Het Rivkin Project:
Hoe Globalisme het Multiculturisme gebruikt om soevereine Naties te ondermijnen.
Deel 2
Het Rivkin Project om de Franse jeugd te ondermijnen
Toen de Amerikaanse ambassadeur Charles Rivkin een delegatie van zijn mede “Pacific Coucil on International Policy” leden uitnodigde in Frankrijk, had hij een programma opgezet voor de Amerikanisatie van Frankrijk waarin primair gebruik gemaakt werd van moslim minderheden en de indoctrinatie van Franse jeugd met globalistische idealen. De slogan was de gemeenschappelijke historische inzet van Frankrijk en Amerika voor “gelijkheid.”
Wikileaks onthulde dit “vertrouwelijke” programma. Het heet “Minority Engagement Strategy.” Hier ontvouwt Rivkins een programma dat een flagrante bemoeienis vormt in de binnenlandse aangelegenheden van een soevereine natie. Het programma zoekt naar een verandering in de houding van generaties moslims en Franse jeugd zodat zij kunnen opgaan in een nieuwe globalistische synthese. Rivkin begint met de verklaring dat zijn ambassade een “Minority Engagement Strategy” heeft ontwikkeld die primair gericht is aan de moslims in Frankrijk. Rivkin beschrijft een deel van dit programma als volgt: “Om invloedrijke leiders in onze doelgroep te krijgen en zowel de materiële als immateriële indicaties van onze strategie te kunnen evalueren, zullen we de inspanningen van verschillende Ambassade secties integreren.”
Rivkin heeft er alle vertrouwen in dat het historische Liberalisme van Frankrijk “ons goed zal dienen als we de omschreven strategie willen implementeren …. waarin we druk op Frankrijk uitoefenen ...” Let op de zin “druk uitoefenen op Frankrijk.” Amerika haar globalistische agenda wordt door Rivkin gekoppeld aan zijn blauwdruk om Frankrijk te transformeren “inclusief het Franse staatsbestel (die) zal helpen onze belangen in de uitbreiding van democratie en in de toename van stabiliteit wereldwijd te waarborgen.” Het programma zal zich richten op de “elite” van de Franse en moslim gemeenschappen, maar zal eveneens leiden tot een massale propaganda campagne die is gericht aan de “algemene bevolking”, met name de jeugd.
Op hoog niveau zullen Amerikaanse functionarissen de Franse functionarissen in het defensief plaatsen. Het programma omvat ook het herdefiniëren van de Franse geschiedenis in leerplannen voor scholen zodat men de rol van niet-Franse minderheden in de Franse geschiedenis kan uitlichten. Dat betekend dus dat de Pepsi/MTV generatie van de Amerikanen de Franse cultuur opnieuw zal definiëren en nieuwe bladzijden in de Franse geschiedenis zullen schrijven die overeenkomen met hun globalistische agenda. Om dit doel te bereiken;” …blijven we doorgaan met ons werk met Franse musea en opvoeders om het historisch curriculum dat op Franse scholen wordt gegeven te hervormen.”
“Taktiek nummer drie” heet “Launch Aggressive Youth Outreach.” Net zoals andere staten die doel zijn van de US State Department en hun geallieerden bij het Soros network, Freedom House, Movement.org, National Endowment for Democracy, Solidarity Center enzovoorts, is de ontevreden jeugd de doelgroep voor verandering. De ambassadeur zijn bureau Youth Outreach Initiative leid de aanval voor deze inzet. Het richt zich op het “veroorzaken van een positieve dynamiek onder de Franse jeugd, die leid tot een grotere steun aan Amerikaanse doelen en waarden.” Kunnen de intenties nog duidelijker worden neergeschreven? Het is gewoon Amerikanisatie op zowel cultureel als politiek gebied.
Hier kunnen we het makkelijkst voorbij de retoriek kijken en duidelijk de ware motieven voor deze strategie zien: “het vormen van een generatie die leid tot grotere steun aan Amerikaanse doelen en waarden.” Deze “Amerikaanse doelen en waarden” worden aan de Fransen verkocht als Franse waarden op basis van de bourgeois idealen van 1789 die, zowel links als rechts in het politieke spectrum, nog steeds grote invloed uitoefenen op de Franse politiek. Ze zullen leren om te denken dat ze Franse tradities in stand houden terwijl ze functioneren als agenten van verandering volgens de “Amerikaanse waarden”; de waarden van het globale dorp en de globale supermarkt. Een invloedrijk programma met een verscheidenheid aan indoctrinatie methoden wordt omschreven:
Om deze doelen te behalen zullen we voortbouwen op reeds bestaande uitgestrekte publieke diplomatieke programma’s en zullen we nieuwe creatieve middelen ontwikkelen om de Franse jeugd te beïnvloeden met nieuwe media, corporatieve partnerschappen, landelijke competities, doelgerichte outreach evenementen en speciaal uitgenodigde Amerikaanse gasten.
Het programma dat zich richt tot de Franse jeugd is vergelijkbaar met de programma’s die gericht waren tot de jeugd die de voorhoede van de “Fluwelen revoluties” in Oost Europa en Noord Afrika vormden. Potentiële leiders in Frankrijk worden opgenomen door de US State Department en zullen worden gecultiveerd om een rol te spelen in het toekomstige Frankrijk naar Amerikaans ontwerp:
“We zullen ook nieuwe middelen ontwikkelen om toekomstige Franse leiders te identificeren en te beïnvloeden. Als we training uitbreiden en kansen voor de Franse jeugd uitwisselen, zullen we absoluut duidelijk maken dat de uitwisselingen die we steunen inclusief zijn. We zullen bouwen op bestaande jeugd netwerken in Frankrijk en nieuwe jeugd netwerken creëren in de cyberspace zodat Frankrijk haar toekomstige leiders gekoppeld worden in een forum wiens waarden wij helpen vormen – waarden van integratie, wederzijds respect en open dialoog.”
Hier pleit Rivkin voor iets dat verder gaat dan het beïnvloeden van de moslim gemeenschap in Frankrijk. Hij stelt dat een belangrijk deel van het programma zich richt op het cultiveren van Franse jeugd, de potentiële leiders die Amerikaanse idealen vertegenwoordigen onder de façade van Franse idealen. De US State Department, hun corperatieve bongenoten en geallieerde NGO’s willen deze waarden vormgeven. Het globalistische programma wordt duidelijk uitgelegd als een heropleiding van de Franse jeugd. Men zou denken dat dit de belangrijkste rol was van de Franse regering, de Katholieke kerk of de familie. Maar het zijn de Amerikaanse bureaucraten met hun gestoorde helpers die de nieuwe “Franse waarden” gaan formuleren.
Zoals in de staten die gekozen zijn voor de “Fluwelen revoluties” omvat een deel van de strategie de afbakening van politieke grenzen. Toen Hilary Clinton verklaarde welk soort staat het Amerikaans establishment verwacht na de val van Khadaffi, stelde zij dat het nieuwe Libië een inclusieve democratie moest worden die open stond voor “alle” meningen. Oftewel zolang deze meningen maar overeenkwamen met het streven naar “gelijkheid” en “democratie”. In andere woorden moet er een nieuwe verdeling van vrijheid komen in Libië, zolang deze vrijheid maar niet verder gaat dan de definitie die de VS hieraan stelt. Als iemand de grens overschrijd van de acceptabele democratie dan staan de Amerikaanse bommenwerpers paraat. In de context van Frankrijk is het duidelijk dat de afbakening van de Franse politiek volgens het globalistische dictaat geen elementen van zogenaamde “xenofobie” mag omvatten, welke in de context van vandaag zouden kunnen leiden tot een terugkeer naar de grote politiek van het De Gaulle tijdperk. Daarom stelt taktiek vijf:
“We zullen doorgaan met ons project om de beste technieken te delen met jonge leiders op elk gebied, waaronder jonge politieke leiders binnen de gematigde partijen zodat zij het gereedschap en de training hebben om vooruit te bewegen. We zullen trainingen en uitwisselingsprogramma’s creëren en ondersteunen die de blijvende waarde van een brede integratie in scholen, maatschappelijke groepen, bloggers, politiek adviseurs en lokale politici leren.”
Rivkin beschrijft hier een programma om Frankrijk haar toekomstige politieke en civiele leiders op te leiden. Terwijl programma’s van door de Amerikaanse regering gesteunde NGO’s kunnen worden gerationaliseerd met een gebrek aan erfgoed van de Liberaal-Democratische partij politiek, kan die rationalisering niet gebruikt worden om de Amerikaanse bemoeienis in de Franse partijpolitiek te rechtvaardigen.
Rivkin wilt zijn doel bereiken door de meer dan 1000 Amerikaans-Engelse taal leraren op Franse scholen te voorzien van de benodigde propaganda materialen om de gewenste idealen bij Franse leerlingen te indoctrineren. “Wij zullen eveneens ons netwerk van meer dan 1000 Amerikaanse universitaire studenten die elk jaar Engelse les geven op Franse scholen in de middelen voorzien om tolerantie te leren.”
Het brede programma wordt gecoördineerd door de “Minority Working Group” in samenwerking met het “Youth Outreach Initiative.” Een van de problemen die de groep zal monitoren is de “toename van steun aan xenofobische politieke partijen en platformen.” Dit om veilig te stellen dat het programma werkt zoals het moet en om ieder succes van een “extreme” of “xenofobische” partij, die het globalisme zou verwerpen, te blokkeren.
Rivkin verhelderd de subversieve natuur van zijn programma door te verklaren: “Terwijl wij nooit aanspraak kunnen maken op deze positieve ontwikkelingen, zullen wij onze inspanningen richten op het uitvoeren van activiteiten, zoals hierboven beschreven, die beweging in de goede richting stimuleren.”
Wat zou de reactie zijn als de Franse regering via haar ambassade in Washington een vergelijkbaar programma op zou zetten om de VS radicaal te veranderen? Een programma in overeenstemming met “Franse belangen” door de inzet van een “agressive outreach program” voor de jeugd onder de dekmantel van “Amerikaanse idealen en mensenrechten?” Wat zou de reactie zijn van de Amerikaanse regering als deze erachter kwam dat Frankrijk minderheden als Afro Amerikanen, Amerikaanse Indianen en Latino’s probeerde te beïnvloeden? Wat zou de officiële Amerikaanse reactie zijn als deze erachter kwam dat Franse taalleraren in Amerikaanse scholen en universiteiten Amerikaanse studenten probeerden te indoctrineren met ideeën ten gunste van Franse belangen?
De hypothetische reactie kan worden afgeleid uit de Amerikaanse reactie op de vermeende “Sovjet samenzwering” toen de senaat allerhande comités opzette om iedereen te onderzoeken die vage associaties had met de USSR. Wat is er zo anders? De VS pleegt een subversieve strategie in het belang van haar corporatieve elite in plaats van de belangen van de USSR of het Communisme. Het is niet zo dat de VS zoveel cultureel erfgoed heeft te bieden aan een Europese natie dat het als het toonbeeld van goede smaak en artistieke verfijning kan dienen waarop een nationale identiteit kan worden gebouwd. In dit geval is het eerder een zaak van afbraak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten