zaterdag 23 april 2011

De ware wortels van het eco-activisme

De ware wortels van het eco-activisme

In onze huidige maatschappij wordt het thema milieu en natuur bijna standaard aan “linkse” groeperingen toegeschreven. Hedendaagse milieu- en dierenactivisten zijn van mening dat dierenrechten en het milieu onlosmakelijk verbonden zijn met mensen rechten ergo dit is dus niet verenigbaar met het “rechtse racisme”. Het is zeker verwonderlijk te noemen dat men zich niet bewust is van de nationaal socialistische wortels van het “radicale groene denken”.
De oorsprong van het “radicale groene denken” vinden we in de negentiende eeuw. In deze periode zien we de eerste dierenbeschermingsverenigingen ontstaan in verscheidene landen en de eerste aanzet naar een andere houding jegens dieren in nationale / lokale wetgevingen te bepalen. Eigenaardig is wel dat de wettelijke vertaling van dit denken in eerste instantie niet zozeer ontstaan is uit een nieuw moreel perspectief ten opzichte van dieren en het milieu, maar eerder ingegeven lijkt vanuit kantiaanse opvattingen. (Naar de ideeën van Immanuel Kant een Duitse filosoof ten tijde van de verlichting) Men ging er van uit dat wreedheid jegens dieren kon leiden tot wreedheid jegens mensen. Deze wetgevingen kwamen voort uit een paternalistische opvoedingsmoraal, niet zozeer uit echte betrokkenheid met het leed dat dieren berokkend werd. In eerste instantie werden alleen de “dieronvriendelijke praktijken” van de zogenoemde “lagere klassen” aangepakt en de niet diervriendelijke activiteiten van de “hogere klassen” weinig tot niet beperkt. Men was de mening toegedaan dat de gesofisticeerde rijke klasse zich niet zou verlagen tot banaliteiten en wreedheden jegens andere mensen. De algehele flora en fauna waren in deze tijd en visie ondergeschikt aan de mens en is alleen bedoeld om de mens te dienen. Het zogeheten antropocentrische denken.

De Duitse filosoof Ludwig Klages (1872-1956) moet zeker genoemd worden als we het hebben over de geschiedenis van het “radicale groene denken”. Hij schreef anno 1913 het tot op de dag van vandaag toonaangevend essay: “Mensch und erde”. Hij hekelde hierin het kappen van oerbossen, de verfoeilijke behandeling van slachtvee als uitsluitend handelswaar, het uitroeien van planten- en diersoorten, de verstedelijking en de neerslag van industrieel roet. Meer in het algemeen de teloorgang van de (ongerepte) natuur. Allemaal onderwerpen die tot op heden nog steeds actueel te noemen zijn. De diepgewortelde gronden die Klages aanwijst als oorzaak (Te weten; De vooruitgang, wetenschap en de techniek. Dit ras gevolgd door het consumentisme en het “nutsdenken”.) van de rampspoed die onze natuur treft maakt hem tot de voorganger van de hedendaagse “milieuradicalen”. De volgens Klages algehele ecologische ramp die ons hierdoor te wachten staat kon naar zijn mening alleen gekeerd worden door een net zo allesomvattend radicaal verzet. Verzet tegen de economische vooruitgang, de burgerlijke samenleving, democratie, de techniek en tegen het individualisme.
De conservatieve cultuurkritiek van Klages vond in het begin van de twintiger jaren veel weerklank onder de Duitse Jeugdbeweging (namelijk; Wandervogel deze zal later volledig opgaan in de nationaal-socialistische beweging) Klages werd een van de meest invloedrijke ideologen binnen de aanvang van het Derde Rijk.


De Nationaal Socialistische opvattingen omtrent de bescherming van dieren was niet vergelijkbaar met het tot op dan heersende antropocentrisch perspectief. Binnen de NSDAP was men van mening dat dieren beschermd moesten worden in hun eigen belang in plaats van in het belang van de mens. Binnen het Nationaal-socialistische Duitsland bestond er grote steun voor het dierenwelzijn en de natuur zo ook bij vele leiders binnen de NSDAP. Zo was luchtmachtchef Hermann Göring een groot dierenvriend, een voorstander van natuurbehoud en voor een verbod op vivisectie. De leider van de SS Heinrich Himmler bezat een eco-boerderij. Adolf Hitler zelf was (een enkele uitzondering daargelaten) vegetariër, natuur- en dierenliefhebber, sinds het begin van zijn politieke carrière geheelonthouder en aanhanger van de homeopathie. De NSDAP nam dan ook diverse maatregelen om de bescherming van dieren en de natuur te waarborgen. De Nationaal Socialisten waren actieve natuurbeschermers;
*Ze steunden de biologisch-dynamische landbouw en richtten divers Nationale Parken op. *Soortenbescherming en dierenwelzijn vond men van zeer groot belang.
*De NSDAP voerde campagne om mensen gezonder te laten eten en daarbij meer streekproducten (van het betreffende seizoen) te gebruiken.
*Het slachten van dieren werd gereguleerd en de jacht kreeg strenge beperkingen opgelegd. *Een van de eerste daden van Hitler, zodra hij aan de macht kwam, was een verbod instellen op het levend koken van kreeften en krabben.
*Spoedig volgde een verbod op vivisectie.
*Er werd vastgelegd in de wet dat het gebruik van dieren, in bijvoorbeeld films of openbare evenementen, waarbij het betreffende dier pijn of schade aan de gezondheid op kon leveren verboden was.
*Het vervoer van dieren werd aan banden gelegd.
*Het gedwongen voeren van gevogelte en het afhakken van kikkerbilletjes van levende kikkers werd verboden.
*Er werd eveneens een verbodsbepaling aangenomen betreffende het slachten van levende vissen en koudbloedigen.
*Ook herbebossen en de bescherming van miljoenen bomen was voor de NSDAP belangrijk.
Zo zijn er nog vele voorbeelden van wetten en bepalingen die het welzijn van de natuur en het milieu moesten waarborgen. Dierenbescherming werd zelfs een erkend lesonderwerp op lagere, middelbare en hogere scholen.
Het is mede door dit alles niet zo verwonderlijk dat de milieuwetten onder het bewind van de NSDAP tot de meest omvangrijke ooit behoorden. Een beleid dat tot op heden niet is geëvenaard door welke natie of bewind dan ook. Zelfs tot op de dag van vandaag is er betreffende dierenwelzijns wetgeving in verscheidene landen, zoals Duitsland, nog de invloed van het nationaal socialisme terug te vinden. Al zullen de betreffende landen en regeringen dit natuurlijk nooit erkennen.

Oprechte dierenrechten- en milieuactivisten zouden hun hart ophalen bij een partij die een zodanig uitgebreide wetgeving in het belang van dieren en het milieu er op na houdt. Maar omdat het in deze gaat over de NSDAP van Hitler wordt dit bij voorbaat gedemoniseerd. Toch vind je in de geschiedenis van het “radicale groene denken” geen of weinig “linkse” wortels. Binnen het linkse politieke spectrum werd de natuur tot ver in de jaren vijftig puur gezien als een reservoir van gebruiksobjecten die in dienst stond van de mens. De heersende opvatting was dat de natuur er voor de mens was en die daar alleen maar consciëntieus mee om diende te gaan. Karl Marx ging halverwege de negentiende eeuw hier nog veel verder in. Hij bejubelde de exploitatie van de natuur zelfs. Volgens Marx betekende de emancipatie van de mens aanvankelijk de onderwerping van de natuur. Dit is iets wat binnen het “linkse” communistische bewind flink doorgevoerd werd. Wat inhield dat er onder het communisme totaal geen respect voor de natuur was en ook niet noodzakelijk geacht werd. Anno de zestiger jaren komt het milieu en aanverwante onderwerpen steeds meer in de belangstelling te staan wereldwijd waarbij het langzamerhand steeds meer gezien werd als een “links” onderwerp. Alleen is men hiermee weer terug bij af en heeft het antropocentrische perspectief weer terug zijn intrede gedaan. Het gaat wederom meer om de toekomst van de mens in een verpest milieu dan dat het gaat om de natuur als een individueel op zichzelf staand fenomeen.

14 Mei N-SA/NDP Rockfest omg. Antwerpen

Zaterdag 14 mei organiseren wij, jongeren van het Nieuw-Soldaristisch Alternatief (N-SA) en de Natonaaldemocratische Partij (NDP), een Rockfest. Naast het politieke Alternatief promoten wij zo ook het metapolitieke Alternatief, via een open, positieve en jeugdige non-conforme subcultuur.

Ondanks meer dan een half jaar onderhandelingen om hier een openluchtconcert van te maken, werd dit op het laatste moment afgekaatst.. omdat de lokale bevolking plots over geluidsoverlast schijnt te klagen. Op een zaterdagmiddag in het centrum van Antwerpen zal dat wel zo wezen lijkt ons, met of zonder onze aanwezigheid. Alleszins er is geen tijd meer om een alternatieve locatie aan te vragen, waardoor wij deze ambities naar een volgende keer moeten verplaatsen.

Dat wil niet zeggen dat wij bij de pakken zitten, het Rockfest zal dan ook doorgaan in een zaal op een steenworp van Antwerpen stad!

Na de ervaringen met vorig concert, hebben wij deze keer gekozen voor een stuk meer harde muziek. Headliners zijn dan ook de Duitse band Flak, de Italianen van DDT en nieuwkomers Garrota. En, speciaal voor de gelegenheid gevormd, Rattenplaag!



Verdere info zal op de blog concert.n-sa.be en de facebookpagina te vinden zijn.

Mobiliseer alvast uw kameraden en uw vereniging voor het N-SA/NDP Rockfest!

Locatie: De Vrede, Dorpstraat 34, Burcht (Zwijndrecht)

Datum: Zaterdag 14 Mei 2011

Tijdstip: Deuren: 19:30 – Start: 20:00

Inkom: €15

Hou die dag het nummer +32 (0)472 77 79 03 zeker bij. Wij spreken Nederands, Engels, Frans, Duits en Italiaans.

Contact: concert@n-sa.be

Tel: +32 (0)472 77 79 03

Opgelet:

- Pers wordt NIET in de zaal toegelaten, daar dit een concert betreft en geen publieke politieke manifestatie. Men kan via bovenstaande kanalen contact opnemen voor eventuele inlichtingen.

- Het is geen carnaval meer.

- Alle internationale stands zijn geadviseerd eerst contact op te nemen met de organisatoren: concert@n-sa.be

zondag 17 april 2011

Gottfried Feder zijn Economisch systeem

Gottfried Feder zijn Economisch systeem

Gottfried Feder

Gottfried Feder werd geboren in Würzburg op 27 januari, 1883. Hij slaagde met een doctoraat in Bouwkunde en richtte zijn eigen bouwbedrijf op dat zich specialiseerde in het onderhoud en de bouw van gemeentelijke gebouwen. In 1917 begon hij een studie politiek en financiën. Hij was een oprichter van de sociale krediet beweging waar hij tot de conclusie kwam dat de aard van de rente financiën en woekering aan de grondslag lagen van de chaos en ellende die zowel Duitland als de rest van de geïndustrialiseerde wereld trof.

Na de eerste wereldoorlog werd Gottfried Feder in Bavaria zeer bekend als de leidende voorvechter van financiële hervormingen. Hij eiste een eind aan de renteslavernij. Hij probeerde zijn ideeën overgenomen te krijgen bij de Federale regering en het korte Communistische bewind in Bavaria, maar uiteindelijk werden zijn ideeën verworpen.

Feder was een van de oprichtende leden van de Duitse Arbeiders Partij die in 1918 ontstond. Het was na een lezing van Feder dat Hitler werd overgehaald om lid te worden van de partij, waar hij een belangrijke rol ging spelen als hoofd van propaganda. Onder Feder zijn toezicht leerde Hitler het verschil begrijpen tussen kapitaal dat voortkomt uit creatieve inspanning en kapitaal dat voortkwam uit louter speculatie. Hitler stelde: “Feder zijn lezing gaf mij een prachtige strijdkreet voor de komende strijd.” In Mein Kampf schreef Hitler dat het de plicht van de staat was om te voorkomen dat het kapitaal niet de heerser van de natie werd en dat het sociale recht van de arbeiders te allen tijde in stand gehouden moest worden.

Nadat de partij werd verboden na de putsch van 1923, werd Gottfried Feder verkozen in de Reichstag als lid van de vervangende Nationaal Socialistische Vrijheids Partij. Feder zijn voorzitterschap bij de economische raad leidde tot verdenkingen onder grootgrondbezitters en industriëlen dat de Nationaal Socialisten hun rijkdom wilde ontnemen. De invloed van Walther Funk en Hjanar Schacht zorgde ervoor dat Hitler enkele van Feder zijn meer radicale eisen verwierp om deze te vervangen door een meer gematigd pragmatisch beleid. Gottfried Feder bleef echter trouw aan Hitler en werd geen lid van de rivale Socialistische fractie die geleid werd door de gebroeders Strasser.

In 1933 werd Feder aangesteld als secretaris binnen het ministerie van economische zaken waar hij diende als federale commissaris voor nederzettingen. Binnen deze functie probeerde Feder de balans te vinden tussen de populatie in de stad en in het platteland. Hij creëerde “groene steden” die bestonden uit semiboeren gemeenschappen rond gedecentraliseerde fabrieken. Deze moesten bestaan uit ca. 20.000 inwoners en waren een product van de Nationaal Socialistische bloed en bodem ideologie.

Ondanks de schijn van een nederlaag vormen Gottfried Feder zijn ideeën over economie een integraal onderdeel van de Nationaal Socialistische politiek. De bankier Schacht werd al snel vervangen als minister van economie. Maar zelfs onder Schacht werd staatskrediet ingesteld en werd ruilhandel de basis van overzeese handel. Veel van het radicale programma werd opgegeven om het groot bedrijfsleven in te spannen ten gunste van de directe behoeften van de staat. Echter werden de dividenden gelimiteerd tot een maximum van 6%.

Toen Feder het ministerie verliet werd hij hoofd van de technische universiteit in Berlijn. Hij overleed in Murnau am Staffelsee op 24 januari, 1941.   


    
Gottfried Feder zijn manifest

Gottfried Feder zijn pleidooi voor staatskrediet werd overwogen door de Duitse regering in de jaren van 1920 maar werd uiteindelijk verworpen onder invloed van het bankierswezen. Om die reden was de Nationaal Socialistische Duitse Arbeiders Partij de enige partij met het uithoudingsvermogen om Feder zijn ideeën over monetaire hervormingen in het partijprogramma te verwerken. Feder had al campagne gevoerd tegen woekering en voor staatskrediet voordat de Duitse Arbeiders Partij werd opgericht. In zijn manifest “Verbreek de ketenen van rente” dat hij in 1918 schreef, begint hij met het beschrijven van het “Mammonisme” (een Bijbelse referentie naar de macht van het geld) als een doordringende en verstijvende ziekte waar alle menselijkheid onder lijdt.

“Het is als een plaag, een alles verslindend gif dat wereldwijd mensen heeft bevangen. Feder beschreef “Mammonisme” zowel als  “de internationale financiële supermacht” als “een houding van onverzadigbare hebzucht die mensen in hun greep houdt.“ Het is deze dans rond het gouden kalf dat het Westen tot de dag van vandaag blijft boeien in een toenemende mate van razernij.

“De bron van de Mammonistische macht is de moeiteloze en oneindige vermenigvuldiging van rijkdom die gecreëerd wordt door rente.” Dit vermogen om rijkdom te vergaren uit de arbeid van anderen wordt beschreven als een minderheid van “bijen”, die leven van de “productieve volkeren en hun arbeid”. De enige remedie kan men vinden in het verbreken van de renteslavernij, dat is dan ook een van de belangrijkste eisen die Gottfried Feder stelt.

“Het gehele monetaire systeem moet worden ondergebracht in de centrale schatkist van de staat. Alle private banken en bankiers, evenals postbanken en leningsverenigingen zullen hieraan worden verbonden als afdelingsverenigingen. Alle echte krediet kan slechts worden uitgegeven door de centrale staatsbank, krediet en goederen die worden verleend aan private bankiers moeten worden goedgekeurd door de staat…”

Feder stelt eveneens dat het volk moet worden geleerd dat: “Geld moet niet alles zijn, maar een uitwisseling van arbeid. Dit omdat de sterk ontwikkelde economie geld nodig heeft als een medium voor uitwisseling. Maar dit put het geld uit en kan in geen enkel geval geld doormiddel van rente de bovennatuurlijke macht geven om zichzelf te reproduceren ten koste van productieve arbeid.”

Gottfried Feder legt uit dat belastingen grotendeels bestaan als een huldebetuiging aan het orthodoxe financiële systeem. In Feder zijn manifest vindt men een roep voor de bevrijding van de renteslavernij welke de NSDAP later in zijn programma op nam en later succesvol invoerde.



Het monetaire systeem van de Nationaal-Socialisten

Duitsland haar monetaire systeem kon geen goud produceren, maar wel echte rijkdom van het land, van de bossen, de velden en de fabrieken. Arbeid was ruimschoots beschikbaar, kapitaal was niet beschikbaar (behalve op de internationale geldmarkten). Het beschikbare goud kon enkel 10% van de valuta in omloop dekken. Het resultaat was dat de regering een besluit nam om de valuta en het krediet te controleren. Meer dan een miljoen mark aan staatskrediet werd afgegeven om grote openbare werken en betere huisvesting voor het volk te realiseren.

De bankiers voorspelden grootschalige faillissementen, deze voorspellingen bleken echter volkomen fout te zijn. Om deze nieuwe methode van staatsgeld te verlenen en kredieten te controleren, werden er nieuwe financiële instituties gecreëerd door de staat met een publiek karakter. Deze instituties, die het karakter hadden van publieke staatsbanken, stonden onder de directie van de rijksbank. Het nieuwe geld dat gesteund was met het krediet van de staat werd langzaam aan geabsorbeerd in de open geldmarkt.

Het resultaat van het afgeven van staatsgeld liet direct zien dat het toenemende volume van geld, krediet en investering van kapitaal een steeds toenemende overgang bracht in alle takken van de handel en industrie. Er volgde eveneens een grote toename van de nationale inkomsten terwijl er geen sprake was van meer belastingen. Deze toename van nationale inkomsten zorgden voor de uitgave van meer staatskrediet, welke de macht en productie deed uitbreiden. Dus het staatskrediet nam de rol aan als brandstof voor de handel en hield de cyclus van productiviteit en consumptie in stand zonder de verstorende factor van rente.

Private banken werden onder officieel toezicht geplaatst en het tarief van rente werd gelimiteerd door de wetgeving. Het staatsgeld werd uitgegeven aan diverse publieke projecten en vond op natuurlijke wijze zijn weg naar de private banken waar het verscheen als deposito’s. Deze deposito’s van staatsgeld lieten toe dat handelsbanken hun eigen middelen konden uitbreiden.

Hitler beschreef de basis van het Duitse financiële systeem van 1937 als volgt: “Wij zijn niet dwaas genoeg te proberen om een valuta dekking te maken van goud dat we niet hebben, maar voor elke mark die werd uitgegeven hadden we een equivalent nodig aan goederen die geproduceerd werden of werk dat gedaan moest worden. We hebben geleerd dat de waarde van valuta ligt in de productieve capaciteit van een natie.”

Het Duitse economische wonder ten tijde van een wereldrecessie was een complete monetaire hervorming. Een systeem waar we vandaag de dag met een nieuwe recessie op komst zeker lering uit moeten trekken.


              

Kan Europa zonder Rusland?

Kan Europa zonder Rusland?
De term geopolitiek kan op verschillende wijzen gedefinieerd worden. Van Dale definieert Geopolitiek als “de wetenschap van de invloed van de aardrijkskundige gesteldheid op staatkundige vraagstukken”. De Zweed Rudolf Kjellén stelde in 1924 dat Geopolitiek "de leer was van de staat als geografisch organisme of als ruimtelijk fenomeen". De Belgische historicus Jan A. Van Houtte definieerde Geopolitiek in 1945 als “deze tak van de aardrijkskunde en van de politieke wetenschap die de werking van het milieu op de politieke bedrijvigheid van den mensch, en van den mensch op de politieke gesteltenis van het milieu bestudeert.” In 2005 definieerde de Belgische politicoloog David Criekemans Geopolitiek als “het wetenschappelijk studieveld behorende tot zowel de Politieke Geografie als de Internationale Betrekkingen, die de wisselwerking wil onderzoeken tussen de politiek handelende mens en zijn omgevende territorialiteit (in haar drie dimensies; fysisch-geografisch, menselijk-geografisch en ruimtelijk)".
We mogen in geen geval uit het oog verliezen dat geopolitiek een middel is om binnenlandse doelstellingen te bereiken. Daarom kunnen we het begrip Geopolitiek definiëren als “ het benaderen van het streven om politieke binnenlandse doelen te bereiken op basis van geografisch gefundeerde argumenten".  De Britse geopolitieker Peter J. Taylor stelt duidelijk dat geopolitieke analyses altijd een nationale inslag hebben. “In het geval van geopolitiek is het steeds makkelijk geweest om de nationaliteit van een auteur aan de inhoud van zijn teksten te identificeren.” De Franse geopolitieker Aymeric Chauprade wijkt van de meeste van zijn collega’s af door weliswaar de staat belangrijk te vinden maar door geopolitiek het vakgebied “Internationale Betrekkingen” van elkaar los te koppelen. Hij zegt: “Zeggen dat de Nationale staten het centrum van geopolitieke ambities zijn, betekent niet dat de nationale staten de enige spelers in de wereld zijn. Het verschil met het vakgebied internationale betrekkingen is dat de geopolitieke wetenschap andere acteurs en andere geopolitieke realiteiten toestaat.”
In dit kader kan ik duidelijk het volgende stellen: ja, ik pleit in het belang van mijn volk voor een Europese as met Rusland als alternatief voor de Europese Unie. Ik kan me goed inbeelden dat sommigen hier zich bij zullen afvragen waar Rusland ons kan helpen en waar Rusland ons een oplossing kan aanreiken voor het feit dat sommigen onder jullie werkloos zijn. Kortom: als men werkloos is – in tijden van crisis zoals nu meer regel dan wens – dan is het begrijpelijk dat men opmerkt: “Wat kan Rusland me schelen, ik wil een job”. Vandaag krijgen jullie een antwoord hoe een geopolitieke as tot in Vladivostok ons kan helpen daarbij.
Nu een eerste principe. Een volk dat begenadigd is met een goede leiding, heeft als ambitie om het leven van haar leden zo goed mogelijk te organiseren. Een goede leiding ambieert naar een steeds hogere levenskwaliteit. Een belangrijk facet van wat men noemt “de levensstandaard” is de economie. Via arbeid en handel bouwt een volk een bepaalde levensstandaard op. Een goede regering zal er over waken dat deze economie de normen van de rechtvaardigheid niet overschrijdt. Een goede regering zal er over waken dat één sociale groep de andere niet uitbuit en/of tot slavernij brengt. In een solidaristische maatschappij geniet men van goede beloning voor geleverde arbeid en de garantie dat de hongersnood niet aan de deur komt kloppen in geval van economische tegenslag. Het is dus begrijpelijk dat sommige economische kasten – de kasten van de rijken, van zij die “hebben” – deze visie totaal zullen verwerpen. Zij willen meer en steeds meer “hebben”. Deze liberale kasten – sommigen bevinden zich op wereldniveau, anderen op het Europese, nog anderen op het Belgische en het Vlaamse niveau – hebben er alle belang bij dat men arbeid zo weinig mogelijk beloont en dat men diegene die de pech heeft over geen arbeidsmogelijkheden te beschikken, zich kosteloos van kan ontdoen. De economie van de Verenigde Staten is daar een schoolvoorbeeld van. Obama wil daar nu sociale zekerheid invoeren en botst op enorme weerstand. De “haves” willen niet delen met de “not haves”. Hiermee komen we aan een ander punt: sociale bescherming ligt zeer moeilijk in etnisch verdeelde naties. We stellen wereldwijd vast dat zowat elke groep van mensen die iets hebben opgebouwd, met klem benadrukt “dat zij voor die andere niet gaan opdraaien”. Bijvoorbeeld, men kan op straat letterlijk uit de mond van een blanke horen: “Ik betaal niet voor die zwarte”. Andere reële variant is een zwarte Amerikaan die zegt: “Ik betaal niet voor die Chinees”. Enzovoort. Bij geopolitiek moet absoluut etnopolitiek worden ingecalculeerd. Anders maakt men onvermijdelijk zware fouten bij het analyseren van de problemen waarmee onze maatschappij vandaag te kampen heeft. Geopolitiek zonder etnopolitiek heeft geen enkele zin. Ik wens daarbij wel te benadrukken dat etnopolitiek niets te maken heeft met het begrip “racisme”, door onze vrijheidsbeperkende wetgeving een nogal vaag omschreven begrip. Het gaat hier om een vanuit de evolutie ingegeven basisreactie.
Een tweede principe. Om als volk onafhankelijk te overleven moet het beschikken over een aantal onafhankelijke materies. Belangrijk zijn het zelf beschikken over voedsel en energie. We kunnen dus stellen dat een volk enkel kan overleven indien het beschikt over een voor haar geschikt levensgebied. Volgend op dit principe een volgende stelling: een volk is het aan zichzelf verplicht om de levensnoodzakelijke elementen waarover het niet beschikt veilig te stellen. Voor velen lijkt dit eenvoudig en logisch. Maar dit is niet eenvoudig. Neem het voorbeeld van Leningrad in de periode 1941-45. Tijdens deze periode werd Leningrad door middel van een Duitse blokkade tijdelijk van een megastad in het Sovjet-Rijk naar een stadstaat herleid. Deze stad kon onmogelijk aan de levensnoodzakelijke noden van het volk voorzien. De stad heeft geen voor landbouw voorzien territorium, de enkele kleine stadsmoestuintjes niet meegerekend. Het verhaal eindigde triest met bijna een miljoen hongerdoden en kannibalisme. In de Middeleeuwen werden stadsstaten tijdens oorlogen na een blokkade meer dan eens tot de overgave gedwongen.
Om als volk te overleven moet men ervoor zorgen dat, in functie van de beschikbaarheid van voedsel en energie, er niet teveel inwoners per vierkante kilometer wonen. In dit kader is het duidelijk dat een massale immigratiestroom onherroepelijk tot het einde van de integriteit en belangenbehartiging van dat volk leidt. De immigratiestroom verandert de samenstelling van een volk in die mate dat de etnische eigenschappen veranderen. Een andere etnische samenstelling verandert de geopolitieke visie van de “bevolking”. Zo zal een volk met stijgend aantal Noord-Afrikaanse immigranten mettertijd veel belang hechten aan een geopolitieke band met de landen van herkomst. De Turkse gemeenschap verblijvend in de Europese Unie zal het wel leuk vinden mocht Turkije er vrolijk bij komen om die reden.
Hoe meer voedsel en energie men moet importeren, hoe meer afhankelijk men van anderen wordt. Zijn die anderen vriendelijke bondgenoten, dan valt de balans nog mee. Wordt het territorium van waaruit men voedsel en/of energie importeert geregeerd door keiharde zakenmensen of plots door vijanden (na een machtswissel), dan staat het eigen volk voor een zwaar probleem dat ze niet in de hand heeft. Nog een punt is daarbij dat een vijand steeds de alimentaire en grondstoffelijke aanvoerlijnen kan saboteren.
In dit kader moeten de Lage Landen zich bezinnen over wie de beste bondgenoten zijn en wie niet. Uiteindelijk moet de geopolitiek van de Lage Landen dienen om binnenlands een compleet soeverein programma uit te voeren: het herinvoeren van echte grenzen, het herinvoeren van een eigen munt, het nationaliseren van banken, het begrenzen van persoonlijk bezit, remigratie van arbeidsproductieve overschotten, het solidariseren van nationale kernsectoren, het invoeren van een solidaristische maatschappelijke orde, het sociaal welvaartsmodel herdefiniëren op basis van volkseenheid.
Daarom moet Vlaanderen na het ontbinden van de Belgische economische kaste – en daardoor de Belgische staat – een eigen munt creëren met economisch compatibele landen zoals Nederland, Wallonië, Luxemburg, Noord-Frankrijk (Zuid-Vlaanderen). Na een “Vlaamse revolutie”, zoals het afstoten van België zal genoemd worden, moeten de Lage Landen vanuit gemeenschappelijk belang overgaan tot nieuwe staatsverbanden.
Internationaal is samenwerking met bepaalde landen wenselijk. Niet met de VSA maar wel met sommige tegenstanders van de VSA, zoals Rusland, Wit-Rusland, Syrië en Iran. Er zijn genoeg kandidaten.
In de veranderende wereld zullen China, India en de VS hoofdrolspelers zijn. Dit is nieuw want gedurende eeuwen was de Middelandse Zee zowat het centrum van de wereld. Vanaf het ogenblik dat men internationale betrekkingen op wereldschaal begon te ontwikkelen, dat is 500 jaar geleden, tot 1945 bevond het heersende wereldrijk (Rome, China, Mongolen, Griekenland, Frankrijk, Portugal, Spanje, de Nederlanden enzovoorts) zich steeds op het Euraziatisch continent. In 1945 ontstond er voor het eerst een wereldmacht die buiten het Euraziatisch continent ligt. Op zich is dit een verandering die men kan vergelijken met een tektonische verschuiving. Ondanks deze verschuiving van macht naar het Amerikaans continent blijft het geopolitiek belang van het Euraziatisch continent centraal.
Eurazië is het enige terrein waar een eventuele rivaal van de VS zou kunnen verschijnen. Daar bevindt zich de sleutel van de Amerikaanse geopolitiek.
Mackinder stelt in 1904 al in zijn eerste werk “De geografische spil van de geschiedenis: “Wie Oost-Europa beheerst, beveelt het hart van de wereld. Wie het hart van de wereld beheerst, beveelt het eiland van de wereld. Wie het eiland van de wereld beheerst, beveelt de wereld.”Mackinder was een Brit en ging ervan uit dat het Britse Rijk – toen op een hoogtepunt – haar macht moest kunnen behouden. Jarenlang heerste Groot-Brittannië over de wereldzeeën dankzij een superieure vloot. Echter, ook de technologische ontwikkeling nam haar vlucht en zo kwamen er nieuwe technieken die ertoe leidden dat het over het land voortbewegen door middel van bijvoorbeeld stoomtreinen, steeds gemakkelijker en vlugger ging. Mackinder ging ervan uit dat in de nabije toekomst de politieke macht van Groot-Brittannië wel eens geringer zou kunnen worden. In een wereld waar deze opgedane politieke macht te danken was aan een maritieme vloot, en verbindingen over land een sterkere positie zouden gaan innemen, zouden continentale landen als Rusland meer politieke macht vergaren. Groot-Brittannië zou geen grip kunnen krijgen op deze continentale gebieden en zo haar politieke macht zien afnemen. Mackinder wees erop dat al vaker beschavingen vanuit dit continentaal gebied erin slaagden anderen te overheersen.
Een andere geograaf uit deze tijd, maar dan behorende bij het 'vijandige' Duitse kamp was sterk onder de indruk van Mackinder's werk: Karl Haushofer (1869-1946). Hetgeen Mackinder vreesde, dat was voor Haushofer een wensdroom. Haushofer zag het als volgt: wanneer Duitsland heerschappij over het 'Heartland' zou hebben, zouden zij heersen over het 'World Island' wat zou betekenen dat Duitsland een hegemoniale macht zou zijn. In de geopolitieke ideeën van Haushofer neemt het begrip ‘Lebensraum’ een centrale plaats in. Dat begrip ontleende hij aan Friedrich Ratzel (1844-1904) en aan Rudolf Kjellen (1864-1922) die Ratzels ideeën in geopolitieke zin had verscherpt. Ratzel beschouwde staten als organismen. In feite voegde Ratzel aan Darwins concept van de the struggle for life een ruimtelijke dimensie toe. Het gaat niet alleen om een strijd om het bestaan, maar elke strijd om het bestaan was een strijd om de ruimte waarin dat bestaan zich moest afspelen. Vandaar het begrip ‘Lebensraum’. Dat laatste moet gezien worden als het totale gebied dat voor het bestaan van een volk nodig is. Haushofer bezorgde het begrip daarbij een etnische inslag. Hieruit kunnen we stellen dat indien de Lage Landen leefbaar willen blijven, we heden ofwel aan gebiedsuitbreiding moeten doen of aan bevolkingsvermindering. Annexatie of remigratie. Annexatie is heden onmogelijk dus rest er maar één oplossing: remigratie.
Willen de Lage Landen een belangrijke rol spelen, dan is een goede verstandhouding met het “heartland” geen overbodige luxe. In een Europees samenwerkingsverband, als alternatief voor de EU, is het mogelijk om de economische afzetmarkt te vergroten. Door een samenwerking met Oost-Europa en Rusland te stimuleren, verzekeren we onze aanvoer van energie en voedsel. Het moet wel de bedoeling zijn dat we zoveel mogelijk zelf ons voedsel produceren, maar door middel van een verbond van Europese landen en volkeren kunnen de Lage Landen hun toekomst integraal veilig stellen.
Heerschappij over Eurazië, constante in de Angelsaksische geopolitiek
Een sterke aanwezigheid op het Euro-Aziatisch continent garandeert de VSA wereldheerschappij. Zeker dankzij de daar aanwezige grondstoffen. De VS zijn een supermacht dankzij de aanwezigheid in de drie randzones van het continent. Eurazië is het enige terrein waar een eventuele rivaal van de VS zou kunnen verschijnen. Opnieuw, hier bevindt zich de sleutel van de Amerikaanse geopolitiek. De gedachtengang van Brzezinski wordt al jaren door de Engelsen uitgevoerd.
“De NAVO is het middel om te verhinderen dat het Euraziatisch blok ooit één wordt,” zegt generaal Gallois. Volgens geopolitieker Halford John Mackinder (1861-1947) is “het ergste wat er kan gebeuren een continentale alliantie van Duitsland met Rusland”. Deze kunnen de wereldsuprematie van de Angelsaxen beëindigen. Daarom pleit Mackinder voor een gordel van staten tussen Duitsland en Rusland om het militair-sterke Duitsland te absorberen.
De Britse geopolitieker Homer Lea pleit in zijn boek “The Day of the Saxons”  voor het indijken van Rusland. De Russen mogen zelfs niet onrechtstreeks de Bosporus en de Dardanellen beheersen. Tijdens de Krimoorlog werd zijn theorie toegepast. Engeland en Frankrijk steunden de Turken tegen de Russen. Het doel van de orthodoxe tsaar was om het Heilige Land te bevrijden en Constantinopel opnieuw in te nemen. Vandaar konden de Russen doorstoten naar de Indische Oceaan. De Westerse mogendheden schrokken van de gedachte dat de Russische hoofdstad Sint-Petersburg kon verhuisd worden naar de Middellandse Zee. Mocht de tsaar zijn wil hebben kunnen doorvoeren, dan sprak men heden niet over “Istanboel” maar nog steeds over Constantinopel.
Een ander voorbeeld van Britse steun aan de vijanden van Rusland vindt men terug tijdens de Russo-Japanse oorlog. Zowel Groot-Brittannië als Japan maakten zich zorgen over de groeiende macht van Rusland in Mantsjoerije. Op 30 januari 1902 sloten zij een bondgenootschap. Hierin werd overeengekomen dat indien één van beide landen in een oorlog werd meegesleept ter verdediging van haar regionale belangen, de andere natie niet alleen neutraal zou blijven maar er alles aan zou doen om te vermijden dat het conflict zich zou uitbreiden.
Henri Kissinger zei dat “men Rusland moet aanmoedigen zich enkel op haar eigen grondgebied bezig te houden. Een land dat zich uitstrekt over 11 tijdszones, van Sint-Petersburg tot Vladivostok, heeft niet veel last van claustrofobie.” Een rapport van de Amerikaanse Landsverdediging van 1992 verdedigt dat er Amerikaanse nucleaire wapens op Rusland gericht blijven “want Rusland is de enige macht ter wereld die in staat is de Amerikaanse wereldheerschappij te doorbreken”. Dit document van 1992 houdt het plan in om alle landen van het voormalige Warschaupact op te zetten tegen Rusland. U begrijpt nu waar het raketschild in Polen en Tsjechië toe dienen.
Brzezinski (CFR) zei dat “de NAVO moet uitgebreid worden naar het Oosten om elke dreiging van Rusland in Oost-Europa tegen te gaan”. Ook daarom eisen de Amerikanen dat Turkije bij de EU komt. Dan is Rusland zowel economisch als militair omsingeld. Turkije bij de EU is slecht voor Europa maar goed voor de geopolitieke belangen van de VSA. Om de Amerikaanse omsingelingen tegen te gaan rekent Rusland dan weer op Servië, Griekenland, Iran en Armenië.
Kissinger schreef: “Indien we falen bij het uitbreiden van de NAVO richting Oost-Europa, dan kan dit leiden tot gevaarlijke geheime akkoorden tussen Rusland en Duitsland”. Het  Molotov-Von Ribbentroppact had als doel de VS buiten het Europese continent te houden. Volgens rassoloog Vladimir Avdeev, die bepaalde KGB-documenten kon inkijken, hield het pact ook een etnisch aspect in. “Beide partners zouden Europa Indo-Europees houden”, stelt hij. Vandaar dat Lazar Kaganovitsj, opperrabbijn in de officiëel atheïstische Sovjet-Unie, het gastland waar hij verbleef via politieke druk aanspoorde tot een agressievere houding tegenover Duitsland, met miljoenen onnodige Europese doden tot gevolg en alsook het einde van de macht van de Europese landen.
De rivaliteit tussen de VSA en de Sovjet-Unie beheersten de volgende 5 decennia na het einde van de voor Europa zeer nefaste Tweede Wereldoorlog. De geopolitici zijn in hun nopjes. De bipolaire competitie bevestigt hun theorieën. Tegenover elkaar staat enerzijds de grootste maritieme macht, die over de gehele Atlantische en Stille (Grote) Oceaan heerst, en anderzijds de grootste continentale macht, die heerst over een aanzienlijk deel van het Euraziatische continent. Het Russo-Chinees blok heerst over een territorium dat bijna overeenkomt met het gebied waar de Mongolen ooit heer en meester van waren. De strijd was niets meer dan Noord-Amerika tegen Eurazië, met de gehele wereld als inzet. De overwinnaar overheerst de gehele wereld. Tijdens deze armworsteling kon geen enkele andere macht iets zinnigs inbrengen. Beide kampen beloofden een hemel op aarde.
Er was hier een groot verschil met de Europese Rijken (Imperia). De Britten, Fransen, Duitsers, Portugezen, Nederlanders en Spanjaarden heersten wel over een deel van de wereld, maar geen enkele Europese macht heerste ooit over geheel Europa. Nog een verschil met vorige Imperia ligt in het nieuwe militaire arsenaal en de komst van een nieuw wapen: de atoombom. Dit hield in dat een clash tussen beide grootmachten zo goed als uitgesloten was. Het gebruik ervan zou leiden tot de vernietiging van beiden en daarmee het verdwijnen van een belangrijk deel van de mensheid. Dit verklaart waarom vele conflicten aan de rand van het Euraziatische continent uitgevochten werden (en worden). Het Russo-Chinese blok is er nooit in geslaagd om de randen van het continent te beheersen. De VSA waren er wel in geslaagd daar ankerpunten te leggen. De blokkade van Berlijn en de Koreaanse Oorlog waren testmatchen. Toen de Sovjet-Unie Afghanistan binnenviel, reageerden de VSA dubbel. Ze steunden openlijk de Afghaanse weerstand met enorme wapenleveringen, en vermeerderden hun aanwezigheid in de Perzische Golf. De VSA wilden vermijden dat de Sovjet-Unie de handen zou uitsteken naar de Euraziatische randgebieden en zo totale controle over het gehele continent zou verkrijgen. Dit noemen zij de politiek van containment, of het terugdringen.
Een belangrijk gegeven waarom het Russo-Chinese blok er niet in geslaagd is geheel Eurazië te beheersen, ligt in de splitsing van dat blok, terwijl de VSA hun coalitie wel kon samen houden. De Amerikaanse coalitie injecteerde haar cultuur in de landen en volkeren die aan haar zijde stonden. In het Amerikaanse kamp ontstond een soort Amerikaanse eenheidsworst. De Amerikaanse propaganda overtuigt de vazallen van dat de VSA “de Toekomst” is: “Wil men dit ook bereiken, dan moet men de gehele VS-cultuur overnemen”. De VS verstonden het om tegenover de vazallen soms ook eens soepelheid te vertonen. Dit gebrek aan soepelheid leidde bij de vazallen van het Euraziatische blok tot afschuw voor de Sovjet-Unie. Deze nu achterhaalde afschuw wordt door de VSA politiek misbruikt om voormalige Sovjet-bondgenoten tegen het huidige Rusland op te zetten.
De implosie van de Sovjet-Unie plaatse de VSA in een unieke positie. Ze werden het machtigste land ter wereld, zonder concurrentie. De vergelijking met het Romeinse Rijk gaat goed op. Het Romeinse Rijk, dat op zijn hoogtepunt stond in het jaar 211, beschikte over een leger van 300.000 soldaten om de grenzen van het Rijk te verdedigen, dit zijn 300.000 soldaten buiten Rome. Het VS-leger bevat 296.000 beroepssoldaten, gelegen buiten de VS, om de grenzen van haar domein te verdedigen. In Rome had men het civis romanum sum of ik ben  een Romeins burger en het bekende Pax Romana. De VSA passen dezelfde principes toe, het Pax Americana.
Vandaag heerst een macht afkomstig van buiten het Euraziatisch continent over Eurazië. Deze macht tracht Rusland in te dammen in het Westen (de EU en het tandem Polen-Oekraïne); in het Zuiden (Turkije, Oezbekistan, Kirgizië) en in het Zuid-Oosten (Japan, Zuid-Korea).
Een kijk op de wereldkaart maakt ons duidelijk waarom het continent zo belangrijk is. Eurazië geeft zo goed als onmiddellijke toegang tot Afrika. Vanuit Oost-Siberië kan men makkelijk naar het Amerikaanse continent en naar Oceanië. In Eurazië  woont 75% van de mensheid. Hier bevinden zich het grootste deel van de grondstoffen en fysieke rijkdom zoals kapitaalsgoederen en arbeidskrachten. Hier bevindt zich 75% van de energievoorraad. Hier bevinden zich het grootst aantal dynamische en talentvolle staten en volkeren, die nog in staat zijn iets zinnigs op te bouwen. Na de VSA komen de zes volgende landen op de lijst van grootste budgetten en grootste legers uit Eurazië. Hier bevindt zich het grootste aantal nucleaire wapens. In Eurazië  bevinden zich de twee meest bevolkte landen ter wereld (China en India). Het Euraziatische continent steekt in geval van unie met kop en schouders in alle domeinen boven de VSA uit. Dit is zelfs al het geval als er toch een Europese as Parijs-Berlijn-Moskou zou bestaan of een Europese samenwerking van Gibraltar tot Vladivostok zou komen.
Men kan het gespeelde spel in Eurazië  beschouwen als een schaakspel, met Eurazië  als schaakbord. De VSA zullen de belangrijkste rol blijven spelen zolang Centraal-Europa aansluiting zoekt bij West-Europa (EU & NAVO), het zuiden van Rusland verdeeld blijft en het Oosten geen eenheid vindt. Het komt eigenlijk hier op neer: zolang de VSA hun militaire basissen in de Euraziatische randgebieden kunnen behouden, blijven ze de numero uno. Indien West- en Centraal-Europa aansluiting vinden bij Rusland, het zuiden de VSA beu worden een het Oosten van Azië wel overeenkomen, dan is het gedaan met de overmacht van de VSA. Eén van de pogingen van het Zuiden (Midden-Oosten) om met de VS-overheersing te breken, is het idee om olie met de euro te betalen en niet langer met de opgedrongen papieren dollartijger. Saddam Hoessein bekocht deze plannen met zijn leven. Iran heeft ook al geopperd dat het beter zou zijn om de grondstoffen met de euro te betalen. We kennen nu al het dreigend vervolg: Wereldoorlog III.
Vraag aan eender welke burger wat hij van de Duitse bezetting van dit land vindt, en hij zal terecht antwoorden: “Zij hadden hier niets te zoeken”.Vraag aan diezelfde burger wat hij ervan vindt indien bijvoorbeeld de Russen in dit land 1.300 manschappen permanent zouden stationeren. Hij zou deze idee erg vinden en misschien in de weerstand gaan. De feiten zijn wel dat de VSA in België 1.297 manschappen permanent stationeert, waaronder een deel om het binnenlandse doen en laten via Echelon (grote installatie te Gooik) te registreren. De VSA hebben in totaal 84.500 manschappen ingezet om Europa blijvend bezet te houden. Iedereen vindt dit blijkbaar normaal. In 2010 was het budget voor het Amerikaanse leger alles bij elkaar 607 miljard dollar. Tweede op de lijst is China met 85 miljard dollar. Hier moet men aan toevoegen dat de budgetten voor defensie van de NAVO-landen als aanvulling van de Amerikaanse belangen dienen. De NAVO wordt ingezet daar waar Amerika, en dus Wallstreet, belangen heeft. Daar en nergens anders.
Op het Euraziatische continent bevinden er zich 5 belangrijke hoofdspelers: Frankrijk, Duitsland, Rusland, China en India. Groot-Brittannië, Japan en Indonesië zijn belangrijk maar hebben deze status van hoofdspeler niet. Groot-Brittanië heeft enkel maar een kleine betekenis als vazal, we mogen zelfs stellen: als Paard van Troje voor de VSA in Europa. De VSA hebben Groot-Brittannië nooit ingefluisterd haar sabotage van de Europese eenheid te stoppen. Maar verder dan geostrategisch gepensioneerde reikt de Britse rol niet meer. Oekraïne, Azerbeidzjan, Korea, Turkije en Iran vervullen de rol van belangrijk draaipunt.
Maar we pleiten natuurlijk niet voor het verenigen van geheel Eurazië tot één blok of tot één land. Daarvoor zijn de etnische tegenstellingen bovendien te groot. Vandaag zijn China en Rusland nog objectieve bondgenoten. Doordat Europa keer op keer de uitgestoken hand van Rusland weigerde, doen de Russen nu wat Amerikaanse geopolitici wensen: Rusland keert zich meer en meer weg van Europa en richt zich in de plaats meer en meer tot Azië. Rusland behoort tot de BRIC-landen en is bondgenoot van China door hun gezamenlijk lidmaatschap van de Shanghai Samenwerkingsorganisatie.
Dit komt omdat beide landen geen zin hebben in een aanhoudende VS-hegemonie over de wereld. Maar op zeker ogenlik zullen zij concurrenten worden, wat nu al op een paar domeinen het geval is. Beide strijden voor een monopolie in Centraal-Aziatische landen zoals Kazachstan, Oezbekistan en Kirgizië. De Chinese economie heeft veel energie nodig. Langs één kant werken ze samen met de Russen, langs de andere kant proberen ze hen de loef af te steken. De Russische grondstoffen, hoeveel er ook mogen zijn, kunnen maar éénmaal boven gehaald worden. Elke liter olie kan men maar éénmaal bovenhalen en verbruiken. Dankzij de sadomasochistische rol van Europa, door gratis de vazal van de VS te spelen, verkopen de Russen meer en meer olie en gas aan China. Hierdoor maken de Russen een potentiële tegenstander groot. Heel Zuid-Siberië wordt nu al ingepalmd door Chinese illegalen. Men schat hun aantallen daar nu al op 5 miljoen. Moskou wordt de laatste jaren overspoeld door etnische Aziaten die aan spotprijzen in bepaalde sectoren tewerk gesteld worden, zoals de bouwnijverheid. China zelf verwacht dat het de macht van de VS overneemt tegen maximaal 2020. China heeft daar zelfs een nucleaire oorlog voor over.
Sommige wetenschappers hebben de Oeral plechtig tot grens tussen Europa en Azië verheven. De Russische autochtonen denken daar iets anders over. Rusland beschikte tot de 17de eeuw niet over natuurlijke grenzen. De Steppen verschaften de Turko-Mongoolse nomaden onbeperkt toegang tot het hart van het Rijk. Na twee eeuwen juk hebben de Russen zich eindelijk kunnen bevrijden. En op hun ééntje. Daarom werden ze verplicht de grenzen zo ver mogelijk te leggen met als resultaat de verovering van Siberië. Het verschil met Westerse kolonisatie ligt in de defensieve motieven voor de Siberische veroveringen.
Vandaag bevindt de kracht en het belang van Siberië zich in de grondstoffen, in de houtproductie, in haar ligging tot de Noordpool, waardoor Rusland in 2007 op 4.000 meter diepte haar vlag kon planten. Dank zij Siberië is Rusland de tweede grootste steenkoolproducent van de wereld. In de grond bevinden zich massa’s uranium, zilver, titanium, lood, zink en zelfs diamant. Het ontdooien van de permafrost biedt enorme perspectieven. Dit is zeer vruchtbare Siberische grond die heel lang bevroren is geweest, waardoor de mens deze niet kon mishandelen of ontginnen. Jaarlijks komen er talloze vierkante kilometers vruchtbare grond bij. In het kader van de noodzakelijke voedselproductie is dit een meevaller. Door het smelten van delen van de Noordpool komen er waterwegen vrij die vanaf Noord-Siberië kunnen bevaren worden.  Het enige zwakke punt van Siberië is het lage bevolkingsaantal, ongeveer 43 miljoen mensen. Om economische redenen trekken veel daarvan bovendien naar de rijkere regio Moskou-Sint-Petersburg, waardoor de nataliteitsbalans negatief is (denken we nu ook weer aan de tegelijk daarmee lopende immigratie vanuit China).
De noodzaak van ruimte
Iedereen kan het beland van levensruimte inzien. Deze ruimte geeft ons de mogelijkheid te overleven, om ons te ontwikkelen. Hoe groter de ruimte waarover men beschikt, hoe meer lucht, hoe meer brood, hoe meer bossen en rivieren, des te groter de afstand tussen de mensen waardoor de leefbaarheid vergroot en er meer mogelijkheden zijn om de drukte van de stad te ontlopen. Wie enkel maar techniek heeft om te verhandelen, wordt benadeeld. Genoodzaakt worden levensmiddelen in te voeren maakt een land en volk zwak. Nu al kunnen we stellen dat Japan ooit de vazal van China wordt door een gebrek aan ruimte. Zich afkeren van de ruimtelijke idee staat gelijk aan het zich afkeren van het leven.
Ruimtelijk gezien stellen we vast dat Moskou zich op twee uur verschil – twee tijdzones –  van Brussel of Antwerpen bevindt. Aan de andere kant zien we dat Brussel en Antwerpen zich op zes uren verschil – zes tijdzones – van Washington bevindt. Met Moskou is er direct continentaal contact. We kunnen er bij wijze van spreken tevoet, met de ezel of met de fiets naartoe. Anders is het met Washington. Daar ligt een enorme oceaan tussen. Een enorme natturlijke grens en barrière. Geografisch kan iedereen met een beetje goede wil vaststellen dat we meer gemeen hebben met Rusland dan met de VSA.
Na de implosie van de Sovjet-Unie verloor het enorme Rijk een belangrijk deel van haar territorium. Het daalde van 22 miljoen vierkante kilometer tot 17 miljoen vierkante kilometer. Rusland blijft ondanks dit verlies het grootste land ter wereld.
Rusland is ongeveer tweemaal zo groot als de VSA of China. Het bestrijkt een totale ruimte van 11 tijdzones. De Europese volkeren hebben recht op een woonplaats van Gibraltar tot Vladivostok.
De globalisatie en het protectionistische antwoord
We moeten ons bewust worden van de ernst van de globalisatie. Deze opgedrongen globalisatie leidt ons meer en meer naar de armoede. De Vlaming voelt het heden meer dan ooit aan den lijve. Er is steeds meer werkloosheid, er zijn meer gezinnen die hun schulden niet meer kunnen afbetalen, meer immigranten die aan spotlonen het werk overnemen, meer onveiligheid, minder sociale zekerheid, onze pensioenen worden bedreigd enzovoort. De Europese Unie wordt geacht ons normaliter te beschermen tegen deze kwalen maar doet net het tegenovergestelde. De EU haalt het ene na het andere Paard van Troje binnen. Het is aldus geen toeval dat de Fransen en de Nederlanders in 2006 tegen de EU hebben gestemd. In andere landen hielden de democraten bewust geen opiniepeilingen of vervalsten deze in het belang van de globalisten. Voor de Europese landen is globalisatie een nachtmerrie. Voor de Chinezen en de Indiërs een zegen. Ieder jaar komen er in China 25 miljoen banen bij. Deze komen er voor een belangrijk deel als vervanging van Europese en dus ook Vlaamse banen. China heeft de VS vervangen als voornaamste exporteur naar de EU. De eonomisten vertellen ons, net als indertijd met Japan, dat de ontwikkeling van dat land ons banen zal opleveren. Wie gelooft dit nog ? Het verschil is dat het Europese banenverlies dankzij China een veelvoud in het kwadraat zal zijn van het banenverlies door Japan. Ooit maakten ze ons wijs dat de Chinezen enkel maar goedkope rommel produceerden. China staat op nummer één van de wereldranglijst, na de VSA (!), wat betreft het fabriceren van “high tech”. China heeft 1.731 universiteiten en levert jaarlijks vele duizenden ingenieurs af.
Dankzij het mondialisme verliezen de Europese landen jaarlijks honderdduizenden banen. Eerst verloor men de minst gekwalificeerde banen. Tot dan kon onze economische kaste zich nog in de handen wrijven. De goedkope immigrant en goedkope invoer leverde enorme winsten op. Vandaag verliezen de Europese landen hoogtechnologische banen aan o.a. China. Onze middenstand heeft het niet veel beter. Het zogenaamde proletariaat bevindt zich niet meer bij de arbeidersklasse, maar groeit stilaan uit naar alle economische klassen van ons volk. Het enige wat men in onze schapenmaatschappij doet is afwachten. Toen de Britse Eerste Minister Brown in China vertoefde, kon hij geen enkel groot contract loswrikken. Hij kon enkel brabbelen over “de voorname rol van het Engels op de beurs in Londen”. En langs de andere kant is zijn land, het belangrijkste industrieland van de 19de eeuw, een onthaalland geworden voor Chinese producten.

Men vertelde ons dat de globalisering wereldwijd de lonen omhoog zou trekken. Niets is daarvan terecht gekomen. Integendeel. Het mondiaal reserveleger aan arbeidskrachten bevat in China alleen al 750 miljoen mensen. Zij zijn in staat om in de VSA en in Europa iedereen in de werkloosheid te trekken. 300 miljoen van hen leven met minder dan een euro per dag. De economische delokalisering is niet meer marginaal – zoals de media ons willen doen geloven –  maar structureel. Het internationale grootkapitaal kan eenieder van ons doen werken voor bijvoorbeeld twee euro per dag. Eerst schaft men de sociale zekerheid af. Dan voert men hongersnood in. Dan stelt men : “Als jij niet werkt voor twee euro per dag dan doet die Chinees het wel, en dan gaan jij en je kinderen dood”. De tijden van priester Daens komen in het kwadraat terug.
In Davos heeft Stephen Roach (economist en big boss van de bank Morgan Stanley) duidelijk gesteld: “Men heeft de mensen uitgelegd dat globalisering een proces is dat enkel maar winnaars zou kennen, zowel voor de gesalarieerden in het Noorden als voor die in het zuiden. We ontdekken echter dat in het Noorden in de eerste plaats de bezitters van kapitaal de grote winnaars zijn.” We stellen vast dat in Europa het aandeel van de lonen daalt en het aandeel van de winsten heel sterk stijgt.
De grote boosdoener van heel wat Europese armoede ligt in de gedwongen invoering van het liberaal-globalistisch economisch model. Daar zijn we nu van overtuigd. Het antwoord ligt dan ook in het tegenovergestelde. We moeten onze markt afschermen. Grenzen kunnen wegvallen tussen staten die economisch met elkaar verwant zijn, zoals tussen Vlaanderen, Nederland, Wallonië en Luxemburg, dergelijke clustering is welkom. In een ruimere context kan dit ook op Europese schaal gebeuren, maar dan wel op voorwaarde dat de economische situatie eerst compatibel is met die van de Lage Landen.
We zouden het zo kunnen regelen dat van elk basisproduct of korf van basisproducten een minimaal percentage uit eigen regio moet komen. Volgens Maurice Allais, een Frans econoom, schommelt dit percentage best rond de 80%. Met 80% eigen productie en de mogelijkheid te gaan tot 20% import vermijdt men dat een bepaalde sector in eigen land verdwijnt. Met dit systeem zou onze textielnijverheid zelfs terug kunnen komen. Allais gaat er van uit dat men voor een belangrijke sector als de landbouw de eigen productie wettelijk opvoert tot 90%.
Op protectionistisch vlak moet het beleid zich gedragen als een goede huisvrouw. De ramen en deuren worden ofwel hermetisch gesloten, ofwel half geopend, of in geval van goede temperaturen meer geopend. Tijdens de huidige economische mondiale storm kan men enkel maar alle ramen deuren zo goed mogelijk sluiten. De toepassing van sociale BTW en douane-importtaxen schermt de eigen markt en aldus de eigen loontrekkenden af. Het is beter om de import extra te belasten dan het loon uit arbeid.
We moeten ons niet enkel beschermen tegen import, maar ook tegen overnames  door vreemde investeerders. Overal ter wereld schermt men de eigen markt af: de VSA, China, Duitsland en Rusland zijn maar een paar voorbeelden. Enkel de EU beschermt de vreemde investeerdersin de plaats van het eigen volk. De Europese ruimte moet volledig op zichzelf staan. Binnen dit gebied zou import bijna uitzonderlijk moeten zijn.
Op dit ogenblik bevinden de meeste economische sectoren binnen de Europese ruimte zich in directe concurrentie met voormalige Derde Wereldlanden. Inderdaad, er was een tijd dat we van hen geen concurrentie ondervonden. Deze periode is nu voltooid verleden tijd. Gezien de lage lonen die men ginder betaald, zullen al onze bedrijven in een niet-afgeschermde binnenlandse marktruimte het onderspit delven.
Besluit
De as Washington-Brussel-Tel Aviv is nefast voor de Europese landen en dus ook voor de Lage Landen. Deze as maakt onze cultuur kapot! Deze as neemt onze vrijheid af. Dit is de as van de burgeroorlog, van de chaos, van de chip-implant, van Big Brother.
De as Washington-Brussel-Tel Aviv wordt tot mijn grote verbazing gesteund door betaalde heerschappen en groepen die “Eigen Volk Eerst” roepen. Ik heb niets tegen andere volkeren en andere etnische groepen... in hun eigen land. Maar de massa-immigratie gebruiken om onze maatschappij te terroriseren, dat kan niet.
Na tientallen jaren bezetting van Europa - West-Europa door de Amerikanen en Oost-Europa door de Sovjet-Unie - zien we dat de “American Way of Life” bij ons zowat alles heeft aangetast. In Oost-Europa kennen de mensen hun tradities en hun cultuur nog, men is er meer patriottisch of nationalistisch.
Er mag geen as standhouden van Washington over Brussel naar Tel Aviv. Ook geen as van Portugal tot de Oeral. Maar er moet een as komen van Gibraltar tot Vladivostok, omdat dit laatste één geografisch geheel is.
Enkel deze laatste as betekent de overlevingskans voor Europa. Enkel deze laatste as kan Europa, en daardoor de hele wereld, behoeden voor toestanden neergeschreven door Georges Orwell’s 1984. De EU vervormdt zich geleidelijk aan tot één grote gevangenis. De “War on Terror” met zijn anti-terreurwetten geven de slaafse overheden carte blanche om iedereen zonder vorm van proces en zonder recht op verdediging uit te schakelen.
De mengeling van wetten die onze vrije meningsuiting dagdagelijks doen afnemen, het wegrukken van onze wortels, het opdringen van massa-immigratie, het toelaten van de meest gruwelijke vormen van decadentie, het overdreven materiële welzijn, het uit ons leven verdwijnen van het spirituele spectrum enzovoorts... Deze leiden naar een zekere ondergang van de Indo-Europese beschaving. Als solidaristen stellen we dat dit alles is wat we niet willen.
Wie “Eigen Volk Eerst” zegt  – en wij doen dat zeker, wij zijn deze slogan niet vergeten omwille van de salonfähigkeit –  moet er ook akkoord mee gaan dat andere volkeren dit in hun landen ook zeggen. “Eigen Volk Eerst” geldt voor de Vlamingen. Maar “Eigen Volk Eerst” geldt eveneens voor de Iraniërs, de Irakezen, de Palestijnen, de Duitsers, de Russen en wat dat betreft voor de Eskimo’s. “Eigen Volk Eerst” schreeuwen in Vlaanderen maar dit niet toelaten voor bijvoorbeeld de Irakezen en er tegelijkertijd de Amerikaanse bezetting goedkeuren, is ofwel hypocriet ofwel een politieke lijn gedicteerd door de internationale bankiers met hun Amerikaans-Britse regeringen. Men kan geen enkele logica vinden in het “Eigen Volk Eerst” schreeuwen en het akkoord gaan met de bombardementen van volkeren die in eigen land wonen.
Dit alles doet ons vragen stellen: is dit gepland? Wie heeft dit gepland? Wie heeft er belang bij? Wie werkt er mee aan dit plan? Wie speelt er Rattenvanger van Hamelen door kiezers te lokken en te kanaliseren op de kap van de huidige slechte immigratiepolitiek en een vals anti-immigratiediscours te verkopen? Men kan niet tegen immigratie zijn en tegelijkertijd de hielen likken van de joodse lobbies. Men kan niet tegen moslimscholen zijn – in dit systeem hebben onze kinderen geen last van cultuurconflicten – maar wel toestaan dat er Joodse scholen bestaan. Men kan niet zeggen : “Geen islam, Noord-Afrikaanse immigranten zijn geen Vlamingen” terwijl men wel stelt : “Joden vormen een deel van ons Vlaams volk”.
Laat u niet vangen door een vals remigratiediscours, nu plots herontdekt nadat het N-SA vanaf de stichting dit in het programma had staan. Men kan niet “de islam bekampen” en in de VSA emotioneel staan roepen “America we fight for you !”. Het is net de VSA die de immigratie in Europa steunt, die Kosovo heeft opgericht en nu Turkije bij Europa wil sleuren. Remigratie is enkel mogelijk binnen een Euro-Russische As.
De belangrijkste vraag luidt: wat kunnen we eraan doen? Hierop kunnen we ten minste al één antwoord geven: informeren. Kennis is macht. En zeker niet meelopen met de internationale bankiers en hun Rattenvangers. De Rattenvangers zullen bij hun eigen ondergang geen hulp van het hun geliefde Israël en de omnipresente joodse lobbies krijgen. Dat zien we nu al.
Zo stemmen de Rattenvangers in onze Westerse parlementen, samen met het hele internationale systeem, resoluties mee die Iran verbieden kernwapens te ontwikkelen. De Rattenvangers hebben nooit een resolutie voorgesteld die Israël verbiedt kernwapens te bezitten. Het is toch logisch dat ofwel in principe iedereen kernwapens mag bezitten, ofwel niemand, zelfs zij niet die ze ooit al gebruikten! Zij die ze ooit gebruikten – de VSA - zouden trouwens de eersten moeten zij om in te zien hoe gemeen, vuil en laf een kernwapen is en ze bij hun thuis ontmantelen als voorbeeld.
Integendeel. Nu willen ze raketten plaatsen om zogezegd Iraanse en Koreaanse raketten tegen te houden. Deze raketten zouden, bij het beschikken over genoeg vermogen, Europa kunnen bereiken via Turkije en Griekenland. Kijk maar eens naar de kaart. Iran heeft nu geen raketten die meer dan 2.000 mijl afleggen. Om Europa te bereiken hebben ze raketten met een actieradius van bijna 4.000 mijl nodig. Dit zou volgens de Amerikaanse geheime diensten nog vele jaren duren. Maar om ons te beschermen, plaatsen ze zelf wel raketten ver ten noorden van Griekenland:  in Tsjechië  en Polen! Amerika bereidt de omsingeling van Rusland voor. Ik vermoed inderdaad dat er ooit een Amerikaanse aanval op Rusland komt.
De internationale bankiers willen dat er overal chaos heerst. De chaos in het huidige Irak is bewust veroorzaakt. De voorwaarde om enige mogelijke vorm van verzet een kans te geven is het scheppen van orde. De internationale bankiers kunnen enkel maar gedijen daar waar er chaos heerst. Zij willen dat we elkaar wantrouwen, verraden en bekampen.
We staan voor de keuze: ofwel met de internationale bankiers en geglobaliseerde slavernij, ofwel met Rusland en de solidaristische vrijheid. Ik heb al gekozen. Ik rebelleer tegen het kapitalistisch systeem en kies voor de Euro-Russische as. Omdat Rusland het enige land is dat ons kan bevrijden van de Amerikaanse bezetting, zonder ons zelf te bezetten, omdat een gezond bondgenootschap de meeste garantie kan geven voor de opbouw van een solidaristisch politiek systeem in onze eigenste Lage Landen.
We hebben niet veel tijd meer. Door gebrek aan geloof, aan kinderen, aan moed en offervaardigheid beleeft het huidige Europa een eindtijd. Als jullie niet willen dat de Afrikanen en de Aziaten ooit naar de film “De laatste der Indo-Europeanen” zullen kijken, verwerp dan Amerikaanse as. Kies dan voor een Europa met Rusland als bondgenoot. Laat Europa signalen geven aan Rusland dat we met hen willen samenwerken. Anders zullen ze zich ontgoocheld met hun rug naar ons keren en kiezen voor bondgenootschap met Aziatische landen. Wij hebben hen nodig en zij ons. Geloof de leugenachtige Amerikaanse propaganda over Rusland niet. In Oost-Europa hebben wij een vriend. Laten wij vriendschappelijk zijn voor hem.
Ik ben voor een grootse samenwerking van alle Europese landen en volkeren, van Gibraltar tot Vladivostok.
Kris Roman

dinsdag 12 april 2011

N-SA/NDP zal betogen in Gent!


Op zaterdag 30 april zal onze 1-mei-manifestatie doorgaan. Het heeft veel palaverwerk en geduld gekost, maar wij zullen doen waar wij recht op hebben. Wij, de autochtone arbeiders en werkers, mensen die elke dag hard voor hun gezin moeten gaan werken, laten ons niet beroven van ons recht om in eigen land op straat te komen.


Want inderdaad, kameraden, op 1 mei vonden de socialisten en de snertmarxisten het te sneu om in Gent blanke arbeiders te zien betogen die het liedje van de immigratieweldaad niet uit volle borst meezingen. En daarom werd onze 1-mei-manifestatie verboden door het stadsbestuur. Ja, dat is natuurlijk makkelijk. Duizenden zigeuners op het grondgebied verbieden die de stad als een sprinkhanenplaag kaalvreten, is natuurlijk niet zo simpel. Zigeuners en anderen die de kassen van de OCMW’s en andere sociale voorzieningen komen leegroven kun je natuurlijk niet van straat en uit de stad houden. Die brave mensen mag je hun vrijheid om te gaan en te staan waar en wanneer ze dat willen toch niet inperken? Dat zou onmenselijk en discriminerend zijn...


Ook het extreemlinkse bourgeoispubliek dat geil wordt van al die duizenden vreemde ingevoerde proleten die hier de eigen arbeidersklasse van hun brood komen beroven zijn selectief in wie mag betogen op 1 mei. Dat ze er de pest in hebben dat we een demo op 1 mei wilden houden, blijkt duidelijk uit het feit dat ze de burgemeester terroriseerden door de afbeelding op onze blog massaal door te sturen naar zijn kabinet met hun commentaren. Het linkse pruillipje zo in zijn verontwaardigdste plooi gezet. Wij vermoeden dat de relnichten van het AFF hun steentje wel zullen hebben bijgedragen om ons van straat te houden die dag. Die twee man en een paardenkop hebben zo hun bijdrage aan de heroïsche strijd tegen de eigen arbeiders weer eens geleverd.


Maar dat is ook niet nieuw: de trotskisten koesteren die praktijken al sinds de goede oude tijd, toen kameraad Trotski lastige arbeiders gewoon liet doodschieten. Maar terreur leidt nog altijd tot resultaten, zo blijkt, en onze demo werd verboden. Ook de krakers waren van plan om de stad een beetje te verbouwen, mochten wij op 1 mei een optocht houden. En ja, krakers zijn in Gent een beschermde diersoort: die mag je niks in de weg leggen.


De salonsocialisten zijn al blij als die gasten dan toch eens buitenkomen; zo doen ze eens iets nuttigs en het geeft cachet aan de optocht van de loftkameraden. En zo zullen op 1 mei de chichi-socialisten die voor de oorlogsdeelname in het parlement hebben gestemd, opstappen met de extreemlinkse bourgeoissnullen die beweren dat ze tegen oorlog zijn. Hand in hand voor vorst en vaderland…


Dat links medeverantwoordelijk is voor de oorlogen die België voert, mag de vreugde dus niet in de weg staan. Dat links de eigen arbeiders uitlevert aan vreemdelingenterreur, ook daar trekken die linkse snobs zich geen zier van aan. De democratie werd gered, want enkele blanke arbeidersjongeren die zich verzetten tegen immigratie en oorlog werd belet om op 1 mei op straat te komen. En wat zorgt voor meer vreugde bij links dan onwillige arbeiders, die niet geloven in het internationalisme, mores te leren?


In elk geval zal het multiculturele circus op 1 mei zoals elk jaar deze feestdag van zijn waarde ontdoen. En daarom is het niet eens zo een slechte zaak dat wij dit arbeidersfeest een dag vroeger organiseren. Zo blijft het voor iedereen duidelijk: er zijn arbeiders die zich bij de neus laten nemen door de socialisten van het vreemdelingenlegioen en er is ons soort arbeiders, die van het eigen volk.
Daarom: sluit die dag bij onze optocht aan! Zet het salonsocialisme een neus en vecht voor een nieuw-solidarisme!
*Officiële oproep volgt binnenkort, thema wordt: het volk wil niet besparen om een oorlog te betalen
*Exacte gegevens: Samenkomst achterkant Station Gent Sint-Pieters, 10u30, Zaterdag 30 april
*Meer informatie volgt binnenkort, volg de campagne op 1mei.info !

zondag 3 april 2011

De Politieke termen "Links" en "Rechts"

De Politieke termen “Links” en “Rechts”
Politieke principes die zijn gebaseerd op een bepaald “gevoel” of “karakter”, zoals het “conservatisme” (dat resistent is tegen politieke veranderingen, in het bijzonder veranderingen van een fundamentele aard) en “progressief” (een oudere term voor een politieke houding die neigt naar het liberale of revolutionaire) hebben hun betekenis verloren als deze niet gebonden worden aan substantiële principes (fundamentele politieke principes die vast liggen en niet veranderen mettertijd als doelstelling van het beleid). Dit verlies van de oorspronkelijke betekenis komt ook voor bij de indeling tussen “rechts” en “links”. Het zijn niet langer pure concepten, maar ze worden hopeloos conceptueel gemengd in al hun tegenstellingen en daarom zijn deze termen compleet ongeschikt geworden voor classificatie en analyse. De duidelijke vaste betekenis die deze termen in het verleden hadden, zijn tegenwoordig niet meer van toepassing. Het heeft een negatieve impact op het begrijpen van de hedendaagse politiek, en een negatieve impact op wat de weg voorwaarts is voor diegenen die een goede maatschappij willen en bereid zijn daar naartoe te werken. Echter kan de weg van deze progressieve verwarring van termen worden terug geleid naar de oorsprong.      
De oorsprong van deze termen (“links” en “rechts”) vond plaats in een specifieke politieke en historische context. Door te onderzoeken wat deze termen betekenden bij hun oorspong, kunnen we zien welk karakter ons bevoordeeld, en belangrijker, welke inhoud zij belichamen.
De termen “rechts”en “links” ontstonden tijdens de Franse revolutie, toen in de wetgevende macht van 1791 de aanhangers van het Ancien regime aan de rechterzijde van de kamer zaten, en de oppositie aan de linkerkant. De rechterkant belichaamde de macht in die tijd en de linkerzijde de oppositie die geen macht had en de stand van zaken fundamenteel wilden veranderen (zij wilden revolutionaire controle nemen).
Oorspronkelijk stond “rechts” of “conservatief” voor “troon en altaar”, zij waren diegene die het politieke en religieuze status quo in stand wilden houden (althans in die tijd). De “Linksen” of “progressieven” stonden oorspronkelijk voor de “volkssoevereiniteit” en secularisatie. Zij bepleitten toentertijd de “universele rechten van de mens” en wilde het status quo omver werpen.  
De strijd tussen “links” en ”rechts” (in hun oorspronkelijke vorm) werd uiteindelijk gewonnen door links. De Franse republiek overwon de oude aristocratie, de Britten hervormden de basis van hun constitutie in het voordeel van de volkssoevereiniteit, Rusland onderging catastrofaal de revolutie van extreem links, de VS werd gesticht op dezelfde principes als de Franse revolutie en Duitsland verloor zijn eigen “Ancien regime” aan de Weimar republiek, een republiek die specifiek gebaseerd was op de liberale principes.

De situatie voor ons Westerlingen is sinds die gebeurtenissen slechts schrijnender geworden. De uitkomst van WO2 was een ramp voor de geallieerden, omdat dit leidde tot een poging om een wereldregering te vormen, de zogeheten Verenigde Naties (VN). Dit was mogelijk omdat de VS in die tijd inzag dat de doelen van de VN een vooruitgang voor hun eigen geopolitieke doelen waren; het bankroet gaan van de Britten en het Britse rijk en het verzekeren van hun eigen streven naar wereld dominantie (ten minste over het Westen). Het ogenschijnlijke doel van WO2 zou het verwijderen van tirannie zijn echter het eigenlijke resultaat, naast de stichting van een permanente basis, was een verstoring van het evenwicht tussen de verschillende Europese machten. Dit eindigde met de oprichting van een ongekozen en onrepresentatief surveillance en controle systeem. Het VN handvest was opgesteld zonder dat het uitgesloten kon worden, dit alleen al maakt het een tirannie, omdat men willens en wetens een basis van toestemming uitsluit, en tevens de vrijheid van het kiezen om tot een bepaalde groep te horen permanent uitsluit.
Het fundament van deze nieuwe tirannie werd tijdelijk overschaduwd door de meer massale confrontatie tussen de overwinnaars van WO2; de Verenigde staten van Amerika (VS) en de Unie van Socialistische Sovjet republieken (USSR). De VS had een fineer van toestemming omdat de Westerse machten, of liever de geallieerden, medeplichtig waren aan de oprichting hiervan. Echter kreeg de VN vooral steun door het verduisteren van haar eigenlijke intenties en het achterhouden van beslissende informatie over zichzelf. Deed de VN dit niet dan zou dit voorkomen dat het deze steun kreeg, in ieder geval binnen de Westerse wereld.         

Een consequentie hiervan is dat diegene die gewonnen hebben (de “linksen”) vandaag de dag de grootste supporters zijn van het status quo. Het belichaamt immers hun eigen principes, in feite zijn zij het ware “rechts” vandaag de dag, en dus zijn zij fundamenteel conservatief met betrekking tot het status quo. Daarom zijn diegene die de strijd over hun eigen samenleving verloren hebben (de “rechtsen”) de progressieven van vandaag, zij willen immers een fundamenteel verschil voor iets beters, feitelijk gezien zijn zij dus de ware “linksen” vandaag de dag.     
Het decadente effect van deze perverse situatie is dat mensen vaak misleidt worden over wat hun echte belang is: het status quo is het grootste probleem voor hedendaags “rechts”. Conservatisme is een gevoel dat streeft naar het bewaren van wat bestaat, maar wat vandaag de dag bestaat is nu precies het probleem van “rechts”.  Dit leidt dus tot een moeilijke situatie.
Wat is de situatie voor rechts als links heeft gewonnen? Om in die situatie (zoals we die vandaag de dag kennen) conservatief te blijven, moeten we juist vechten voor linkse progressieve en niet rechtse behoudende principes. Binnen het systeem werken is volgens rechtse principes. Om terug te gaan naar de absolute kern van rechtse doelstellingen is een adoptie (als middel, niet als doel) van de oorspronkelijke linkse revolutionaire aanpak nodig.
Waarom zouden de intellectueel braakliggende structuren van links intact blijven en verdedigd worden door hen die principieel daartegen zijn? Waarom zou de loyaliteit aan deze gedegenereerde ideeën en instellingen worden verwacht van diegene wiens standpunten lijnrecht tegenover elkaar staan en elkaar tegen spreken?
Te lang heeft links vertrouwd op het onderhoud van hun eigen structuren en op de loyaliteit van diegene welke zijn belangen die structuren behartigen, zij is zelfs vandaag de dag afhankelijk voor macht van diegene wiens principes tegenstrijdig zijn aan de linkse principes. 
Links vertrouwt op de steun van stilzwijgende conservatieven die hen aan de macht houden. Maar conservatieven moeten bewust worden van het feit dat hun eigen belangen, nu niet, nooit niet behartigd worden door hun eigen onderwerping aan linkse dictaten en dogma’s. Conservatieve kiezers zijn vaak verbaasd, dat wanneer zij op een conservatieve regering hebben gestemd, deze conservatieve partij faalt in het doorvoeren van waar “conservatief” beleid. Zij zijn verbaasd en ontstemt dat de wetgeving en het beleid van de eerder gekozen linkse partij niet ingetrokken is, of zelfs niet verbeterd is: het is gepreserveerd en daarom bewaard en verwerkt in rechts en wordt op die manier deel van het status quo. Het is in belang van links dat stemmers niet-revolutionair en conservatief zijn. Links hoeft slechts van tijd tot tijd aan de macht te komen, om zijn politieke posities te handhaven, en om hun gehele programma te realiseren. Ze kunnen erop vertrouwen dat conservatieven nooit hun fundamentele platform ongeldig zullen verklaren, of zullen verwerpen, zij zullen dit behouden.
Links is zich redelijk bewust daarvan en van het effect dat daarvoor nodig is. De prominente aanwezigheid van “anti discriminatie” wetgeving en het –stiekem- uitbreiden daarvan door bv “Holocaust ontkenning” strafbaar te stellen, is een compleet links product. Echter is het onweersproken door de media, of elke van de mainstream politieke partijen (van links tot rechts), ondanks dat het een overduidelijke schending is van democratische normen zoals de vrijheid van meningsuiting, vrijheid van gedachte, geweten en godsdienst. “Anti discriminatie wetgeving” wordt weinig onderzocht door rechts en conservatieven, echter is het juist de moeite waard om te onderzoeken omdat het in de politiek en academische wereld is verankerd.
In de basis is het een succesvolle manier van links om haar eigen politieke dogma en agenda op te dringen zonder aan de macht te zijn. Het is de criminalisatie van alle politieke visies die tegen deze linkse agenda zijn en wiens visie op hoe de wereld volgens links moet zijn tegen spreekt. “Anti discriminatie wetgeving” is dan ook een goed voorbeeld van hoe links zijn doelen behaalt zonder enige noemenswaardige tegenstand van rechts. “Anti discriminatie wetgeving” zou geen inbreuk mogen maken op de vrijheid van meningsuiting (zeker politieke meningsuiting), die wij in onze vrije samenlevingen zouden genieten. Deze inbreuk is een onrecht jegens alle leden van die samenleving, zelfs wanneer deze “gedachte” criminelen niet veroordeelt worden, simpelweg omdat het werkt als een bedreiging in een gebied waar een dergelijke dreiging niet getolereerd zou moeten worden. Deze “anti discriminatie wetgeving” maakt een grote inbreuk op de vrijheid van meningsuiting, waarmee de Liberale democraten zichzelf juist legitimeren. 
De VN en linkse principes kunnen onze samenlevingen niet behouden, of onze belangen behartigen, dit is niet per ongeluk of incidenteel, dit stond al vast vanaf de oprichting van de VN. De VN kan gezien worden als de wereld zijn eigen “Weimar republiek”, een constitutie die vertrouwd op een wereldvolk, enkel gebaseerd op linkse principes die geen enkele rekening houden met de belangen van de mensen die het regeert. Het is slechts empatisch ontworpen om te regeren ten koste van de nationale, culturele, politieke, etnische en economische belangen van naties.     

Feitelijk is de VN racistisch en anti nationalistisch, maar wat is de theorie daarachter? Is het enkel een kwaad toeval, welke met wat hervorming verholpen kan worden, of is er iets fundamenteel fout met de VN (en het streven naar een wereldregering gebaseerd op “mensenrechten”), dat een negatieve impact heeft op nationale onafhankelijkheid en de uitoefening van rechten die verbonden zijn met de burgers van deze naties?  
Hoe extreem is links vandaag de dag en in hoeverre is het verankerd? Een nieuw hoogtepunt van het linkse denken vervangt een eerder gehouden recht, dat de linkse agenda beperkte tot “onrecht”. Men argumenteert dat de mens geen recht heeft zijn eigen grenzen te controleren. In tegenstelling tot de conventionele opvatting, stellen zij dat volkeren niet begrenst zijn door iets (dus ook niet door een natie), maar dat deze onbegrensd dienen te zijn en wij allen burgers van de wereld zijn. Deze oneindige uitbreiding van de politieke eenheid, is in overeenstemming met de linkse notie van het politiek universalisme, maar is fundamenteel in strijd met het conservatieve en nationalistische standpunt dat grenzen, de natie en een volk afbakenen. Deze progressieve linksen stellen dat constitutionele democratieën hun recht moeten afstaan om de belangen van hun eigen volk te behartigen. Dit alles is gebaseerd op vastleggingen in VN verklaringen. De fout is dan ook de VN en haar verklaringen. Conservatieven moeten leren dat zij de symptomen niet moeten aanpakken door te klagen over wat er op universiteiten wordt geleerd, maar ze moeten de oorzaak van het probleem aanpakken.      
Wat is de essentiële kern van rechts, welke niet fluctueert? Het beginsel is: het algemeen welzijn van een gemeenschap of volk in een politieke formatie. Of meer abstract, het recht van de bijzondere tegenover het universele. Als consequentie daarop volgt het besef dat een wereldregering niet mogelijk en/of wenselijk is (en indien ingesteld een tirannie is). De andere twee consequenties die daaruit volgen zijn: 
- Meer of mindere verwezenlijkingen van andere rassen/volkeren/naties hebben geen prioriteit of vordering over iemands eigen natie, de gemeenschap moet zijn eigen overleving en eigen welzijn veilig stellen.
- Ontwikkelingssamenwerking, ondersteuning of elke andere vorm van hulp wordt een daad van genade, en geen morele plicht: het is een ongedwongen gunst en kan niet worden afgedwongen.
Dit zijn geen politiek irrelevante overwegingen aangezien het recht op zelfbeschikking is afgeleid van deze principes. Er is geen veiligere basis om dat recht veilig te stellen. Dit is duidelijk te zien aan het falen van de VN, afgezien van het onrealistische doel van “wereldvrede” (hoewel het begerenswaardig zou zijn, is het sinds 1945 nog niet bereikt), ondermijnt de VN haar eigen doelstellingen. Dit kan duidelijk gezien worden in het geval van het zelfbeschikkingsrecht. Zodra zelfbeschikking wordt geassocieerd met het recht van particuliere etnische groepen op hun eigen politieke status (zelfbeschikking), dan houdt het op met een mensenrecht te zijn, omdat het in nature discriminatoir wordt. De VN en hun handvest voor “mensenrechten” zal daarom onmogelijk de zelfbeschikking van etnische groepen kunnen beschermen, ondanks dat ze claimen deze zelfbeschikking veilig te stellen.    
Hoofdstuk 1, artikel 1, deel 2 van het VN handvest stelt zijn bedoeling als: “Het ontwikkelen van vriendschappelijke betrekkingen tussen naties, gebaseerd op het principe van gelijke rechten en het zelfbeschikkingrecht van volkeren, evenals toepasselijke maatregelen te nemen om de universele vrede te versterken.” Dit klinkt wellicht alsof het verenigbaar is met het nationalisme, maar de compromissen van de VN leiden in beginsel tot een complete ontkenning van het recht op zelfbeschikking van etnische groepen. Het enige veilige principe dat in overeenstemming is met het zelfbeschikkingsrecht, is het nationalistische principe van het “bijzondere” over het “universele”. Dit is dan ook de fundamentele conservatieve doctrine omdat het de karakteristieke eigenheid van naties waarborgt en het behoud daarvan verzekerd voor de toekomst. De VN en haar universele/linkse posities daarentegen brengen alle naties en volkeren in gevaar door globalisatie en eindigt in de opheffing van grenzen en de totale verwerping van onafhankelijkheid, behalve die van een centrale wereldregering, onverschillig voor het welzijn van alle naties en volkeren.     
Dus tot welk specifiek beleid of positie roepen de principes van rechts op? De wetgevingen en instituties die de “anti discriminatie wetgeving” opleggen en alle andere Orwelliaanse inperkingen van vrije gedachten en vrije meningsuiting moeten vernietigt en ingetrokken worden. Echter moeten we ook erkennen dat dit niet door “conservatieve” regeringen zal gebeuren, door linkse wetgeving, beleid en instituties, zijn de media en links dusdanig gegroeid in macht dat elke oppositie (zelfs een democratisch gekozen regering) erin faalt dit ongedaan te maken.
Dat is het effect van opname in het parlement en laat duidelijk zien dat onze liberale democratie gefaald heeft, dood is en moet worden vervangen. Een dergelijke radicale positie moet het conservatieve politieke beleid van onze tijd zijn, dat moet onze agenda zijn. De situatie vandaag de dag is echter niet al te best. Vanwege de “conservatieve” positie dat politiek uitgedragen wordt door mainstream conservatieven die niet erkennen dat we ons in een dergelijke uitzichtloze situatie bevinden, en op die manier in feite zelfs links en hun instituties steunt. De conservatieve beweging handelt niet naar de principes van rechts, maar heeft de strijd allang verloren, en vecht voor het steunen van linkse instituties en ideeën.
Alleen een helder besef van de fundamentele kern van rechtse politieke doelen kan er voor zorgen dat conservatieven succesvol zijn in hun politieke werk en het mogelijk maken om deze diepgaande problemen bij de wortel aan te pakken.