeidersklasse om op de Catalaanse bourgeoisie te vertrouwen in de strijd voor haar onafhankelijkheid. Uiteindelijk zal Catalonië een arbeidersrepubliek moeten worden!

Lang hebben de Catalaanse nationalisten naar de Europese Unie gekeken voor verlossing. Tijdens het referendum verklaarde de Catalaanse leider Carles Puigdemont dat hij een direct beroep op Europa moest doen. De Europese Unie kon niet langer de andere kant op kijken, aldus Puigdemont. Als reactie hierop maakte de Europese Commissie het standpunt van de EU duidelijk: "Het referendum in Catalonië is niet legaal." Hierop vervolgde de Commissie dat het hier een interne Spaanse gelegenheid betrof, die in één lijn met de Spaanse constitutionele orde opgelost moet worden. De President van de Europese Commissie, Jean-Claude Junker gaf aan dat er voor een onafhankelijk Catalonië géén plaats binnen de Unie zou zijn. De EU is vastbesloten om de huidige grenzen binnen de Unie intact te houden. De EU is bang dat het uiteen vallen van Spanje of een andere lidstaat als gevolg heeft dat de EU als een kaartenhuis in elkaar stort omdat alle andere onderdrukte naties dan ook de onafhankelijkheid uitroepen. Als nationaal-revolutionairen staan we principieel lijnrecht tegenover de EU, die een imperialistische institutie van kapitalistische landen is. De EU wil winsten maximaliseren door de arbeiders door heel Europa uit te knijpen, terwijl de dominante lidstaten - Duitsland en in mindere mate Frankrijk - het gebruiken om de zwakkere Europese landen verder te onderdrukken.



Spaanse vlag verbrand tijdens protest voor Catalaanse onafhankelijkheid


Het is daarom, dat het uiteen vallen van de Castiliaans-chauvinistische Spaanse staat met haar monarchie en Franco-nostalgisten een enorme stap voorwaarts zou betekenen voor alle arbeiders in Spanje tegen hun kapitalistische heersers. De strijd voor de nationale bevrijding in Catalonië en Baskenland is integraal verbonden met de strijd om de kapitalistische heerschappij in heel Spanje en Frankrijk omver te werpen. Weg met de Spaanse monarchie! Voor arbeidersrepublieken! Spanje barst! Vrijheid voor Catalonië, Baskenland en alle andere naties!




dinsdag 10 oktober 2017

Meer uitgebreide Analyse omtrent de Militante Acties tegen de G20 in Hamburg



In onderstaand bericht zal er in twee delen ietwat uitvoeriger worden ingegaan op de gebeurtenissen rond het anti-G20 protest in Hamburg afgelopen juli. Een al eerder gepubliceerd verslag hierover bevatte enige politieke onhelderheid over het karakter van de top en de demonstraties ertegen, evenals de redenatie van enkele activisten om erbij te zijn. Hier zal in het eerste gedeelte van deze tekst nader opworden ingegaan. Want i.p.v. een oppervlakkig  actieverslag te publiceren, dienen proletarische revolutionairen de gebeurtenissen in Hamburg in haar juiste politiek context te plaatsen. 

Verder bleek op de “grote vreedzame demo” van die zaterdag toch meer te zijn gebeurd dan aanvankelijk leek. Daar ging het vorige verslag ook niet duidelijk op in, en daarover zal het tweede gedeelte van deze tekst gaan. Deel twee van een analyse over een van de belangrijke militante gebeurtenissen van dit jaar tot nu toe. Want het laatste woord over Hamburg is nog altijd niet gezegd!


Eerste deel: 

Om de aanwezige wereldleiders op de G20-top allen samen te zien op de duurste foto ooit gemaakt (€130 miljoen waren de kosten van deze top), was weer een vertoning van hypocrisie van de kant van de bourgeoisie (Al valt China als het enige aanwezige land nog als één van de laatste gedeformeerde arbeidersstaten te definiëren).


Politieke toppen, zoals deze (zie ook bijv. de laatste G7-top op Sicilië), zijn niet anders dan conferenties van de apologeten van het kapitalisme. Tegenstanders hiervan kunnen dan wel de deelnemende kapitalistische landen opdelen in “democratisch” (Groot-Brittannië, de BRD), “autoritair” (Rusland, Turkije) of “racistisch” (Trump’s Amerika) – maar de fundamenten van al deze kapitalistische landen betreffen dezelfde uitbuiting van de arbeidersklasse, dezelfde racistische sociaaleconomische dubbele uitbuiting van minderheden en is uiteindelijk hoe dan ook – parlementair dan wel autoritair - niets meer of minder dan de dictatuur van het kapitaal. Het betreft hier géén “beter”, “slechter” of “hervormbaar” kwaad, zoals vele betogers stellen. Het kapitalisme dient in zijn geheel te verdwijnen, ongeacht welke politieke uitingsvorm zij ook heeft. Punt, uit. De G20-top betrof weer een kliekje stromannen (en vrouwen) uit Noord-Amerika, West-Europa (en – zie Poetin – Oost-Europa) en Japan, die de weg blijven vrijmaken voor kapitalistische uitbuiting en mishandeling van arbeidskrachten over de gehele aardbol en voor imperialistische massamoorden op bevolkingsgroepen in economisch achtergebleven landen.

Het kapitalisme kenmerkt zich door 1) het privébezit van de productiemiddelen, waardoor elk geproduceerd product een toegeëigend waar op de vrije markt wordt (uiteindelijk is alles een waar voor het kapitalisme, tot natuurlijke elementen zoals water en grondstoffen aan toe, welk ook geprivatiseerd zijn onder kapitalistische verhoudingen), en 2) de uitbuiting van de arbeidersklasse (dit doordat de kapitalist zich de meerwaarde van een product – geproduceerd door de arbeiders [= de arbeider brengt een product tot stand die duurder is dan alle onkosten [inc. loon] om het te produceren] – toe-eigent ). Het kapitalisme is dus niets meer dan de ,,uitbuiting van de ene mens door de andere mens”!

Het kapitalisme heeft onder meer op haar conto woningnood, hongersnood, onbetaalbare medicatie, sociale afbraak, industriële moord (‘slagveld van de arbeid’) en oorlogvoering om grondstoffen en afzetmarkten (= imperialisme).

Wanneer dus de anti-G20 betogers uitsluitend Erdogan, Poetin of Trump eenzijdig aanvielen als zijnde “foute” regeringen, ontzien zij telkens hun “eigen” kapitalistische heersers – in het geval van Duitsland dus de regering Merkel. Door de Merkel-regering af te schilderen als “democratisch”, “hervormbaar” en het “kleinere” kwaad, dienen zij de politieke agenda van het BRD-imperialisme. Immers, de BRD is óók in concurrentie met zogenaamde “partnerlanden” op de G20-top. Ook het BRD-imperialisme staat tegenwoordig in scherpe confrontatie tegenover Erdogan, Poetin en Trump. Revolutionairen daarentegen citeren juist Karl Liebknecht: ,,De hoofdvijand staat in eigen land”, wat niets meer of minder betekent dan dat elk kapitalistisch land in haar kern verwerpbaar is, ongeacht haar regeringsvorm, en het de hoofdtaak van de arbeidersklasse is om haar eigen heersende klasse ten val te brengen. Dit door de staat omver te nemen en een eigen staat te vestigen, te besturen door de arbeidersklasse zelf.

En dat is nu juist het grote probleem met degelijke massaprotesten, zoals de anti-G20, de Antiglobaliseringsbeweging (AGB) van begin 2000 en de recentere anti-TTIP beweging: In haar kern zijn de daar aanwezige NGO’s, burgerbewegingen, linksreformistische politieke partijen en actieplatfora door en door (klein)burgerlijk (en dus kapitalistisch). Zij bekritiseren de bovengenoemde excessen van het kapitalisme, maar zij willen (en kunnen) haar fundament niet aantasten, d.i. het privé eigendom van de productiemiddelen en haar loonslavernij. Dit omdat zij er zelf voorstander van zijn!

Bij deze protesten wordt geloof gehecht aan het idee dat de wereld “eerlijker” moet worden qua voedselvoorzieningen, sociale gerechtigheid, milieu, democratie, werk en inkomen voor de “kleine man”, arbeiders, immigranten, vrouwen etc. Kortom: ‘het volk’ dus (= sinds Occupy als de 99% aangeduid). Deze ,,eerlijke wereld” dient er te komen door ‘druk’ uit te oefenen op de burgerlijke klassenstaat, in de hoop dat deze zich dan eindelijk als ‘onafhankelijke rechter’ opwerpt tussen enerzijds de “slechte” economie van de “grote oncontroleerbare multinationals” en anderzijds ‘het volk’. De “onafhankelijke” staat zou dus de markt en de maatschappij moeten verzoenen.

In deze analyse, is de huidige staat nog te veel verworven met de belangen van de grote monopolies, welke de kleine ondernemingen ruïneren en de mens en aarde onethisch benutten om alleen maar meer en meer winsten te maken (winstmaximalisering). Zodoende dient op de staat, haar gewapende troepen en haar (linkse) politici druk te worden uitgeoefend om zo de “oneerlijke” verdeelheden in de wereld weer “fair” te verdelen over de resterende ‘99%’.

Echter, door dit te stellen, wordt ontkent dat de kapitalistische maatschappij bestaat uit antagonistische klassentegenstellingen. Namelijk die tussen bezittenden en niet bezittenden, resp. kapitaal en arbeid. Deze analyse ziet niet in dat er niet zoiets bestaat als een “harmonieus volk”, welk het “kapitalisme” (= de harmonie verstorende multinationals) kan beteugelen.

De oplettende lezer zal in deze analyse van het kapitalisme veel overeenkomsten vinden met die van het “antikapitalisme” van het historisch ‘linkse’ nationaalsocialisme (alleen dan ontdaan van haar biologisch-racistische en sociaaldarwinistische insteek): In het “antikapitalisme” van de nazi’s, bestaat de wereld uit 1) een “productief” nationaal kapitaal en een “destructief” buitenlands kapitaal, en 2) zit het grote probleem met het kapitaal in het financierskapitaal van het “Joodse” bankwezen (= onproductieve rente leningen).

nkwezen (= onproductieve rente leningen). Gedurende de AGB-protesten waren ook alleen maar bedrijven zoals merkgigant Nike en McDonald’s hét symbool van een “verstorend” kapitalisme. Géén woord over het kapitalisme in het algemeen en haar kleine ondernemingen. Zo is kritiek op het kapitalisme van actieplatformen, zoals ATTAC, ook alleen maar in de circulatiesferen van het geld te vinden, dus bij de wereldbanken zoals het IMF. Hierbij gaat het tevens evenals bij de nazi’s om de onproductieve rente leningen, welk afhankelijke armere landen financieel vastketent en in economische crises brengt. (Overigens, zou er ironisch gesteld kunnen worden dat het oorspronkelijke programma van de nazi’s radicaler was dan menig actieplatform heden ten dage, aangezien de nazi’s in theorie nog de nationalisering van sleutelbedrijven eiste om grote bedrijven in te tomen).

Oók is het dus niét toevallig dat sinds de AGB-protesten het karakter van het militante aspect van deze bewegingen veelal anarchistisch is. Want óók het klassieke anarchisme bevat reactionaire kleinburgerlijke idealen. (Alhoewel het discutabel is in hoeverre de romantische utopie van het huidige anarchisme nog werkelijk beïnvloed is door de klassiekers zoals Proudhon, Bakoenin en Kropotkin).

Hoewel anarchisten géén beroep doen op de burgerlijke klassenstaat, omdat zij de staat in haar totaliteit verwerpt (en dus ook de dictatuur van het proletariaat als de noodzakelijke stap naar de opbouw van een klassenloze samenleving afkeuren), wijst het anarchisme evenals het kleinburgerdom de noodzakelijke technische en industriële vooruitgang af, streeft het naar gedecentraliseerde kleinschalige coöperaties (= collectieve kleine ondernemingen) tezamen met een hervormd banksysteem in dienst van deze kleine ondernemingen (klassiek Proudhonisme). Conclusie: Het overgrote deel van de deelnemers van de AGB, de anti-TTIP en anti-G20 bewegingen staan op de grondslag van de kleinburgerij. Sinds de burgerlijke revolutie – toen men bevrijd werd van haar lijfeigenaren uit het feodale tijdperk – kon de “gewone burger” nu eindelijk ook gaan beschikken over (productief) bezit. Maar al snel groeide deze ooit revolutionaire gebeurtenis uit in een tijdperk van enerzijds de (klein)burgerlijke bezitters en anderzijds de massa’s der niet-bezitters, het proletariaat. Deze laatste klasse heeft hedendaags nog altijd de historische taak de eigenaars van de productiemiddelen te onteigenen en zo een wereld van collectief bezit en collectieve productie te verwezenlijken. 

Het is dan ook de taak van proletarische revolutionairen om op protesten, zoals die tegen de G20-top, aanwezig te zijn en daar wél het juiste antikapitalisme kritiek te propageren. Dit teneinde een massabeweging te vormen voor het ten val brengen van het kapitalisme en de opbouw naar een socialistische maatschappij – een maatschappij van gelijkwaardige producenten, gemeenschappelijk bezit aan productiemiddelen en technologische welvaart en vooruitgang voor allen!




De G20-top in Hamburg - verzamelplaats voor divers volk: Boven de deelnemende G20 - wereldleiders poserend voor de duurste foto ooit; Rechts, “Antikapitalisme van Rechts” - een nationale socialist plakt anti-G20 propaganda.



Tweede deel:

De enige die een correcte proletarische politiek propageerde – als tegengeluid m.b.t. het foutieve kleinburgerlijke antikapitalisme van het G20-protest - was het anti-imperialistische blok op de grote “vreedzame betoging” van zaterdag, georganiseerd door de reformistische partij Die Linke. Hier botste de revolutionaire proletarische geest van het anti-imp. blok op de reactionaire politieke provocaties van de ‘anti-Duitsers’. Deze laatsten deden samen met de demo-leiding van Die Linke een beroep op de smeris om het anti-imp. blok uit de demo te verwijderen.

In de Duitse maoïstische scene is hieromtrent al heel wat gediscussieerd en geanalyseerd in de afgelopen tijd. Zaken als het geweld door en tègen de smeris, de vermeende “plunderingen” van kleine supermarkten en de gevechten met de smeris op de Großdemo zijn al serieus behandeld. I.t.t. de kritiek van “links” op de rellen in het Schanzenviertel (dat dit armere wijken zijn en dat de rellen hadden moeten plaatsvinden in de rijkere wijken), stelde de maoïsten geheel terecht hiertegenover dat de rellen zich wel in ‘volkswijken’ moesten afspelen, d.i. de (lompen-)proletarische wijken. (Naar de terminologie van Mao – zich onder de massa voortbewegen als een vis in het water). Dit omdat hier de werkelijke massa’s wonen, waarin opgegaan dient te worden gedurende de strijd tegen de smeris. Maar juist in deze wijken kon gedurende de eerste dagen van de protesten gemakkelijk leuzen worden gespoten, evenals pamfletten worden verspreid. In deze wijken konden de maoïsten tezamen met andere revolutionairen, anarchisten en non-politieke stadsjongeren zich zonder moeite voortbewegen en barricades opwerpen - dit zou nooit gelukt zijn in burgerlijke stadsdelen. Deze ‘volkswijken’ zijn de natuurlijke sociale omgeving van de proletarische revolutionairen!

De politieke gedachte hierachter was om de strijd in deze “volkswijken” te kanaliseren d.m.v. ,,proletarische discipline”. Vanuit dit oogpunt gezien komt het kritiek op de rellen – vanuit bijv. de Rote Flora (een “anti-Duits” bolwerk)– dus in een geheel andere politiek daglicht te staan. Wat betreft de “plunderingen” op “kleine ondernemers” (weer zo’n kleinburgerlijke fixatie): Enkele maoïsten berichtten ons, dat hetgeen op deze wijze werd ‘buitgemaakt’ op faire wijze werd verdeeld onder de wijkbewoners. Mocht dit echt zo zijn, dan hulde aan deze Robin Hoods! En tevens dáár waar “links” van mening is dat dit niet het werk kón zijn van “Duitse stadsgenoten”, maar van “vreemde elementen van buitenaf” resp. Zuid-Europeanen, dient men dit sociaal chauvinisme fel te bekritiseren! Solidariteit met dié Zuid-Europeanen die in de BRD hun klassenhaat geuit hebben tegen hun onderdrukker! Maar óók hier stond de Rote Flora wéér vooraan om bovengenoemde te veroordelen.

Al geruime tijd vóór de anti-G20-protesten hing er buiten de Rote Flora een spandoek met de tekst >>Tegen elke vorm van antisemitisme<<. Dit was een waarschuwing tegen “antisemitisch” gedachtegoed binnen en rondom de “linkse” beweging. (Gedoeld werd hiermee op organisaties zoals BDS [Boycotten, Devesteren en Sanctioneren]. Een organisatie die in het Westen pleit voor het lamleggen van de Israëlische im- en export van en naar de westerse landen. Vanuit proletarisch oogpunt gezien af te keuren, aangezien dit een belegering van Israëlische en Palestijnse arbeiders betekent[!]).

Ook Juta Ditfurth (Ökologische Linke) wees in dit verband in Jungle World #29 (ná de Großdemo van 8 juli jl.) op een afbeelding op een spandoek van Solid (de jeugdorganisatie van Die Linke). Deze zou overeenkomsten vertonen met Der Stürmer (een vulgair propaganda schotschrift uit het Derde Rijk, bomvol stereotype antisemitische cartoons). Het betrof hier een spandoek met een “kapitalistische octopus ” dat een ‘antisemitisch’ karakter zou hebben. Het verbaasde Ditfurth dat de personen die het spandoek meedroegen nog bij Solid lid waren.

Het is dus niet verwonderlijk dat de pro-Palestijnse activisten – die zich in het anti-imp. blok hadden verzameld – het slachtoffer werden van interne repressie die zaterdag. Gedurende de gehele demoroute werden de pro-Palestijnse activisten telkens weer het slachtoffer van ‘anti-Duitse’ provocaties. De demo organisatie (Die Linke) wendde zich tot de smeris om zo het anti-imp. blok op gewelddadige wijze uit de demo te kunnen laten verwijderen. Echter, het anti-imp. blok had zich goed voorbereid en verweerde zich kranig met haar (vlaggen-)stokken. Twee militanten werden door de smeris daarbij zó zwaar toegetakeld, dat deze direct naar een ziekenhuis overgebracht moesten worden.

Er kan dus worden gesteld dat de lui van Die Linke géén ,,reformistische vrienden op de verkeerde weg” zijn, maar doelbewuste contrarevolutionairen van het imperialistische staatsapparaat! Al vaker heeft hét gezicht van Die Linke, Sahra Wagenknecht, een oproep gedaan aan het BRD-imperialisme. Zo eiste ze in 2014 wapenleveringen van de Bundeswehr aan de Koerden voor de slag om Konabî (iets wat de reformistische MLPD ook deed, alleen meer gemaskeerd), pleitte zij na de (tegen de moslems gerichte) terreuraanslag in München (zomer 2016) voor een betere bewapening van de politie en riep ze na de G20-top op tot strafrechtelijke veroordelingen van de “relschoppers”. Immers, in Wagenknechts visie is iemand die ‘vernielt’ en ‘plundert’ of de cops ‘aanvalt’ “niet links”. Het is duidelijk dat Sahra ‘vist’ naar een ministerspost in een burgerlijke regering met ‘Volksfront’-deelname en daarom haar loyaliteit met de BRD-staat betuigt. Iets, waarvan we met zekerheid kunnen zeggen dat zoiets ‘niet links’ is!

Maar, zoals alle goede sociaaldemocraten doen om het kapitalisme een handje te helpen – geheel in de traditie van Noske -, steken zij graag de mes in de rug van proletarische revolutionairen. Opmerkelijk is hierbij de bestorming van het Internationale Centrum B5. Sorry, B5? Ja, B5! Dit kleine anti-imp. bolwerk in Hamburg – nauwelijks bekend, en zéker niet belicht in de bourgeois media voor en tijdens de G20-top – kreeg na de aanvaring met de ‘anti-Duitsers’ en Die Linke op de zaterdagdemo meteen een bezoek van de staat. Daar waar in de media en de politiek gepleit wordt voor de sluiting van de ‘Flora’ - zijnde dé ‘grote uitvalbasis’ van de ‘gewelddadige autonomen’ -, is tot op het heden niets terechtgekomen. Maar er moest wel direct actie worden ondernomen tegen een handjevol revolutionairen! Als hier niet de sociaaldemocratie en de ‘anti-Duitsers’ hand in hand samenspannen met de staat…

Over de smeris inzet en haar burgeroorlogsoptreden is in het vorige verslag al een hoop geschreven. Hedendaags lopen er nog onderzoeken naar 55 smerissen die verdacht worden van mishandeling van anti-G20 militanten (Zullen wel in de doofpot worden gestopt!). Echter, volgens de burgemeester van Hamburg, Olaf Scholz (SPD), was de G20 ,,de blik op moderne politie inzet”. Werkelijk? Aangezien we modern als beschaafd kunnen opvatten: wat is er dan beschaafd aan beelden en verhalen van speciale eenheden met scherp gerichte wapens, agenten die schoten aflosten, politiehelikopters die het liefst betogers van daken af wilde knallen, Wellcome to Hell-betogers die na 450 meter lopen al meedogenloos uiteen werden geslagen wegens “vermommingen” (een demo die overigens niet geheel gebroken had met de burgerlijke staat) en passieve demo-sani’s die rake klappen kregen van oom agent? Moderniteit inderdaad. Die van het kapitalisme!

,,De politie had een kant en klaar concept, welke op de-escalatie berustte. Maar veel betogers hadden al vanaf het begin hun zinnen op geweld gezet”, aldus Rainer Wendt (chef van de Duitse Politie’vakbond’) in de rechts-nationalistische Junge Freiheit. Graag wordt als tegenargument nogmaals eens verwezen naar DER SPIEGEL een week na de G20, waarin bleek dat Einsatzleiter Hartmut Dudde de dag voor de top toch maar besloot een harde lijn tegen de betogers te volgen, in het bijzonder tegen het zwarte blok. Er bleek dus achteraf helemaal géén de-escalatiestrategie te zijn!

Linksliberalen beklagen zich na ‘Hamburg ‘dat de staat door al dit politiegeweld haar “onafhankelijke” en “democratische” positie teniet zou hebben gedaan . Gelukkig voor deze liberals vallen de bewijzen tegen de zogenaamde “relschoppers” wel heel erg tegen voor de Duitse klassenjustitie. Zo loopt er tot nu toe nog maar tegen één van de 33 verdachten een strafrechtelijk onderzoek. Voor het hebben van – jawel - vuurwerk en wat andere onbeduidende projectielen in een rugtas. En deze arrestatie vond plaats vóór de eerste officiële demo in die week. De advocaat van deze Poolse student merkte dan ook terecht op dat de BRD met dit ene “succesje” een politiek voorbeeld wilt stellen voor de rest van de militanten.

De kapitalistische staat is en blijft de enige factor van geweld gedurende zulke protesten – en in de samenleving in het algemeen! Tegen alle kleinburgerlijke betogers, organisaties en partijen die vertrouwen op de “democratische” staat en haar “linkse” vertegenwoordigers - en die geweld als natuurlijke reactie op de kapitalistische samenleving veroordelen - zeggen proletarische revolutionairen: Het antikapitalistische verzet dient zich niet door de heersende klasse te laten dicteren hoe haar verzet eruit dient te zien!




In de geest van 1923: Hamburg is en blijft ROOD!: Rechts, ,,Leve het proletarische internationalisme!” – het anti-imp. blok marcheert onder de rode vlag van het communisme in de arbeidersstad Hamburg! Arbeidersmacht!: Links, de gewapende macht van het kapitalisme en haar sociaaldemocratische hulptroepen wordt geconfronteerd met de eeltige vuist van het proletariaat!


Maar genoeg kritiek en negativiteit. Om dit verslag nog even met een positieve boodschap af te sluiten, citeren wij graag BRD-minister van ‘justitie’ Heike Maas na de gebeurtenissen in Hamburg: ,,In Duitse metropolen zullen voortaan zulke conferenties nóóit meer plaatsvinden”. Héél goed! Op naar de verdrijving van alle kapitalistische conferenties uit de rest van de wereld!






zaterdag 7 oktober 2017

Volvo Gent: Wilde staking na 3 dagen gekaapt door de Vakbondsbureaucratie


Het begon op maandagochtend 11 sept. Jl., met een ‘spontane wandeling’ in de eindmontage, welke meteen veel bijval van talloze collega’s elders in de fabriek kreeg. Een en ander als reactie op de verhoogde werkdruk i.v.m. de fabricage van een nieuw type automodel, de XC40. Zo krijgen collega’s thans 67 sec. i.p.v. 57 sec. de tijd om een werkcyclus uit te voeren, maar moeten ze naast deze onbekende handelingen voor dit model tevens tal van andere taken uitvoeren.

Daarnaast, wist ABVV Metaal-bons Philippe de Schryver te melden, ,,wordt wel overwerk verwacht” en ,,moeten er mensen verdwijnen”. Met dit laatste verwijzend naar de toekomstige bouw van elektronische auto’s, waarbij een fabriek genoeg heeft aan de bouw van 50.000 units i.p.v. 200.000 heden te dage om rendabel te zijn.

Toen de wilde staking woensdag 13 sept. Haar derde dag in ging, zag de syndicaatsbureaucratie zich gedwongen om de actie officieel over te nemen (eigenlijk was dat al gebeurd op de avond ervoor als reactie op het bezoek van een delegatie van PVDA-militanten, die haar solidariteit met de strijdende Volvo-collega’s kwam betuigen). Pogingen van de syndicaatsbureaucratie (van ABVV, ACV en ACLVB) om de collega’s het werk weer te doen hervatten door het snel met de Volvo-directie op een akkoordje te gooien, liepen stuk op de vastberaden actiebereidheid van de vakbondsbasis.

De staking duurt voort! Toch blijft waakzaamheid met het oog op het verraderlijke karakter van de syndicaatsbureaucratie dringend geboden!

We weten alleen uit eigen ervaring dat de syndicale bureaucraten zich alleen maar aan het hoofd van de strijd stellen, teneinde deze in een later stadium des te beter te kunnen saboteren. Daarom, collega’s, laat je niet belazeren!


NIET OP DE VAKBONDSLEIDING BOUWEN – MAAR OP ONZE EIGEN KRACHT VERTROUWEN!


dinsdag 19 september 2017

Het Nationale Vraagstuk in België: Vrijheid voor Vlaanderen en Wallonië!


Het startpunt met betrekking tot het nationale vraagstuk in België is de kunstmatige 'eenheid' van dit land. In realiteit hebben zowel de Vlamingen als de Walen nooit vrij gekozen om hun naties te verenigen in één enkele staat. De hedendaagse federale structuur is een obstakel voor de complete zelfbeschikking van de Vlamingen en van de Walen, die beiden gevangen zitten in een onderdrukkende staat. De bourgeoisie heeft herhaaldelijk de onderlinge nationale spanningen benut om haar eigen belangen te behartigen en om zo de arbeiders tegen elkaar uit te spelen. Daarom eisen wij de ontmanteling van België ten gunste van het recht op zelfbeschikking voor zowel de Vlamingen als de Walen. De Duitssprekende minderheid moet ook over haar eigen lot kunnen beslissen in deze zaak. De ontmanteling van België gaat hand in hand met de strijd tegen de imperialistische instituties die op kunstmatige wijze de eenheid van het land in stand houden - de monarchie, de NAVO en de Europese Unie.


IJzertoren in Diksmuide (West-Vlaanderen): Symbool van de Vlaamse strijd voor zelfbeschikking.


Om het nationale vraagstuk van België op te kunnen lossen, moeten we haar geschiedenis kennen. De evolutie van een feodaal naar een kapitalistisch systeem binnen deze gebieden, betekende dat het moderne België tot stand zou komen onder de bijna exclusieve invloed van buitenlandse machten. Terwijl de, door de Protestanten gedomineerde noordelijke provincies van Nederland zich formeel onafhankelijk verklaarden in 1648, werden de Katholieke zuidelijke provincies (die het hedendaagse België vormen) tot 1700 nog steeds geregeerd door de Habsburgers van Spanje en daarna (vanaf 1713) door die van Oostenrijk. Pas in 1789 zou in dit gebied een eerste revolutie plaats vinden: de Brabantse omwenteling. Kort daarna werd het gebied geannexeerd door Frankrijk. Na de val van Napoleon in 1814, werd het lot van deze naties beslist door de Coalitiemachten onder leiding van Groot-Brittannië. Toen Napoleon terugkeerde en er een nieuwe oorlog begon, maakte de Nederlandse koning Willem I hier handig gebruik van, door in 1815 deze gebieden militair te bezetten. Tijdens het Congres van Wenen werd het de Nederlandse koning toegestaan om - ongeacht de wil van de bevolking - deze gebieden voor zichzelf te claimen als onderdeel van zijn koninkrijk. Groot-Brittannië zag dit als een manier om een "bufferstaat" te vormen tussen Frankrijk en de andere grote Europese landmachten. Het was pas in 1830 dat de inwoners van deze provincies onder de invloed van de Franse Juli-revolutie een soort "eigen" bourgeois revolutie doorvoerden. Deze werd geleid door de Francofonen en kan gezien worden als een gedeeltelijke expressie van zelfbeschikking.

Het moderne België is dus eigenlijk het bastaardkind van de politiek en compromissen van de grote machten uit die tijd. De herverdeling van deze gebieden tussen Groot-Brittannië, Frankrijk en Pruissen werd serieus bekeken in 1830. In die tijd was Groot-Brittannië echter de sterkste macht in Europa en deze zou het nooit toestaan dat Frankrijk dit gebied zou annexeren. Tegelijkertijd wensten de Britten een nieuwe Europese oorlog te voorkomen en was Frankrijk er pertinent op tegen dat Brittannië ook maar één stuk land op het continent zou verkrijgen. Daarom werd er tijdens de Conferentie van Londen besloten om een 'onafhankelijke' staat te creëren (in de praktijk een Britse proxy-staat). Enerzijds bedreigt door Nederland en van de andere kant bedreigt met annexatie en versplintering door Frankrijk, Brittannië en Pruissen, hadden de Vlamingen en Walen eigenlijk nooit een echte keus hierin. Zij werden gedwongen België te vormen door de historische situatie.


De taalgebieden binnen de Belgische staat: een Nederlands-, Frans- en Duitstalig gewest.


In 1830 waren de Vlaamse en Waalse naties nog niet erg ontwikkeld. In Vlaanderen was de taal nog erg inconsistent en verdeeld onder verschillende regionale dialecten. Verder waren er duidelijk afgebakende verschillen tussen de belangrijkste steden. De aristocratie en bourgeoisie waren voornamelijk Franstalig. Onder deze situatie ging de gedwongen verenging in België sterk ten koste van de Vlaamse natie. Al in 1840 eisten de Vlamingen linguïstische rechten en verzetten zij zich tegen de assimilatie door de Franstaligen. De Vlaamse arbeiders en boeren werden aan zowel een economische als nationale onderdrukking onderworpen en bevonden zich onderaan de sociale ladder. Pas na 1870 kregen de Vlamingen langzaam maar zeker formele erkenning voor hun linguïstische rechten binnen het onderwijs en juridische domein: een Nederlandse versie van de grondwet werd echter pas in 1967 erkend. Na de Tweede Wereldoorlog begon de situatie tussen de twee naties te veranderen. Vanaf de jaren '50 begon een aanzienlijk kapitaal zuid voor noord te verruilen en tanende Waalse industrieën verhuisden naar Vlaanderen. De ineenstorting van de mijn- en zware industrie in Wallonië leidde als gevolg van een opkomende olie industrie tot een herlocatie naar de havens van Antwerpen en de rest van de Vlaamse kust.

De historische ontwikkelingen van het nationale vraagstuk in België laten zien dat de 'eenheid' volkomen kunstmatig is. Het was immers nooit gebaseerd op de vrije keuze van de naties die er deel van uit maken. De dynamiek tussen de grote Europese machten van die tijd leidde in 1830 tot een Francofone bourgeois overname van de macht, wat vanaf het begin elke vrijwillige samenwerking tussen deze twee naties uitsloot. Vandaag de dag is Vlaanderen danwel in een betere economische positie dan Wallonië, maar het kader van België is feitelijk onderdrukkend voor beide naties. Zij hebben immers geen van beide volledige zelfbeschikking. Als gevolg van de economische vooruitgang van de Vlamingen, hebben zij een beleid van linguïstische en culturele 'autonomie' weten af te dwingen. Tot op zekere hoogte zien Vlamingen en Walen elkaar als vreemdelingen binnen dezelfde staat. Het antwoord hierop is simpel: scheid van elkaar af!


België barst: Vlaamse en Waalse nationale vlag.


De invloed van Groot-Brittannië en in mindere mate Frankrijk bij de totstandkoming van dit land, wordt duidelijk door het soort constitutionele monarchie dat het heeft. De Britten kozen een afstammeling van de kroon, Leopold van Saksen-Coburg, die voor zijn tweede huwelijk de dochter van de Koning van Frankrijk trouwde, Louise-Marie. Deze monarchie is niet enkel een verzamelpunt voor de reactionaire krachten, maar ook een van de belangrijkste pilaren die op kunstmatige wijze de Belgische 'eenheid' probeert te bewaren. Met de scheiding van België moet ook dit relikwie van het feodalisme omver geworpen worden: Weg met de monarchie!

Brussel is een Franstalige enclave op Vlaams grondgebied. Toen België werd gevormd was de meerderheid in de stad Nederlandstalig. De verfransing is het resultaat van de assimilatiepolitiek van de Francofone bourgeoisie. Vandaag de dag zijn de Nederlandstaligen een kleine minderheid in de stad. Een ander groot deel van de stad bestaat uit immigranten of werkt voor de Europese Unie. Feit is dat Brussel en omstreken inmiddels hun eigen regionale regering hebben en een populatie behelst die anders is dan in de rest van Vlaanderen. Het is moeilijk te voorspellen wat er met Brussel gaat gebeuren als het land uiteenvalt. Echter, de bevolking moet volledig vrij zijn om te kiezen wat er met de regio moet gebeuren.

Het nationale vraagstuk in België en het lot van Brussel hangen sterk samen met dat van de imperialistische instituties daar. Zowel de NAVO als de Europese Commissie hebben hun hoofdkwartier in Brussel gevestigd en de imperialisten zijn angstig voor de instabiliteit die het uiteen vallen van België zou creëren. Met name de EU speelt een leidende rol in het in stand houden van nationale onderdrukking binnen haar lidstaten. Immers de onafhankelijkheid van Catalonië, Baskenland, Schotland, Wallonië en/of Vlaanderen zou een uitdaging zijn voor het voortbestaan van de EU. De grenzen van de lidstaten zouden hertrokken moeten worden. Dus zeker in het geval van België zou het erg onwaarschijnlijk zijn dat een dergelijke beweging voor nationale onafhankelijkheid los zou staan van een beweging tegen de EU zelf. Daarom: Vlaanderen en Wallonië uit de Europese Unie! De Europese Unie uit Brussel!