maandag 4 maart 2013

Syrië; Bolwerk tegen het Imperialisme


Momenteel is er in de Arabische wereld een sociale explosie gaande. De Westerse imperialisten en alle oude regimes in de regio proberen met alle macht de massa opstanden in de hand te houden en in kanalen te leiden die de imperialistische dominantie in de regio niet bedreigen.

Het Westers imperialisme en haar regionale collaborateurs proberen de twee haarden van verzet die tot de uiteenval van de dictaturen in Egypte en Tunesië hebben geleid - de Islamistische en de seculier-nationalistische krachten - tegen elkaar uit te spelen in een strategie van verdeel-en-heers. Dit heeft geleid tot de val van het Khadaffi regime in Libië en de burgeroorlogen die momenteel in Syrië en Mali gaande zijn.  De NAVO bombardementen en de steun aan gewapende opstandelingen in Libië hebben ons duidelijk laten zien waar het Westers imperialisme voor staat. De supranationale uitbuiters zijn vastbesloten om de macht over de rijkste olie- en grondstoffen reserves in Afrika en het Midden-Oosten veilig te stellen.

Syrië heeft haar eigen ontwikkelingsproblematiek, die nog eens verergerd is door de wereldwijde economische crisis en de compromissen die het regime van Assad zijn opgelegd, omdat deze trachten te overleven in een vijandig klimaat van constante politieke, economische en soms militaire aanvallen van buitenaf. Zij is doelwit van het imperialisme geworden vanwege haar weigering om de Zionistische bezetting te erkennen en de heroïsche verdediging van het Palestijns verzet. De hulp van Syrië aan Hezbollah in hun strijd tegen de Israëlische bezetting van Libanon en hun strategische alliantie met Iran, zijn een doorn in het oog van de Westerse imperialisten.      

Hoewel een groot deel van de interne situatie in Syrië moeilijk te begrijpen is, moeten we opmerken dat in het gewapende conflict dat zich hier ontvouwd heeft, het Syrische regime op de steun kan rekenen van de Hezbollah leider Hassan Nasrallah, diverse democratisch verkozen leiders van Hamas die in ballingschap leven en Hugo Chavez in Venezuela. Deze politieke leiders hebben allen ervaring met de destabilisatie campagnes van het Westen, die gebruik maken van media manipulatie, extern gefinancierde oppositie groepen, aanslagen op personen, sabotage en nog veel meer. De "democratische oppositie" van het FSA daarentegen geniet de steun van het imperialisme en haar regionale bondgenoten zoals Saoudi-Arabië.  

Uit documenten die zijn uitgelekt op Wikileaks blijkt dat de VS de Syrische oppositiegroepen in het geheim financiert als onderdeel van haar langdurige campagne om de "autocratische leider Bashar al-Assad omver te werpen" .  Deze campagne begon onder President George W. Bush en werd voortgezet door President Barak Obama, ondanks zijn eerdere verklaringen de relaties met Syrië te willen verbeteren.


Al Jazeera

Een ander voorbeeld van de destabilisatie campagne tegen Syrië vinden we in het aftreden van Ghassan Ben Jheddo, een bekende journalist van Al Jazeera, een televisienetwerk uit Qatar. Ben Jheddo nam ontslag vanwege de lastercampagne tegen de Syrische regering door het televisiekanaal. Al Jazeera deed verslag van elke bewering, hoe ongefundeerd ook, die door de politieke oppositie in Syrië werd gedaan. Met vele miljoenen kijkers is het televisienetwerk een belangrijke stem in de regio geworden voor een Westerse "humanitaire" interventie, no-fly zones en bombardementen. Het is dus belangrijk om de positie van van Al Jazeera als nieuwskanaal te begrijpen, zeker als zij beweert om voor "de onderdrukten" op te komen.  

Al Jazeera, dat in Qatar gezeteld is, bericht nooit dat 94% van de arbeiders in Qatar absoluut geen enkele rechten hebben en dat zij verkeren in omstandigheden die tegen slavernij aanschurken. De brute repressie van de massabeweging in de monarchie van Bahrein, dat naast Qatar ligt, en nu bezet wordt door Saoedische troepen, krijgt ook zeer weinig media aandacht op Al Jazeera.  

Dit censuur is begrijpelijk als men weet dat het Al Jazeera televisienetwerk wordt gefinancierd door de monarch van Qatar, Emir Sheikh Hamad bin Khalifa Al Thani.

Qatar werkt nauw samen met de U.S. State Department en steunt de Westerse interventies in de regio. Vanaf de NAVO basis in Qatar vertrekken regelmatig Drones om geheime missies uit te voeren in het gehele Midden Oosten. Qatar heeft ook deel genomen aan de NAVO bombardementen in Libië. Het was een van de eerste Golfstaten die politieke betrekkingen met Israël aanging.


Facebook revoluties

De CIA en de NGO "National Endowment for Democracy" zijn experts geworden in het gebruik maken van sociale media zoals Facebook, Youtube en Twitter, om zo hun doelwitten te overwelmen met een spervuur van miljoenen gefabriceerde berichten, wilde geruchten en beelden.

Geruchten over scheuringen tussen rivaliserende fracties in de Syrische militaire leiding bleken niet waar te zijn. Izzat al-Rashek van het Hamas Politburo en Ali Baraka, vertegenwoordiger van Hamas in Libanon, ontkenden de claim dat het leiderschap van de Palestijnse verzetsorganisatie van Damascus naar Qatar zou verhuizen. Deze claim was een fabricatie van de VS om druk uit te oefenen op Mahmoud Abbas van Fatah om zo een Palestijnse verzoening te dwarsbomen en het conflict tussen Syrië en verzetsgroepen aan te wakkeren. De Syrische regering beweert dat sluipschutters op de politie en het leger hebben geschoten in een poging om hen op demonstranten te laten schieten.    

De geruchten en anonieme internet berichten hebben als doel de sektarische verschillen te benadrukken als onderdeel van de destabiliseringscampagne.


Tegenstrijdige krachten in Syrië 

Het is duidelijk dat het Westers imperialisme en haar marionetten in de regio, waaronder Israël en de corrupte monarchieën van Jordanië, Qatar, de Verenigde Arabische Emiraten en Saoudi-Arabië, een "regime change" in Syrië willen bewerkstelligen.

Syrië is nog een van de weinige staten die geen politieke betrekkingen met Israël heeft. Verschillende Palestijnse verzetsorganisaties, waaronder Hamas, hebben leiders in ballingschap in Syrië. Syrië kent een sterk bondgenootschap met Iran en Libanon.

Syrië is al lange tijd geen revolutionair land meer. De Ba'ath partij heeft het kapitalisme niet omver weten te werpen. Er bestaat nog steeds een kapitalistische klasse in Syrië, die sterk heeft geprofiteerd van de "hervormingen" van Assad, die uiteindelijk leidden tot de verkoop van de genationaliseerde industrieën aan privaat kapitaal.

Dat neemt niet weg dat de Syrische staat tegenstrijdige krachten representeert. Het is immers altijd een bolwerk gebleven om de overwinningen van de antikoloniale opstanden van de Arabische massa's in de jaren '60 en '70 veilig te stellen. Tijdens deze periode is er veel sociale vooruitgang geboekt, gehele industrieën en grondstoffen die in handen waren van buitenlands kapitaal werden genationaliseerd en er werd grote vooruitgang geboekt op het gebied van educatie, leefomstandigheden en gezondheidszorg.    

Onder de Arabisch-socialistische Ba'ath partij is Syrië sterk seculier. Het heeft een relatieve religieuze vrijheid weten te behouden, zonder dat de ene religieuze groepering de ander domineert. Het regime heeft echter ook sterke repressie uitgeoefend op massabewegingen in Libanon en Syrië die verder in de strijd wilden gaan. Deze repressie werd door het regime gerechtvaardigd met haar precaire positie naast Israël, de impact van twee Israëlische oorlogen in 1967 en 1973, die resulteerden in de bezetting van de belangrijke Golanhoogten.
 
Ook jaren van economische sancties en eerdere destabilisatie campagnes zijn hier van invloed op. Het eens revolutionaire staatsapparaat, in constante angst voor externe interventies, werd bang voor verandering.
Het is belangrijk om dit tegenstrijdige karakter van Syrië te erkennen en we moeten de problemen die hieruit voortvloeien niet gaan ontkennen.

Het land vangt meer dan een half miljoen Palestijnse vluchtelingen op. Hun omstandigheden zijn beter dan in de omliggende landen, omdat in tegenstelling tot Libanon en Jordanië alle vluchtelingen toegang hebben tot gratis onderwijs, gezondheidszorg en woonruimte.


De vluchtelingencrisis in Syrië

De grote invasie en vernietiging door de VS in buurland Irak en de harde nieuwe sancties tegen Syrië hebben een intense druk op het land uitgeoefend. Meer dan anderhalf miljoen Irakezen zijn naar Syrië gemigreerd om de Amerikaanse bezetting te ontvluchten. Dat is een gigantische immigratiestroom voor een land met 18 miljoen inwoners.

De onverwachte instroom van Iraakse vluchtelingen heeft een dramatische impact gehad op de sociale en economische infrastructuur van Syrië. Zij profiteerden mee van de Syrische staatssubsidies op brandstof, voedsel, water en andere essentiële goederen. De toegankelijkheid van gratis onderwijs en gezondheidszorg kwam op het spel te staan en de mogelijkheid tot huisvesting nam af. De prijs van voedsel en basisgoederen nam met 30% toe en de huur van huizen met maarliefst 150%. De instroom van werkloze vluchtelingen leidde tot loonsverlaging en een toenemende competitie voor banen. De impact van de wereldwijde economische crisis kwam nog bij deze moeilijke periode.

Het is de VS die deze vluchtelingencrisis heeft gecreëerd. Meer dan 25% van de Iraakse bevolking is verdrongen door het sektarisch geweld. Toch heeft zij minder dan de kosten van een dag oorlogsvoering in Irak gedoneerd aan VN hulp voor het land. De sancties van de VS op Syrië hebben de economische dislocatie nog eens vergroot.
 
Het Syrische regime en volk is zich dan ook volkomen bewust van de gevaren van een Amerikaanse bezetting en de interne destabilisatie en bloedbaden die voortkomen uit het sektarisch geweld dat is aangezet door de VS.

Washington zegt bezorgd te zijn over de toenemende instabiliteit in Syrië. Maar het Westers imperialisme als systeem wordt gedreven door de creatie van instabiliteit. De overweldigende macht van wapen- en oliecorporaties in de Amerikaanse economie en de gigantische winsten die op oorlogsvoering gemaakt worden, leiden tot een eindeloze drijfveer om naar militaire "oplossingen" te zoeken.

Iedere verklaring die is gemaakt door het Syrische regime erkent het belang van interne hervormingen met behoud van nationale eenheid. Zeker in een zeer divers land, dat historische verschillen kent in religie, stammencultuur, regio's en dat bijna 2 miljoen vluchtelingen huisvest, is dit van groot belang.

Alle nationaliteiten, religies en culturele groepen in Syrië hebben het recht om deel van dit proces uit te maken. Zij moeten zich echter los weten te maken van het constante en meedogenloze Westers imperialisme.



Geen opmerkingen:

Een reactie posten