Reactionair nationalisme versus Revolutionair nationalisme
Een politieke ideologie of beweging kan niet zonder propaganda. Propaganda is een middel om het doel te verwezenlijken. Het is dan ook noodzakelijk dat propaganda het gewenste effect heeft en op een efficiënte manier doorgeeft aan anderen wat een ideologie en/of beweging inhoud. Omdat de manieren waarop de beoogde doelen worden bereikt elkaar vaak tegen werken, en er vaak compromissen gedaan moeten worden, is propageren een moeilijk proces. Om een bepaalde boodschap aan het grote publiek over te brengen, zal men de inhoud van zo’n boodschap gedeeltelijk weg moeten laten om het simpeler en begrijpelijker te maken. Ook ontstaan er problemen als er een verschil is tussen de aandachtspunten voor de beweging en die van het grote publiek. Dit resulteert meestal in een poging om de doelen van de beweging af te stemmen op die van het grote publiek. Er zijn verschillende manieren om nationalisme te propageren. Enerzijds kun je nationalisme propageren als een reactie op eigentijdse problemen, het reactionair nationalisme. Anderzijds kun je nationalisme propageren als een compleet nieuwe nationale en sociale orde, het revolutionair nationalisme.
Reactionair nationalisme kan worden omschreven als een nationalistisch sentiment dat is ontstaan als reactie op een bepaalde crisis of sociale verandering. Reactionair nationalisme is wellicht de meest voorkomende vorm van nationalisme. Het wordt vaak opgevat als een gevoel van bewustwording onder het volk, van onderliggende problemen die geleid hebben tot een bepaalde crisis. Het probleem met deze vorm van nationalisme is echter dat het ontbreekt aan een solide ideologische basis en overtuiging. Het is slechts een emotionele vorm van nationalisme, dat wordt gevoed door een bijna instinctieve reactie op de bescherming van het eigen belang. Het is een opleving van nationalistische gevoelens, die een korte maar explosieve uitbarsting kent, maar verder geen langdurige draagkracht kent.
Nationalisme hoeft niet noodzakelijk deze reactionaire vorm aan te nemen. Nationalisme is het idee dat een land, staat of gemeenschap een vorm van homogeniteit moet kennen, mensen met een gedeelde etniciteit die min of meer raciaal gelijk zijn en dezelfde culturele wortels kennen. Hier ligt ook het verschil met het revolutionaire nationalisme. Reactionaire nationalisten zien dit begrip immers slechts als bijzaak, een oplossing om lastige allochtonen en directe overlast aan te pakken, voor hen is het niet een doel op zichzelf. Het woord natie behelst meer dan een burger van een land zijn, of onderworpen zijn aan een bepaalde monarchie of regering, het verwijst naar etniciteit en afkomst. Veel reactionaire “nationalisten” die een nationalistisch sentiment tonen, zien het ideaal van een natie met bijbehorende etniciteit en afkomst slechts als iets van secundair belang. Zij gaan slechts uit van het ideaal zichzelf te verlossen van directe overlast die men ondervind van allochtonen. De revolutionaire nationalist daarentegen zal trouw blijven aan het ideaal van natie en volk, en al het andere juist als ondergeschikte belangen zien.
Nationalisme hoeft niet noodzakelijk deze reactionaire vorm aan te nemen. Nationalisme is het idee dat een land, staat of gemeenschap een vorm van homogeniteit moet kennen, mensen met een gedeelde etniciteit die min of meer raciaal gelijk zijn en dezelfde culturele wortels kennen. Hier ligt ook het verschil met het revolutionaire nationalisme. Reactionaire nationalisten zien dit begrip immers slechts als bijzaak, een oplossing om lastige allochtonen en directe overlast aan te pakken, voor hen is het niet een doel op zichzelf. Het woord natie behelst meer dan een burger van een land zijn, of onderworpen zijn aan een bepaalde monarchie of regering, het verwijst naar etniciteit en afkomst. Veel reactionaire “nationalisten” die een nationalistisch sentiment tonen, zien het ideaal van een natie met bijbehorende etniciteit en afkomst slechts als iets van secundair belang. Zij gaan slechts uit van het ideaal zichzelf te verlossen van directe overlast die men ondervind van allochtonen. De revolutionaire nationalist daarentegen zal trouw blijven aan het ideaal van natie en volk, en al het andere juist als ondergeschikte belangen zien.
Omdat reactionaire nationalisten hun idealen en doelen aanpassen aan het grote publiek, proberen zij zich vaak een “net” imago aan te meten. Ironisch genoeg zijn deze reactionairen, die eerder nationalist in naam dan in daad zijn, evengoed oorzaak van de negatieve wijze waarop het grote publiek het nationalisme ziet. Omdat ze raciale spanningen gebruiken als enige uitdrukking van hun nationalisme, maken zij het de massa media wel erg makkelijk om nationalisme te linken aan haat, intolerantie en xenofobie. Dit zorgt onder het grote publiek voor de aanname dat nationalistisch gedrag dus ook voortkomt uit xenofobie en isolationisme. De gemiddelde burger heeft dergelijke beweegredenen niet hoog zitten en daardoor zal reactionair nationalisme, tenzij er sprake is van belangrijke crisissen, altijd blijven hangen in de marginaliteit. Het aangemeten “nette” imago zal daar weinig aan veranderen.
De revolutionair nationalistische beweging zal zich dan ook moeten toeleggen op de basis idealen van het nationalisme. Het is belangrijk dat deze beweging zijn idealen inhoudelijk propageert, dit in tegenstelling tot de reactionaire nationalisten die het volk slechts naar de mond praten. Het moet een beweging zijn die zich naar binnen toe richt, die streeft naar een betere staat voor zijn volk, en die strijden voor de uiting en het behoud van eigen identiteit, eigen cultuur, eigen ras en eigen etniciteit. Een staat voor en door het volk, die niet los staat van diegenen die hem gecreëerd hebben, maar juist een uiting van die volksgemeenschap is. Vandaag de dag ligt de focus van nationalistische propaganda meer op sociale problematiek en doem scenario’s. Wellicht is het beter om ons meer te richtten op de positieve aspecten van het nationalisme, die potentie hebben om aan te slaan bij het grote publiek, en uiteindelijk meer acceptatie met zich mee brengen.
Een beweging die zichzelf presenteert als de oplossing voor criminaliteit, achterstandwijken, straatterreur, geweld en daarbij een harde repressie voorstaat zal tijdelijk de steun krijgen van reactionaire “nationalisten” die deze problemen opgelost willen zien. Maar vele anderen zullen deze beweging associëren met raciale problemen en xenofobie. Als deze beweging zich enkel en alleen richt op het aanvallen van de “ander”, dan portretteert men zichzelf als de aanvaller, en verliest deze beweging zijn aantrekkingskracht bij diegenen met een minder oorlogszuchtig karakter.
Een beweging hoeft zich echter niet te richten op het aanvallen van de ander, om toch door de liberale orde beschuldigt te worden van xenofobie en raciale voorkeur. Hoe het publiek naar een beweging kijkt wordt immers grotendeels gevormd door de massa media. Reactionaire nationalisten die denken dat enkel een “net” uiterlijk iets veranderd maken een grote denkfout. Om een nationalistische beweging positiever te laten overkomen, moet men dus niet een gematigder opstelling aannemen, maar simpelweg een geheel andere aanpak doorvoeren. Een dusdanige verandering zal niet slechts voort moeten komen uit een verandering in tactieken, maar een inhoudelijke diepgaande omslag in de beweging. Slechts door dat te doen kan men het moddergooien en het criminaliseren tegen gaan. Het gaat niet om het op een “nettere” manier aanvallen van “anderen” maar om het bevorderen van het welzijn van de eigen natie en ons volk. Er moet een besef komen dat de problemen waar we voor staan, niet simpelweg een zaak zijn van “wij versus zij”, maar juist voortkomen uit een dieper probleem. Namelijk de manier waarop mensen staan in relatie tot hun eigen land en hun eigen cultuur, andere landen en andere culturen. Het is een fundamentele revolutionaire verandering in het denken van mensen en de functie van de staat die nodig zijn om de problemen aan te pakken.
Een beweging die zichzelf presenteert als de oplossing voor criminaliteit, achterstandwijken, straatterreur, geweld en daarbij een harde repressie voorstaat zal tijdelijk de steun krijgen van reactionaire “nationalisten” die deze problemen opgelost willen zien. Maar vele anderen zullen deze beweging associëren met raciale problemen en xenofobie. Als deze beweging zich enkel en alleen richt op het aanvallen van de “ander”, dan portretteert men zichzelf als de aanvaller, en verliest deze beweging zijn aantrekkingskracht bij diegenen met een minder oorlogszuchtig karakter.
Een beweging hoeft zich echter niet te richten op het aanvallen van de ander, om toch door de liberale orde beschuldigt te worden van xenofobie en raciale voorkeur. Hoe het publiek naar een beweging kijkt wordt immers grotendeels gevormd door de massa media. Reactionaire nationalisten die denken dat enkel een “net” uiterlijk iets veranderd maken een grote denkfout. Om een nationalistische beweging positiever te laten overkomen, moet men dus niet een gematigder opstelling aannemen, maar simpelweg een geheel andere aanpak doorvoeren. Een dusdanige verandering zal niet slechts voort moeten komen uit een verandering in tactieken, maar een inhoudelijke diepgaande omslag in de beweging. Slechts door dat te doen kan men het moddergooien en het criminaliseren tegen gaan. Het gaat niet om het op een “nettere” manier aanvallen van “anderen” maar om het bevorderen van het welzijn van de eigen natie en ons volk. Er moet een besef komen dat de problemen waar we voor staan, niet simpelweg een zaak zijn van “wij versus zij”, maar juist voortkomen uit een dieper probleem. Namelijk de manier waarop mensen staan in relatie tot hun eigen land en hun eigen cultuur, andere landen en andere culturen. Het is een fundamentele revolutionaire verandering in het denken van mensen en de functie van de staat die nodig zijn om de problemen aan te pakken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten