Als de FNV oproept om de Dag van de Arbeid terug te pakken (het woord ‘Arbeid’ braaf omgedompeld tot ‘Echte banen’) en de kleur rood weer wil laten domineren in de publiekelijke verschijning (En waar zelfs Diederik Samson de PVDA achterban aan spreekt met “kameraden” en roept om door te gaan met ,,de strijd”), dan zal menig “revolutionair” meteen zien dat reformistisch links en de vakbeweging een totale crisis ondergaan en pogen de achterban weer voor zich te winnen d.m.v. strijdbare, ja, zelfs ‘linkse” taal en een “rode” (socialistische) koers.
Had deze 1e mei dan ook wat om het lijf?
Het uiterlijk van deze demonstratie (officieel een werkelijke strijdbare dag voor de arbeiders) was dan ook gelijk opmerkelijk carnavaleske, lauwtjes en vergrijst.
Aan de opkomst lag het in elk geval niet: Een opkomst van rond de 9.000 betogers is voor Nederlandse begrippen niet slecht, vooral niet op een werkdag. Al is het triest te noemen dat de organisatiegraad van de Nederlandse arbeiders slechts rond de 18% ligt. Het idee dat bijv. de FNV een staking uitroept voor een dag als deze voor de totale mobilisatie voor hun achterban is natuurlijk ook een lachwekkende gedachte. (Aangezien de bonden in Nederland in de geschiedenis ook alleen maar militante acties organiseerde onder druk van de basis of de zelfstandige strijd van arbeiders altijd snel weer kanaliseerde naar de onderhandelingstafel toe). Laten we dus hierover géén illusies maken.
De vakbonden blijven in de traditie van het reformisme* staan. ,, We pakken de Dag van de Arbeid terug. Want er is iets fundamenteel oneerlijks aan het ontstaan: grotere graaiers en steeds meer pechvogels. Werkgevers willen steeds meer individuele afspraken en flex. Niks solidariteit. Leve de individuele vrijheid” (de FNV ‘1 mei krant’). Kortom: de solidariteit tussen werknemers en – gevers is eruit! Herstel de verhoudingen nu!...
Is de vakbondsbasis dan wel strijdbaar?
Op het Martin Luther Kingpark kreeg men de indruk van niet. Een hoop toeters en bellen, muziekartiesten, niets zeggende debatten en zelfs een reuzenrad...
Infostands over waar de crisis hard had toegeslagen waren er wel in overvloed, maar dan voornamelijk voor de sectoren zorg, schoonmaak handel en zelfs voor vliegtuigmaatschappijen. Bouw en metaal waren er veel minder sterk vertegenwoordigd – sectoren die juist wel militant potentieel hebben.
Naast de te verwachten grote SP achterban die er rondliep, kon zelfs de PVDA ongehinderd een plaatsje in de zon vinden (!). Als er tegen flexcontracten, sociale afbraak, bezuinigingen, TTIP etc. betoogd wordt, dan dient de PVDA op zijn minst kritisch aangevallen te worden door de vakbondsbasis deze dag. Maar neen. Of zouden de grijsaards en de jongerenafdeling van de FNV, Young & United, het eigenlijk niet zo interesseren?
De PVDA basis is kennelijk ook in “verzet” tegen hun eigen partijtop
De meer linkse groepen die aanwezig waren (zoals NCPN en Vonk) bleken hun zinnen ook op wat anders gezet te hebben. De Internationale Socialisten bleken zich meer op de strijd van de studenten van het Maagdenhuis gezet te hebben, en de Rode Morgen was opvallend aanwezig als blok, compleet met rode MLPD vlaggen (inclusief rode ster en hamer en sikkel), maar op welke doelgroep zij zich concentreerde werd niet duidelijk.
Ja, het rommelt in de havens, en ja, in de metaal ook (en deze sector verdwijnt langzaam). Maar géén van deze militante sectoren was (prominent) aanwezig. En kan het gebrek aan de basis van deze twee sectoren dan maar makkelijk vervangen worden door de basis van schoonmakers en verzorgsters (welk de “massa’s” nu zouden zijn…)?
Nee, de vakbeweging is interessant om bepaalde (strijdbare) delen van de georganiseerde arbeiders eruit te lichten (welk nu niét aanwezig waren [!]).
De Rode Morgen is ook daar waar de “massa” is
Verburgelijkte arbeiders interesseren ons hier verder niet. De vakbeweging an sich is dus zeer zeker géén fixatiepunt of prioriteit voor revolutionairen.
Zoals Stalin in 1928 al stelde: ,,De vakbonden worden door bureaucratische reformisten bestuurd, die met duizend en een onzichtbare draden aan de kapitalistische klasse vastgebonden zijn. Wat is er dan zo verwonderlijk aan dat de ongeorganiseerde arbeiders zich als revolutionairder hebben bewezen dan de georganiseerde?” (n.a.v. de grote staking in het Ruhrgebied)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten