No borders, no nations? Hoe Afrikaanse vagebonden door het imperialisme misbruikt worden

Sinds het Italiaanse voornemen om als gevolg van de gigantische toestroom van bootvluchtelingen hen niet langer te registreren, lijkt het asiel- en immigratie debat weer uiterst actueel geworden. De harde realiteit is echter dat in de imperialistische institutie Europese Unie, géén echt politiek asiel bestaat. Dit werd recent nog eens bevestigd toen de Europese Unie de klokkenluider, mensenrechtenactivist en voormalig medewerker van de Amerikaanse militaire geheime dienst NSA; Edward Snowden, op de vlucht voor het Amerikaanse regime, een politiek asiel in de Europese Unie geweigerd werd. Toch wordt in de massa media de Europese en Nederlandse gastvrijheid nog steeds dagelijks verheerlijkt. 


De Europese Unie verwacht miljoenen nieuwe immigranten de komende jaren. Politici opperen dat dit een positieve ontwikkeling is, die de economie ten goede zou komen en de negatieve gevolgen van de vergrijzing, die bv ons pensioenstelsel zou bedreigen, tegen zou kunnen gaan. Dat door de massale (jeugd)werkloosheid en ellende in de Europese Unie al meer dan genoeg eigen arbeidskracht in Europa aanwezig is lijkt ons zeer vanzelfsprekend. Het gaat het internationaal georganiseerde kapitaal dan ook geenszins om sociale politiek voor de eigen bevolking, noch om het welzijn van de immigranten uit Oost-Europa, Azië en Afrika, wiens sociale nood als een "humanitaire" causa geïnstrumentaliseerd wordt.

De massa immigratie en de vervreemding van de Europese naties en de Europese cultuurgebieden dienen het imperialisme op meerdere niveaus. Op de korte termijn wordt het arbeidspotentieel uit lage loon landen direct voor de deur van de grote kapitalistische ondernemingen afgeleverd en worden de loonkosten voor de kapitalisten gedrukt door een verzadiging van de arbeidsmarkt. Op lange termijn verzekert het een culturele, sociale en statelijke desintegratie, die de verworvenheden van de burgerlijke democratie open breken. Het internationaal georganiseerde kapitalisme met haar globalistische agenda erkent immers niet de territoriale grenzen van het internationale volkerenrecht, noch die van het nationale zelfbeschikkingsrecht.

Natuurlijk heeft dit onderliggende politiek-strategisch doeleinde van het imperialisme enige mediale bemiddeling nodig om de Europese volkeren en culturen mee te laten werken aan hun eigen ondergang. Om mee te werken met de imperialistische agenda worden zij emotioneel geconditioneerd. "Kijk eens", zo luidt het, "deze mensen, waaronder zwangere vrouwen en kinderen, zijn verdronken op zee omdat jullie hen niet hebben geholpen". Wie kent de tranentrekkende reportages niet over asielzoekers zoals Mauro Manuel, die uiteindelijk tot het kinderpardon voor asielzoekers geleid hebben. 

Helaas hebben diegenen die voor deze goedgelovige desinformatie gevallen zijn, niet begrepen dat we ons midden in een imperialistische oorlog bevinden. "No borders, no nations" is de nieuwe marketing slagzin van het imperialisme geworden. Ook kosmopolitisch links heeft zich deze slagzin eigen gemaakt. Deze agenten van het imperialisme doen echter geen enkele inspanning om in hun protesten en betogen te verwijzen naar de oorzaak van dit alles en bieden bovendien geen enkele oplossing aan. 

Het is inmiddels drie jaar geleden dat de NAVO bommen, betaald van ons belastinggeld, meer dan tienduizend mensen in Libië ter dood veroordeelden. "No borders, no nations" werd voor de mensen daar een bloedige imperialistische realiteit. "No borders, no nations" is de slagzin die gepaard gaat met oorlog, massamoord, terreur, folteringen, honger en sociale ellende wereldwijd. Van Afghanistan tot Irak, van Libië, Syrië naar Oekraïne, met Iran in het vizier. "No borders, no nations" is synoniem geworden aan de oorlog van het imperialisme tegen het internationale volkerenrecht en het nationale zelfbeschikkingsrecht.

Vagebonden uit Afrika kampeerden en protesteerden in Den Haag, in Amsterdam en verder. Deze vluchtelingen, die naar eigen zeggen uit het Italiaanse Lampedusa komen en geen woord Nederlands spreken, zitten achter professioneel gemaakte spandoeken in perfect geschreven Nederlands. Wie heeft hen naar Nederland gebracht? Wie organiseert hen, wie formuleert hun eisen, wie bezorgt hen duur PR materiaal en lanceert hun media campagnes? Vele duizenden dollars hebben deze vagebonden per persoon moeten betalen aan mensensmokkelaars om naar de Europese Unie te komen. Wie betaalt al deze geldbedragen? 

Het antwoord op deze vraag kunnen we vinden in de reacties van de functionarissen van het imperialisme. Al sinds de oprichting van de Europese Unie pleiten EU-politici voor een soepeler vreemdelingenbeleid en meer immigratie. Nu de multiculturele retoriek verouderd lijkt te zijn is het nieuwe credo de "open samenleving". Dit alsof Europa nog niet "open" genoeg is geweest. In de havenstad Rotterdam is de inheemse bevolking al ruimschoots in de minderheid. In ons buurland Duitsland wonen volgens de statistieken al ongeveer 20 miljoen immigranten op een bevolking van iets meer dan 80 miljoen mensen (dus bijna een kwart van de Duitse populatie). 

Eenieder die het zelfbeschikkingsrecht der volkeren verdedigt, wordt door de imperialistische hegemonie als racist neergezet. Maar waar zijn deze antiracisten wanneer het gaat om het internationale volkerenrecht en het nationale zelfbeschikkingsrecht? Zij spelen een smerig spel en niet als laatste over de ruggen van hun buitenlandse figuranten.

Als Nationale Socialisten gaat onze internationale solidariteit uit naar de strijdende arbeidersklasse en hun volkeren. De imperialistische farce is onze zaak niet!