maandag 28 maart 2011

Divide et Impera

Divide et Impera

Het strategische principe van “verdeel en heers” (divide et impera) kent een lange en oneervolle geschiedenis. Door de eeuwen heen hebben militaire, politieke en andere strategen het idee omarmd dat wanneer je vijanden elkaar bestrijden het werk doen voor jou en eveneens minder effectief zullen zijn in het aanvallen van jou. Philip van Macedon (382-336 v Christus), Polybius (205-123 v Christus), de oude Hindoes, Louis XI van Frankrijk (1423-1483), Bossuet (1627-1704), Montesquieu (1689-1707) en vele anderen zijn al getuige geweest van de effectiviteit van het principe verdeel en heers. Toen de Romeinen Brittannië veroverden aarzelden hun ervaren strategen niet om de ene Keltische stam tegen de andere op te zetten. Terwijl deze oorspronkelijke bewoners met elkaar ruzieden consolideerde Rome zijn grip over Brittannië. Het principe van verdeel en heers werd door het Britse rijk ingezet bij Afrikaanse stammen om gehele delen van Afrika te veroveren. Hetzelfde rijk gebruikte deze tactiek om Moslims en Hindoes tegen elkaar uit te spelen in India en op deze manier hun macht over het continent te consolideren met minimale middelen en inzet.

Meer recent werd het principe verdeel en heers gebruikt door de machtige bedrijfsbelangen in het Westen om het Communisme te ondermijnen. In 1979 verdoemde Hoxha het post Stalinistische Sovjet regime, de Euro Communisten, de Joegoslaven en vele anderen door te stellen: “De revisionistische partijen in Europa en het Westen hebben de weg van compromis met de kapitalistische bourgeoisie betreden. Zij hebben deze anti Marxistische lijn het Eurocommunisme genoemd. Eurocommunisme is een nieuwe pseudo Communistische trend welke wel en niet in oppositie met het Sovjet revisionistische blok is. Alle revisionistische, opportunistische en Sociaal-Democratische trends gaan de gehele lengte om de supermachten te assisteren in hun diabolische activiteiten om de revolutie en de mensen te onderdrukken. De steun aan al deze trends voor de vermeende nieuwe organismen van de bourgeoisie hebben een enkel doel: het stoppen van de revolutie door het opwerpen van duizend en een materialistische, politieke en ideologische obstakels. Zij werken om het proletariaat en zijn bondgenoten te desoriënteren en te verdelen. Dit omdat zij weten dat, verdeeld door de fractionele strijd, de meesten niet in staat zijn om een ideologische, politieke en militante eenheid te bereiken die essentieel is om de aanvallen van het wereldwijde kapitalisme te weerstaan.“

Zoals we vandaag de dag weten was het Westen in staat om het Communisme te verzwakken tot het punt dat het instortte. Het gevolg hiervan was dat de Verenigde Staten van Amerika en zijn bondgenoten als enige onaantastbare imperiale macht ter wereld over bleven. Het principe van verdeel en heers wordt vandaag de dag door deze imperiale macht gebruikt om zichzelf te positioneren als de nieuwe heerser over de wereld.   



Als we kijken naar de Amerikaanse tactieken in Afghanistan kunnen we zien dat ze iedere truc in het boek gebruiken om verdeeldheid te zaaien in de rijen van de Taliban. Van omkoping, het verlenen van gunsten aan vijandige groepen onder voorwaarden, individuele leiders in diskrediet brengen enzovoort. In “The New Statesman” merkte John Pilger op: “Als men tussen de regels door leest is het duidelijk dat zij (de VS) geen grote aantallen Taliban troepen bombarderen op de frontlinie. Waarom niet? Omdat zij wat Colin Powel de “gematigde” Taliban noemt, willen behouden voor een “losse federatie” van “natie bouwers” voor wanneer de oorlog over is. Deze gematigde Taliban zullen een bondgenootschap sluiten met de “elementen van verzet” binnen de Noordelijke Alliantie, de bommenleggers, verkrachters en heroïne dealers die getraind zijn door de SAS en betaald door Washington.”       

Deze strategie staat bekend als verdeel en heers en is al zo oud als het imperialisme zelf. Het staat de Amerikanen toe om opnieuw controle te krijgen over een regio die zij “verloren” hebben. Andere landen, zoals Pakistan en aangrenzende voormalige Sovjet republieken, worden omgekocht voor onderwerping. De “war on terror”, met zijn Rambo razzia’s, is niks meer dan een circus voor de mensen aan het thuisfront en de massa media.  

Kijk naar de Moslims op de wereld. Wanneer zij zouden verenigen zouden zij een vernietigende kracht vormen. Maar zij worden slap en verdeeld gehouden door omkoping, bedreiging en manipulatie door een geslepen en genadeloze vijand wiens strategieën hun leiders in geen duizend jaar ooit zouden snappen. Zelfs de radicalen worden hopeloos verdeeld gehouden. Dus ondervindt het Amerikaans beleid in het Midden Oosten geen enkele weerstand terwijl Israëlische en Amerikaanse soldaten de kinderen van Palestina, Irak en Afghanistan uitmoorden.  



Hetzelfde zien we bij de andere grote vijanden van de nieuwe kapitalistische orde, de vele etnische en raciale nationalistische groeperingen die Europa, de VS en elders weer zouden moeten doen opleven. Hier hoeft de Nieuwe wereldorde niet eens in te grijpen om verdeeldheid te zaaien, men vecht liever tegen elkaar dan tegen de vijand. Wanneer ze niet met elkaar vechten omdat ze de ene leider beter dan de andere vinden, dan vechten ze wel omdat ze hun politiek op verschillende manieren rechtvaardigen. Wanneer zij niet ruziën over wie ze moeten volgen, Hitler, Strasser, Odin, Satan of Jezus Christus, dan ruziën ze wel over wie er te Conservatief of juist te Socialistisch is. Behandeling van de “strategie” (bijvoorbeeld gematigd of extreem) zorgt weer voor meer mogelijkheden om elkaar te bevechten. Al deze splitsingen en fractionalisme leidt ertoe dat deze groeperingen totaal irrelevant zijn geworden. 

En nog vraagt men zich af waarom wij zo gemarginaliseerd zijn sinds het midden van de 20ste eeuw. Als men deze simpele zielen vergelijkt met de militaire strategen in het Pentagon kan men begrijpen dat het een verloren zaak is. Het is niet anders dan de vroege Keltische stammen die geconfronteerd werden met de geslepen legionairs uit Rome en voor iedere truc in het boek vielen. Zij faalden erin om succesvolle tegen strategieën te ontwikkelen wat ertoe leidde dat ze van alles beroofd werden.   

Dit is het scenario in het begin van de 21ste eeuw. We hebben een valse imperiale supermacht, het Pax Americana, de Nieuwe Wereld Orde, met gigantische financiële, technologische en intellectuele bronnen en een fenomenale strategische en organisatorische ervaring tot zijn beschikking. Hiertegenover staat een gigantisch aantal zwakke en verdeelde naties en groeperingen met weinig of geen mogelijkheid om tegenstand te bieden tegen de strategieën die hun vijanden gebruiken. Hoe kunnen we dan weerstand bieden tegen de Nieuwe Wereld orde? Wat moet er gebeuren?  



Onthul de links-rechts verdeling als een leugen

Een van de meest misleidende en volhoudende aspecten van verdeel en heers is de links-rechts verdeling. Dit leidt tot een willekeurige verdeling in de rijen van anti gevestigde orde activisten en speelt deze tegen elkaar uit. De links-rechts verdeling vindt zijn oorsprong in 1789 tijdens de Franse nationale bijeenkomst. De adel en geestelijkheid die tegen verandering waren zaten rechts van de spreker en de burgerij die voor verandering waren zaten aan de linkerzijde. Echter veel mensen die vandaag de dag tegen verandering zijn worden als “links” aangemerkt. Een voorbeeld is Fidel Castro, die ondanks zijn imago als “linkse revolutionair” zijn versie van Socialisme in de constitutie van Cuba vast legde met de woorden “Het revolutionaire proces van Socialisme kan niet worden omgekeerd.” In contrast is de “vertegenwoordiger” van “extreemrechts”, Adolf Hitler, over het conservatisme van de rechtse partijen in zijn tijd: “De rechtse partijen hebben alle energie verloren: zij zien de overstroming komen, maar hun enige verlangen is het vormen van een regering. Ongehoord incapabel, veel gebrek aan energie en allen lafaards, zo zijn al deze bourgeois partijen en dat op het moment dat de natie helden nodig heeft en geen praters.”

Soms wordt verondersteld dat links voor maximale staatscontrole is en rechts voor minimale staatscontrole. Dit werkt echter ook niet. Krachtige staatsstructuren hebben vaak onder vermeende “rechtse” regimes bestaan, regimes zoals Duitsland onder Hitler, Zuid Afrika onder Botha of zelfs de UK onder Thatcher. En hoewel Marxisten vaak worden bespot vanwege de toepassing van totale staatscontrole, moet men niet vergeten dat hun ultieme doel het “afsterven” van de staat was (een zin die van Engels afkomt).          

Ook zijn er mensen die links en rechts onderscheiden met de notie dat “rechts” zaken als Nationalisme, Patriottisme en Ras als belangrijk acht terwijl “links” deze zaken verwerpt in voorkeur voor een verenigde wereld. Toch is het apart dat het Communistische regime in Noord Korea hun leiders visie op natie en etniciteit als volgende omschrijft:

Kim Jong Il zei dat de basis indeling van een natie de homogeniteit van een bloedlijn, een gedeelde taal en een gedeeld territorium is. In het bijzonder de bloedlijn en taal zijn het meest belangrijk om een natie te definiëren. Een natie is een solide groep mensen die verenigd zijn door de homogeniteit van hun bloedlijn, taal en territorium. Een natie is een samenhangende groep mensen die historisch gevormd zijn en de grootste eenheid binnen het sociale leven vormen. Een natie wordt niet gemakkelijk geformeerd of afgebroken door een verandering in het sociale systeem. Zelfs binnen een klasseloze maatschappij bestaat de natie nog steeds.  Kim Jong Il benadrukt dat onafhankelijkheid de kern is van het leven en bestaan van de natie. Zoals een man zonder onafhankelijkheid een dode man is, kan een natie die zijn onafhankelijkheid heeft verloren niet bestaan of ontwikkelen. Dit is algemeen bekend. Daarom is de vraag of het lot van de natie direct verbonden is met de onafhankelijkheid van de natie. De onafhankelijkheid van de natie is zijn essentiële natuur en ziel. Om onafhankelijk te leven en ontwikkelen verdedigt iedere natie zijn nationale karakter, traditie en geest en streeft deze naar eenheid.



Wat moeten we denken van de vermeende “rechtse” regimes in Europa en de VS die onze nationale grenzen willen doen vervagen? Die supranationale quasi staten zoals de Europese Unie nastreven, voorstanders van globalisme zijn en die de belangen van Multi nationale bedrijven dienen. En wat moeten we denken van de linkse anti globalisatie demonstrant? De termen links en rechts kunnen duidelijk niet worden geconceptualiseerd in termen van nationalisme versus internationalisme.      

Tot slot zijn er politieke bewegingen in de wereld vandaag de dag die iedere poging tot links/rechts classificatie afwijzen. Waar op dit spectrum moeten we de Islamiet plaatsen die Amerika en haar macht over de wereld verwerpt? Waar moeten we de ecologisch activist plaatsen? Waar de Nationaal-Bolsjewist?    

De politieke links/rechts verdeling is een cynisch plot om de mensen te verdelen en tegen elkaar op te zetten zodat ze zich niet verenigen tegen de enige vijand van ons allemaal: de gevestigde orde. Eduard Limonov wist het goed samen te vatten:

Er is niet langer rechts of links. Er is het systeem en de vijanden van het systeem!


Samen tegen de gevestigde orde

Diegene die zich tegen de gevestigde orde keren kunnen niet nutteloos worden verdeeld in “links” en “rechts”, maar kunnen zinvol worden verdeeld in sektariërs en niet-sektariërs. Dit zijn geen tegengestelde groepen maar eerder groepen mensen die op verschillende manieren beheerd moeten worden.  

Niet-sektariërs zoeken naar de formatie van een brede alliantie tegen de gevestigde orde. Zij zullen met eenieder samen werken waar ze een brede overeenstemming mee kunnen bereiken qua strategie. Zij zullen de theoretische verschillen minimaliseren en concentreren op wat verenigd in plaats van op wat verdeeld.

Sektariërs zullen de gevestigde orde bestrijden vanuit een smalle theoretische positie. Zij werken samen met diegene die hun eigen theoretische positie delen en verwerpen anti gevestigde orde activisten die andere theoretische posities innemen. Zij richten zich op het belang van theoretische verschillen en concentreren zich op wat de vijanden van de gevestigde orde verdeelt in plaats van een gedeeld doel. Zij worden al snel gebruikt als onwetende middelen voor het systeem. Het overgrote deel van anti gevestigde orde activisten zijn sektariërs, vaak extreme sektariërs, wat leidt tot belangrijke implicaties voor een strategie en alliantie vorming.      

Het is belangrijk dat niet-sektariërs zich verenigen en hun eigen organisaties en strategieën ontwikkelen. Door dit te doen creëert men een kern van anti gevestigde orde activisten die het gevaar van verdeel en heers kunnen weerstaan. Het is belangrijk om een alliantie te vormen van activisten van verschillende achtergronden zodat ze redelijk immuun zijn voor de divide et impera tactieken van het systeem. Niet-sektariërs moeten propaganda maken om anti gevestigde orde activisten te overtuigen van de voordelen van niet-sektarisch activisme en in te lichten over de gevaren van divide et impera. Als zij dit doen zullen zij meer niet-sektarische activisten overtuigen van hun zaak.      

Om met sektarische activisten te werken is grote subtiliteit nodig. Men zou hen de rug toe kunnen keren omdat deze te dogmatisch lijken voor alliantie vorming. Echter gezien hun aantallen en belang zou dat een serieuze strategische fout zijn die er enkel toe zou leiden dat de gevestigde orde meer succes heeft met haar verdeel en heers tactiek. Het principe dat zou moeten worden toegepast is het werken naar de vorming van een grote alliantie van niet-sektariërs en het vormen van kleine allianties met sektariërs rond een thema. Deze kleine allianties kunnen zo gelimiteerd zijn als een “geen agressie” overeenkomst of een inhoudelijke discussie over verschillen. Men kan beter naar sektariërs luisteren dan preken. Vaak is het mogelijk om zaken van grote waarde op te nemen van sektarische activisten ondanks dat je hun dogmatisme verwerpt.         

De algemene strategie bestaat uit het zoeken naar gebieden waar gedeeld anti gevestigde orde activisme kan worden uitgevoerd. Wellicht kan dit sektariërs overtuigen van de noodzaak voor samenwerking als politieke strategie.  



Richt je op het primaire doel

Anti gevestigde orde activisten hebben een overweldigende drang om zichzelf te rechtvaardigen. Zij leggen in het grootste detail uit waarom zij tegen de gevestigde orde zijn. Dit is uiteraard zeer begrijpelijk maar het probleem is dat er veel verschillende inzichten zijn en er weinig centrale organisatie is. Dit verschil in rechtvaardigingen kan leiden tot een verdeelde beweging die zeer weinig weet te bereiken.    

Diegene die hun activisme rechtvaardigen in termen van economische theorieën (zoals Marx of Engels) zullen vanwege historische redenen moeite hebben om te werken met diegene die hun activisme rechtvaardigen in termen van raciale theorieën en nationalisme (zoals Hitler). Diegene die zichzelf rechtvaardigen met de Islam of het Christendom kunnen problemen hebben met diegene die zich rechtvaardigen met het Asatru of Heidendom.
  
Het is enkel in het voordeel van de gevestigde orde om deze theoretische contradicties te voeden en uit te buiten. Het is dus in het belang van tegenstanders van de gevestigde orde om deze te minimaliseren. Veel kan gewonnen worden door het activisme niet te rechtvaardigen vanuit een bepaalde theorie maar in termen van de afschuwelijke aard van de gevestigde orde en de noodzaak om mensen van verschillende theoretische achtergronden te verenigen tegen een gedeelde vijand. Door te concentreren op de vernietigende natuur van een gedeelde vijand, en het marginaliseren van theoretische rechtvaardiging en discussie kan het niet-sektarisme worden aangemoedigd en de slopende natuur van sektarisme worden aangekaard.        


Verenig rond haalbare strategieën en objectieven

Veel te vaak denken anti gevestigde orde groepen en individuen dat hun bestaan genoeg is en dat er geen enkele vorm van planning nodig is. Zulke mensen worden gekarakteriseerd door de neiging om hun complete tekort aan activisme en strategie te rationaliseren door een soort vermoeid fatalisme. Zij zullen klagen over het gebrek aan middelen en de domheid van mensen in het algemeen en zien zichzelf als een symbool voor een bepaalde visie in een grote marktplaats voor ideeën. Deze mensen passen zich snel aan om theoretische subtiliteiten uit te roepen tot hun eigen versie van het ware lot. Zij keren zich snel tegen diegene die hun ware lot niet delen, zelfs als deze evengoed vijanden van het systeem zijn. Dit archetype van sektariërs is een geweldig doel voor de divide et impera tactiek. Deze mensen kenmerken zich door de neiging om onrealistische strategieën na te streven of een strategie van uitstel na te streven die stelt dat we niks hoeven te doen zolang de Nieuwe Wereld Orde niet over de gehele wereld instort.

Verenig jezelf rond simpele, haalbare strategieën en objectieven en houd je niet enkel bezig met theoretische subtiliteiten. Richt je op doelen waar anti gevestigde orde activisten van verschillende achtergronden kunnen samenwerken en waarmee men een doel kan bereiken dat beide groepen ten goede komt.



Er staat veel op het spel. De technologische middelen van de Nieuwe Wereld orde zijn zo sterk dat als het hegemonie over de gehele wereld bereikt het onmogelijk is om de situatie om te keren. Een mondiale concentratie van imperialistische macht zal erop toe zien dat het iedere tirannie die de aarde gekend heeft zal overstijgen.


zondag 27 maart 2011

Hitlerisme en de Proletarische staat

Hitlerisme en de Proletarische staat

Het Nationaal Socialisme was feitelijk geen politieke beweging die een unaniem akkoord genoot op ieder ideologisch aspect. Zoals iedere gezonde politieke beweging kende het Duitse Nationaal Socialisme de nodige interne versplintering en filosofische meningsverschillen over onderwerpen variërend van religie tot economie. Sommige van deze onderwerpen waren zo polariserend dat het Derde rijk een opvallend andere wending had kunnen nemen als de filosofieën van bepaalde belangrijke ideologen binnen de beweging waren omarmd door de leider van die beweging; Adolf Hitler.      

Hitler zijn persoonlijke interpretatie over wat “Socialisme” vormde was vrijwel uniek als je dit vergelijkt met veel van zijn tijdgenoten. Hij zag het Socialisme niet als een mechanisme om een internationale orde na te streven die gebaseerd moest worden op de gemeenschappelijke belangen van het wereldwijde proletariaat. In plaats daarvan zag hij het als een middel om het Duitse klasse conflict op te lossen: hij verving daarmee de klasse identiteit met een vernieuwde, collectieve nationale en etnische identiteit. Socialistische hervormingen werden niet aangewend om de economische diversiteit weg te nemen. Zij zouden ertoe dienen om de gigantische ongelijkheid tussen de klassen te bestrijden door de armoede waar het proletariaat onder leed te elimineren en door het excessieve materiële comfort van de bourgeoisie tegen te gaan. Hij zou er bovendien voor zorgen dat er voor alle Duitsers mogelijkheden waren om een hogere economische status te bereiken door de implementatie van een meritocratisch systeem.

Hitler zijn Derde rijk zou nooit een “proletarische staat” worden. Wat Marxisten en andere Linkse Socialisten echter vaak negeren is het feit dat geen andere belangen voorrang hadden op het belang van het Duitse proletariaat. In Hitler zijn visie werden alle individuele belangen onderschikt gemaakt aan de belangen van het Duitse volk. In deze visie is het een nadrukkelijk feit dat het nationaal proletariaat hier veel van profiteert op de grond dat het grootste deel van de Duitse bevolking bestond uit proletariërs en de hoogste rijke klasse het kleinste deel ervan uitmaakte. Alle grote economische offers die gemaakt zouden worden, zouden om die reden primair de last voor de rijken vormen. Dus hoewel het Derde rijk niet volgens de Marxistische visie een proletarische staat was, leidde Hitler zijn Nationaal Socialisme uiteindelijk tot veel profijt voor de Duitse arbeider ten koste van de bourgeoisie en wist men polariserende identiteiten te elimineren. Het belangrijkste economische doel van het Nationaal Socialisme was het reduceren van de kloof tussen de klassen om het gevoel nationale solidariteit en een gemeenschappelijk lot aan te wakkeren binnen het Duitse volk.



Binnen de partij waren er echter meningsverschillen over hoe men deze nieuwe orde kon realiseren. Er waren zelfs meningsverschillen over hoe deze nieuwe orde eruit moest zien. De primaire filosofische breuk vormde een Noord-Zuid as, met in het ene kamp Pruisische Nationaal Socialisten en in het andere kamp de Bavarische Nationaal Socialisten. De politieke filosofie die de “Noordelijke” fractie representeerde werd vertegenwoordigt door leiders als Gregor Strasser, Karl Kaufmann en Dr. Joseph Goebbels.

In die tijd bestond er geen twijfel over dat de Pruisische Nationaal Socialisten vele malen radicaler waren dan hun Bavarische tegenhangers. Zo had Goebbels zich verdiept in de Marxistische theorie en voor een korte periode (voor zijn betrokkenheid bij de NSDAP) had hij zelfs duidelijke Communistische sympathieën. Hun benadering van het Nationaal Socialisme was in veel gevallen in strijd met Hitler zijn opvattingen over het Nationaal Socialisme. Deze leiders zagen Sovjet Rusland in plaats van vijand als een mogelijke bondgenoot in de internationale strijd tegen de Westerse plutocratieën en verwezen alle imperialistische ambities. Zij zagen het klasse conflict als een punt van fundamenteel belang en wilde de klasse identiteit niet vervangen door een enkele nationale identiteit. In plaats daarvan geloofde zij dat zowel klasse identiteit als nationale identiteit belangrijk waren en beide fundamentele punten van het politieke programma moesten uitmaken.

Deze Nationaal Socialisten hadden de voorkeur om geen geweldadige confrontaties aan te gaan met hun politieke rivalen, maar probeerden in plaats daarvan te onderhandelen met Pruisische Communisten in de hoop om hen aan hun kant te krijgen. In een Pruisische Nationaal Socialistische krant publiceerde Goebbels een artikel met de titel “Mijn vrienden van Links”. Hierin schreef hij; “Jij en ik vechten tegen elkaar terwijl wij eigenlijk geen vijanden zijn.” In een later artikel in diezelfde krant schreef hij; “Wij kijken naar Rusland omdat Rusland onze natuurlijke bondgenoot is tegen vijandelijke besmetting en corruptie vanuit het Westen. … Omdat wij het begin kunnen zien van onze eigen Nationaal en Socialistisch overleven in een alliantie met een echt Nationaal en Socialistisch Rusland.” In een derde artikel schreef hij; “We komen nergens als we vertrouwen op de bezittende en intellectuele klassen. Ik geloof in Socialisme en in het proletariaat.”Onder het leiderschap van Dr. Goebbels schreef de jonge Horst Wessel; “De rechtse partijen minachten ons vanwege onze Socialistische inslag en waren hierin niet geheel onjuist omdat de Nationaal Socialisten meer gemeen hebben met de (Communistische) RFB dan (rechtse) Stahlhelm.”



De revolutionaire voorkeur van de Pruisische Nationaal Socialisten was zo sterk op 22 November dat Gregor Strasser de opdracht aan Dr. Goebbels gaf om een nieuw programma voor de NSDAP op te stellen. Dit herziene programma was een stuk radicaler dan het programma van 1918. Tijdens de partijbijeenkomst in Hannover was Hitler zijn vertegenwoordiger Gottfried Feder (de auteur van het 25 punten programma van 1918) een van de grootste critici van deze herziening. Het belangrijkste bezwaar voor enkele aanwezigen was de benadering van de vraag over het Communisme en de Sovjet Unie. Ondanks de bezwaren werd op dezelfde dag (24 januari 1926) het programma aangenomen door de Noordelijke gouw.

Hitler was verontrust over deze ontwikkeling en plande op 14 februari een bijeenkomst voor partij vertegenwoordigers in Bamberg. Er kwam geen wijziging in het partij programma. Duitsland zou nooit een gedeeld doel met Rusland nastreven of vrede zoeken met het Communisme. In plaats daarvan zou Duitsland een alliantie vormen met Italië en Engeland om hun imperialistische belangen in het Oosten na te streven. De Pruisen voelden zich verraden. In de maanden en jaren die hierop volgde zou de NSDAP enkel nog Hitler zijn visie nastreven. In plaats dat de bourgeoisie revolutionair geliquideerd werd moest zij zich onderwerpen aan de staat. Er zou geen proletarische staat komen, maar desondanks zou het proletariaat de voordelen van Hitler zijn revolutie merken.   

zaterdag 26 maart 2011

Geld en de Economie

Geld en de Economie
William Paterson, de oprichter van de “Bank of England”, vertelde zijn aandeelhouders dat zij winst zouden maken omdat “de bank winst maakt op de rente die zij int op al het geld dat zij uit het niets creëert.” Wat is dit “geld” dan dat de bankier vanuit het niks kan maken?   
Geld is een hoeveelheid die de nemer overdraagt wanneer hij de goederen krijgt die hij gekozen heeft. Geen verdere formaliteiten zijn daarbij nodig, toch wordt er af en toe een bon afgegeven. Het is een hoeveelheid van waarde. Geld wordt geldig zodra mensen het erkennen als een vordering over goederen of als zij werken voor de waarde die op het geld is gedrukt.
Geld verschilt enkel van een toegangsbewijs voor een theater of een treinkaartje omdat het een algemeen erkend bewijs is:
Een treinkaartje is evengoed een gemeten bewijs. De prijs van een treinkaartje van Maastricht naar Amsterdam verschilt met een treinkaartje van Maastricht naar Groningen. Beide zijn gemeten, maar in kilometers die altijd dezelfde lengte blijven. Een geld bewijs onder een corrupt systeem is echter veranderlijk en fluctueert, voor lange tijd heeft het publiek dus mensen vertrouwd wiens meting veranderlijk was.    
Toegangsbewijzen voor het theater zijn voorzien van een datum. Je zou waarschijnlijk geen toegangsbewijs voor rij H, stoel 12 accepteren als deze niet voorzien van een datum was. Wanneer vijf mensen recht hebben op dezelfde stoel op dezelfde tijd dan zijn de toegangsbewijzen niet  bepaald goed te noemen. Men kan zich dan ook afvragen of je het inflatie kan noemen als men meerdere toegangsbewijzen voor elke stoel in de zaal print?
Geld wordt ook wel een “medium van uitwisseling” genoemd. Dat betekend dat het vrij van hand tot hand kan circuleren als een hoeveelheid van goederen en dienstverleningen tussen mensen. Wanneer Aristoteles geld als een bewijs van toekomstige uitwisseling definieert betekend dat enkel dat het een bewijs zonder datum is, dat in principe altijd bruikbaar zou moeten zijn wanneer we het zouden willen gebruiken. Als we ons geld niet direct uitgeven aan goederen of dienstverleningen dan wordt er gezegd dat we krediet hebben. Het “krediet” is het geloof van de ander dat we het geld, of iets dat gemeten kan zijn in geld, een keer in de toekomst zullen kunnen overdragen.
De meeste mensen zijn zo gefocust op het individuele geldstuk als een hoeveelheid, dat zij het eigenlijke doel ervan vergeten zijn. Op deze manier kwamen zij in verwarring over de totale hoeveelheid geld binnen een land. Een geweldig goede hamer is nutteloos om je tanden mee te flossen. Als je niet weet waar het geld voor is, zul je in de problemen komen als je het gebruikt en zelfs nog meer in de problemen komen wanneer een regering in de problemen komt met zijn “monetaire beleid”.

Vanuit het standpunt van een politieke beweging die in belang van het volk het land wilt regeren is een geldstuk eveneens een bewijs. Al het geld in het land is een massa aan bewijzen die ervoor dienen dat de goederen en dienstverleningen in een land eerlijk verdeeld worden. Het doel van geld is niet om het publiek uit te buiten, zoals de internationale bankiers doen. Het doel is eveneens niet om winst te genereren over de rug van het publiek zoals op de effectenbeurzen gebeurt. Het doel van een gezond en eerlijk economisch systeem is de zaken dusdanig te regelen, dat het volk kan eten, dat mensen zichzelf kunnen kleden en een dak boven hun hoofd hebben.
Geld is in zo’n systeem een middel van uitwisseling, maar dient op de juiste manier gemeten te worden. De Oostenrijkse monetaire hervormer Unterguggenberger gebruikte arbeid als een schaal. Alle waarde komt immers voort uit arbeid. Geld moet niet onder de bankiersautoriteit maar onder de staatsautoriteit vallen, slechts via die weg kan de meest eerlijke munteenheid gerealiseerd worden. Het is de staat die het geld moet uitgeven en die de waarde ervan dient te bepalen. Enkel de staat kan effectief de juiste prijs bepalen door de meting van door de staat gecontroleerde voorraden van ruwe producten en een restauratie van de Gilde organisatie binnen de Industrie.
In veel landen binnen Europa is niet genoeg geld aanwezig. Zelfs als de goederen aanwezig zijn en op de toonbank weg liggen te rotten, gaat er niet genoeg geld rond voor de gehele bevolking om te kopen wat nodig is. Wanneer een natie niet genoeg voedsel kan kopen voor zijn volk, dan is deze natie arm. Wanneer er genoeg voedsel aanwezig is en mensen dit niet door eerlijke arbeid kunnen verkrijgen, dan is de staat door en door rot. Wanneer een bankier ons verteld dat ons land niks zou kunnen doen omdat er niet genoeg geld is, dan is dit een grove leugen. Dat zou zoiets zijn als zeggen dat men geen wegen kan bouwen omdat er niet genoeg kilometers zijn. Het is de plicht van de staat om ervoor te zorgen dat er genoeg geld is in de handen van het gehele volk. Een economisch system is er om in de welvaart van het volk te voorzien. De economische krachten moeten gedisciplineerd worden en gelijk gesteld worden aan de behoeften van de natie en zijn volk.  
De doctrine van het kapitaal heeft zichzelf laten zien als het idee dat gewetenloze dieven en antisociale groepen het voorrecht mogen hebben om te knagen aan de rechten van het eigendom. Woekerrente is de dominante kracht geworden in de moderne wereld. Imperialisme heeft in het verleden geleid tot een immense accumulatie van geldkapitaal in slechts enkele landen. Dit heeft een buitengewone groei van een klasse van renteniers tot gevolg, die binnen geen enkele onderneming een bijdrage hebben geleverd en die van nietsdoen hun beroep hebben gemaakt. De export van kapitaal, de meest essentiële economische basis van het imperialisme, isoleert de rentenier meer en meer van de productie en plaatst zijn zegel van parasitisme op het land dat lijd onder de exploitatie van zijn arbeid. De strijd tegen het internationaal kapitaal en het leenkapitaal vormt dan ook het belangrijkste punt in onze strijd voor vrijheid en onafhankelijkheid.
Woekerrente is de kanker van de wereld die uit het leven van onze naties moet worden gesneden!    

1 Mei 2011: Dag van de Arbeid in Gent


Meer informatie: klik hier

zondag 20 maart 2011

DE POLITIEK SOLDAAT (III): De weg naar de Politiek Soldaat

De politieke soldaat
-een verklaring-

Derek Holland. Huntingdon 1984

Nederlandse vertaling door de Vrije Nationalisten Noord-Brabant


Deel 3: De weg naar de Politiek Soldaat

Je moet het ijverig je doel maken om op iedere plaats en bij iedere actie, innerlijk vrij en meester over jezelf te zijn zodat alle dingen onder jou zijn en jij niet onder hen.

De imitaties van Christus

Thomas a Kempis


In 1965 in Lausanne, Zwitserland maakte Marcel de Corte de volgende observatie: “Ik hoor het vaak gezegd worden dat middelen als zodanig noch goed noch slecht zijn. Ik beken dat deze bewering mij verbaasd omdat ik mijzelf afvraag waar we middelen kunnen vinden die een puur middel zijn, zonder daarbij ook inert, niet bruikbaar en onbestaand te zijn. Uitgezonderd van puur in de geest kan een middel nooit als zodanig beschouwd worden. Een middel wordt altijd beschouwd in relatie tot een doel.”

Een veel voorkomende bewering in de moderne tijd is dat “het doel de middelen heiligt”. Het is een bewering die teveel Nationalisten ondoordacht onderschrijven. Zoals Marcel de Corte zijn verklaring duidelijk maakt, zijn middelen en doelen een eenheid; organisch verbonden en van elkaar afhankelijk in de praktische politiek. Voor de patriot zijn de doelen waar we voor strijden compleet in geschil met die van de gevestigde orde, uiteraard zullen de middelen dat dus eveneens zijn. De methoden die de Roden en het Groot Bedrijfsleven gebruiken om hun terreurregimes te installeren, kunnen niet legitiem gebruikt worden door Nationalisten zonder immens veel schade aan te richten aan de militant en zijn zaak. Dat is een punt waarop Codreanu zijn beweging bouwde.     

Neem bijvoorbeeld de tactiek van terrorisme: - iets dat moet worden gedistingeerd van louter politiek geweld of aanslagen – dit is volkomen vreemd binnen de Nationalistische traditie omdat het doel hiervan, theoretisch en praktisch, is om grootschalige angst binnen de populatie te veroorzaken door de willekeurige moord op gewone mensen met een kogel of bom. Wij verwerpen deze methoden vanwege de goede reden dat we de steun van het volk zoeken om hun welzijn te verbeteren en het niet erg waarschijnlijk is dat dit bereikt kan worden door hen uit te roeien. Het is eveneens een interessant feit dat de “nationalistische” groepen die deze aanpak gebruiken – de IRA, de Stern en Irgun bendes, ETA, de reactionaire dictatorschappen in Latijns Amerika – juist die groepen zijn waarvan we hun “Nationalistische” geloofsbrieven erg bedenkelijk vinden. Als we verkondigen van ons volk en land te houden, wat kan dan de rol zijn van methodes die angst en haat broeden in Nationalistische politiek? Als we verkondigen dat de absolute waarheid dicht bij ons hart ligt, hoe kunnen we dan liegen en bedriegen in onze acties zonder de waarheid te verstoren die we willen beschermen en bevorderen? Laat niemand zeggen dat de dingen anders zullen zijn na de Nationale revolutie, want een man die zijn principes niet vol kan houden als deze machteloos is en niets te verliezen heeft zal deze waarschijnlijk ook niet vasthouden wanneer deze macht heeft en alles te verliezen heeft. Al doende leert men en dat is iets dat we in onze gedachten moeten houden, elke dag van ons Nationalistisch leven. De weg die onze tegenstanders namen leidde hen naar de slavenstaten van de USSR en de VS – wij nemen een andere weg omdat we streven naar de Nationaal Revolutionaire staat.

Dit wil niet zeggen dat we niet discreet in onze actie kunnen zijn of toevlucht mogen nemen tot de wendbaarheid van de geest: uiteraard is het omgekeerde van toepassing. Onze principes dicteren dat we winst trekken uit elke pees van ons bestaan – fysiek, mentaal, spiritueel – en deze rekken tot de grens om de zaak te bevorderen, dit terwijl we puur van geest blijven. Het is veel te gemakkelijk om onze principes en waarden te laten varen onder de druk van omstandigheden. Het vraagt een sterk karakter, standvastigheid en veerkracht om de corrosieve ideeën van onze tegenstanders, die ons verleiden de gemakkelijke weg te bewandelen, te weerstaan. We hoeven maar een compromis te sluiten en we staan op de glibberige afgrond die leidt naar verraad. Het is moeizaam, het is ascetisch, het is een landschap van bloed, zweet en tranen. De dag dat het ophoudt met deze dingen te zijn, is de dag dat Revolutionair Nationalisme is uitverkocht.

Nu is het begrijpen van de relatie tussen middelen en doelen niet enkel een academische oefening, maar een essentiële kwalificatie die niet enkel de werving van politiek soldaten bepaalt, maar ook hoe zij gekneed worden tot Nationaal Revolutionaire krijgers. Het is de conditie waarmee we realiseren dat bepaalde methodes nooit geaccepteerd zullen en kunnen worden door ons.

Laten we kijken naar werving. In het verleden was de elite van krijgers een feit van het alledaagse leven en net zo normaal als zonnige dagen en groene tinten, maar vandaag de dag zijn ze in het beste geval een romantische herinnering. Daarom is de heldere conclusie die we hieruit moeten trekken dat het mensen zoals jij zijn – de lezers van dit pamflet – die de weg moeten wijzen, die de politieke soldaten moeten worden die de overwinning mogelijk maken. Sommigen van jullie zullen grinniken om het idee. Sommigen van jullie zullen uit angst terug trekken door dit idee of toegeven dat je niet in je hebt wat ervoor nodig is. Helaas heeft god, het lot, noem het hoe je wilt, verordend dat jij en ik deze zware taak op ons moeten nemen. Onze voorouders moesten gelijksoortige situaties het hoofd bieden en wij moeten kracht trekken uit hun geest die ons vooruit dringt. Het is op de grondslag van hun geest dat we de vlag van het Keltisch kruis moeten hijsen en iedereen moeten uitdagen die stom genoeg is om de toorn van onze natie over zich af te roepen.

En als jullie weigeren deze krijgers te zijn, naar wie kan de natie zich dan keren? Diegene met hun hoofd in een pint of een lijmzak? Diegene die “realiteit” zoeken in sciencefiction video’s en heroïne? Diegenen die lang en hard praten, een schemering van de goden bedreigen en nog een paar euro in de pot of een paar uur op een bijeenkomst bejammeren. De idioot in de straat die denkt dat goedkoop bier en roddelen over prinses Di de betekenis van Nationalisme is? De plastic patriot, de bourgeois lemming, zo toegewijd aan “Engeland zijn groene en plezierige weiden”, maar niet zo toegewijd dat hij zijn “patriottisme” niet zou opofferen wanneer zijn “goede naam”die hem door buren en vrienden toegeschreven wordt in het geding komt? Niemand wil deze strijd, maar de plicht roept. Diegene die weigeren zijn simpelweg lafaards. De politiek soldaat kan zijn vijand respecteren, maar hij kan de verrader en deserteur slechts verachten. En als het geboorterecht van je kinderen is gestolen van hen en gegeven is aan je vijanden, kun je ze dan in de ogen kijken en zeggen dat je alles gedaan hebt wat je kon?

Aannemend dat je het lef en de vastberadenheid hebt die nodig zijn, hoe wordt je dan een politiek soldaat? Geen enkele politieke soldaat kan ooit compleet hetzelfde zijn, ondanks dat ze natuurlijk veel gemeen hebben. De verschillen die bestaan komen voort uit het feit dat we allen individuen zijn die zowel kracht als zwakte bezitten. Deze verschillen hoeven ons geen problemen te bezorgen, zij kunnen juist gebruikt worden ter bevordering omdat een effectief leger bestaat uit verschillende type mensen. Allemaal stamhoofden en geen indianen zijn net zo nutteloos als geen stamhoofd en allemaal indianen. Sommige van jullie zullen opstaan als leiders, anderen als krijgers, maar allen zijn vitaal voor onze Nationale missie.

De weg van ontwikkeling, het programma of de training, die leidt tot de geboorte van een politiek soldaat is een kruis op onze rug. Het is door het dragen van deze last, door ontberingen, dat we langzaam – en ik bedoel langzaam – de kwaliteiten vergaren die we nodig hebben. Er zijn diegenen die streven naar fysieke perfectie als hoogste levensdoel – zij zullen beamen dat deze perfectie niet iets is dat vrij wordt weggegeven bij een paar liter extra benzine, maar dat dit iets is waar hard werk en veel pijn voor nodig is. Op dezelfde manier is het worden van een politiek soldaat een zaak voor activisten, niet voor leunstoel dictators en zelfbenoemde mannen van het lot.

Nu dat gezegd is, is de weg van ontwikkeling simpel en logisch in zijn structuur. Je kunt beginnen met enkel kleine dingen te bereiken, ambities die als deze bereikt zijn jou het vertrouwen en de bekwaamheid geven om meer ambitieuze doelen te bereiken. In deze graad is het nodig om eerlijk tegen jezelf te zijn, want als je dit niet doet kun je nooit eerlijk zijn tegenover je collega’s. Ga zitten en maak na een periode van zelfreflectie een lijst met goede en slechte punten, onthoud hierbij om geen extremen van excessieve kritiek of zelfgenoegzame zelfvoldaanheid te gebruiken. Als dit klaar is, kies dan een goed punt dat verbeterd kan worden en een zwakte waar je beter zonder kunt. Op papier klinkt dit erg gemakkelijk, maar in realiteit is het een strijd van gigantische proporties. Er zullen tijden zijn dat je denkt dat alles goed gaat om vervolgens ineens plat met je gezicht op de grond te vallen door terug te vallen in oude gewoontes. Maar geef niet op en laat je niet afschrikken door falen omdat het juist het opstaan en het opnieuw proberen is dat je zelfdiscipline en de wil om te winnen ontwikkeld. Het is een proces dat spiritueel voor jou doet wat Charles Atlas beweert dat zijn gewichten voor jou fysiek doen! Je kunt enkel geluk ervaren als je verdriet kent, je kunt enkel succes waarderen zodra je de bittere smaak van falen geproefd hebt. Als je geen kleine zaken kunt overkomen, dan zul je behoorlijk nutteloos blijken in een crisis. Wanneer de zaken in de komende jaren echt gevaarlijk worden, als de repressie gewelddadig, systematisch, totaal wordt, wil je weten dat je kameraden je steunen in de strijd, en zij willen weten dat zij op jou kunnen rekenen. De gemoedsrust dat dit vertrouwen in anderen produceert kan niet worden onderschat.

Laat me enkele praktische ideeën geven waarmee men kan beginnen, maar onthoud dat dit slechts enkele algemene voorbeelden zijn zodat jij mee kunt denken in de juiste richting. Kijk je nacht na nacht TV? Als dit zo is, beperk dan de tijd dat je dit doet omdat dit je bloot stelt aan de propaganda van onze vijanden, of je nu een documentaire of een opera kijkt maakt hierin niets uit. Gebruik je tijd meer constructief en op een manier dat de Nationalistische strijd wordt geholpen. Wandel in het platteland of in een park en geniet van de giften der natuur. Ga wat meer folderen of kranten verkopen. Organiseer een discussie groep thuis voor een paar vrienden, of raak betrokken in locale gemeenschapsgroepen zoals Tenants Associations, Friends of the Earth enzovoorts en strijd voor lokaal recht. Drink je meer dan 4, 5, 6 of meer pinten op een avond als je uitgaat? Verminder dit tot 2 of 3 pinten: je hebt dan niet enkel meer geld voor de zaak over, maar je gezondheid zal sterk toenemen. Daarnaast waren kruisridders niet bekend vanwege hun bierbuiken. Rook je veel? Als dit zo is, ga minderen of nog beter stop. Je houdt enkel het grootbedrijfsleven in stand terwijl je gezondheid achteruit gaat. Er zullen tijden zijn waarop je snel zult moeten zijn en diegene die erop aandringen een puffende dinosaurus te zijn zullen dan de prijs betalen. Zet je een partij of NF functie opzij omdat je naar het voetbal gaat? Stel je prioriteiten dan juist. Uiteraard kan iedereen een pauze gebruiken uit de strijd, maar onthoud dat de NF faalt vanwege halfhartige leden. Het laat niet enkel de dodenknoop van de natie zien, maar ook die afleidingen die je zo belangrijk acht. Als lezen geen gewoonte is, maak er dan een gewoonte van en dwing jezelf tot hogere niveaus. Kennis is macht en hoe meer je weet hoe grotere dreiging je voor het systeem vormt. Kom naar partij seminars waar je wordt geïnstrueerd in het produceren van locale folders die je helpen om Nationalistische ideeën in je locale gemeenschap te promoten: waar wordt gedacht om spandoeken en T-shirts te maken: waar onze sprekers onze revolutionaire ideeën uitleggen in simpele termen en welke jou in staat stellen om mensen te bekeren door overtuigingskracht.

Deze en nog veel maar zaken kan de partij jou leren, maar hier is een breed veld voor persoonlijk initiatief: leer nieuwe talen, zeker als je Ierse, Schotse, Wales of Cornish wortels hebt: leer rijden, typen, in publiek te spreken. Ga naar een avondschool om elektronica, mechanica of journalistiek te leren, of begin met een fysieke tijdbesteding zoals gewichtheffen of vechtsport. Er zijn een miljoen dingen die je kunt doen om jezelf te verbeteren, dingen die je voldoening geven en de zaak helpen om te overwinnen. Wat je ook doet, beslis dat je volhoudt tot het eind. Niks doen en zitten is wat de engerds in het parlement hopen dat je doet, omdat je op die manier hun werk zoveel makkelijker maakt.

Diegene die bereid zijn de offers te brengen die nodig zijn om een politiek soldaat te worden zullen enkele deugden moeten ontwikkelen.

*GEDULD: omdat de overgang naar een politiek soldaat tijd en moeite kost en niet in een week of maand komt. Het is werk dat een leven lang duurt, perfectie is het doel.

*KALMTE: omdat de staatsrepressie toeneemt, zullen het de koelen, kalmen en beheersten zijn die zullen overleven, niet paniekerige amateurs.

*ZELFDISCIPLINE: omdat diegene die meester over zichzelf zijn de meesters van hun situatie zijn. Bezit de kracht die niet gezien kan worden, maar die gevoeld wordt door zowel kameraden als tegenstanders.

*GEVOEL VOOR HUMOR: omdat als het leven geen bed vol met rozen is, het ook geen onophoudelijke last is. Het is een beetje van beide. Ontwikkel het vermogen om over je situatie en om jezelf te lachen en je zult transformeren in een spectraal krijger die onze vijanden kwelt.

De kracht van humor werd recent in Italië geïllustreerd tijdens de rechtszaak tegen 30 Nationalistische militanten, militanten waarvan de gemiddelde leeftijd rond de 20 jaar was. Zij werden berecht voor strafbare feiten die, als deze bewezen werden, konden leiden tot levenslange opsluiting. Deze militanten, onschuldig voor god en mens, hielden de beste Nationalistische tradities vol. De Italiaanse media en justitie verwachtten dat deze jongeren met vetrokken gezicht, serieus en bezorgd in de bank zouden zitten. Hoe teleurgesteld waren zij toen deze kameraden de procedure compleet negeerden en onder elkaar grapten en lachten. Ze gaven er niets om en waarom zouden ze? Vier jaar wachten op een rechtszaak, voorstellen voor vervroegde vrijlating als men zou verraden – toch had dit geen enkele invloed op hun geloof. De rechter eiste dat hij serieus genomen moest worden en werd verwelkomd met kreten en gelach. Dit is echte kracht – het verkondigd dat de dood zelf er geen macht over heeft. Het is een kracht die ons onoverwinnelijk maakt, want wat kunnen onze vijanden meer doen dan dit? De oude Kelten beschreven deze kracht in een spreekwoord: “Vecht voor je land en accepteer de dood als dit nodig is: omdat de dood een overwinning en bevrijding is voor de ziel!”

Wij vechten voor het Engeland van William Byrd en Thomas Tallis: voor de wilde schoonheid van Cornwall en de sereniteit van het Lake District. Wij vechten voor Wales –land van kameraden -, niet enkel voor haar zielvolle literatuur en muziek, maar vanwege haar heroïsche geest van Owain Glyndwr. Wij vechten voor Schotland, haar hooglanden en eilanden, haar ballards en barden. Wij vechten voor Ierland, land van de paradoxen: tragedie en komedie, humor en een kort lontje; voor de puurheid die G.K. Chesterton ons verklaarde: “De leugens van Dublin en Belfast zijn meer waar dan de waarheden van Westminster.”

Er valt nog maar weinig te zeggen als de ultieme keus je confronteert. Ga jij een Revolutionaire strijder worden die voor Nationale vrijheid strijd, of de lafaard die buigt om de smerige schoenen van een etterend systeem te kussen?

LAAT DE LAFAARD ZIJN HOOFD HANGEN IN SCHAAMTE.

LAAT DE KRIJGER WETEN DAT ZIJN BELONING KOMT!          

                     

zaterdag 19 maart 2011

DE POLITIEK SOLDAAT (II): De noodzaak voor de Politiek Soldaat

De politieke soldaat
-een verklaring-

Derek Holland. Huntingdon 1984

Nederlandse vertaling door de Vrije Nationalisten Noord-Brabant
Deel 2: De noodzaak voor de politiek soldaat
“Wanneer een natie vurig op staat om te vechten voor zijn vrijheid en eer, is het altijd een minderheid die de massa echt doet ontbranden.”
Ondergang van het avondland
Oswald Spengler
Op de voorgrond van de strijd tegen de krachten van het kwaad, die de gehele wereld in een oceaan van vuil, corruptie en verraad storten, staan de verschillende Nationalistische bewegingen in Europa. In Brittannië is de enige georganiseerde kracht het Nationaal Front, maar zelfs deze maakte aardig wat fundamentele fouten in de jaren ’70 over wat noodzakelijk was om ons land te redden. De discussie ging altijd over of we hier of daar moesten marcheren; of we deze of die verkiezing moesten bevechten; of we iets moesten ondernemen om ons imago te verbeteren. Deze discussies waren ongeveer zo zinvol als een debat over wie welke dekstoel zou krijgen op de Titanic. Zeker, onze naam werd bekender, maar dit hadden we via andere methoden ook bereikt. Feit blijft dat al onze tijd, al ons geld en onze energie er niet toe heeft geleid dat we de komst van ook maar een enkele immigrant tegen hebben kunnen houden: het stopte niet de sluiting van ook maar een enkele fabriek: het stopte de fysieke en spirituele verkrachting van ons vaderland niet.

Ons falen was simpel maar cruciaal. Het was (en is) niet het beleid, de doctrines of de activiteiten die we nodig hadden – hoe belangrijk deze zaken ook zijn in het politieke geheel - maar een geheel nieuw type mens die iedere dag de nationalistische manier van leven leidt, die als een lichtend baken handelt en die een inspiratie vormt voor mede Britten om hem heen die wanhopig over onze situatie zijn. De andere partijen hebben generaties lang beleid en doctrines aangeboden aan ons volk, maar met welk effect? Waarom zou voor de gemiddelde Brit het NF anders zijn dan de anderen? Als we willen slagen moeten we het hart van de zaak raken: ons volk heeft een voorbeeld nodig die doet wat hij predikt.  Dat voorbeeld noemen we de politiek soldaat.
Wat is de politiek soldaat?Als we kijken naar de bekendste periodes in de Europese geschiedenis, kunnen we makkelijk het type mens identificeren die de geest uitdraagt die onze natie zo hard nodig heeft.
In het oude Griekenland waren er de Spartanen, een zeer gedisciplineerd volk dat opging in de geschiedenis vanwege hun heroïsche strijd bij Thermopylae. Hier was het dat 300 Spartanen, geleid door hun krijgsheer Leonidas, het opnamen tegen 100.000 Perzische troepen onder keizer Darius: in plaats van te vervallen in angst omtrent de gigantische overmacht zongen de Spartanen trots hun strijdlied, het lied van Castor, en stierven als een man in een gevecht van vuur en bloed. Ondanks dat de Spartanen verloren, werden zij herinnerd door de geschiedenis.
In het antieke Rome was het de Romeinse Centurion wiens militaire vaardigheden en trouw aan Rome, het Pax Romana, ervoor zorgde dat een van de beste, goed georganiseerde rijken in de geschiedenis van de wereld kon worden opgebouwd. Een rijk dat ons veel erfgoed heeft nagelaten dat we kunnen koesteren.
In het Middeleeuwse Europa was het de Kruisridder wiens devotie aan de idealen van Ascetisme en ridderlijkheid  dusdanig Europa belichaamde, zowel het Oosten als Westen, dat “ridderlijk gedrag” tot op de dag van vandaag nog steeds wordt gezien als een hoge vorm van lof. Deze ridders, een supranationale gemeenschap ontstaan uit een cultuur, werden door Paus Urban II omschreven als diegene “die zich haasten naar waar oorlog uitbreekt en daarmee de woede van hun wapens brengen om eer en recht te verdedigen.”
Wellicht het meest opvallende voorbeeld van politiek soldaatschap in onze eeuw is de Roemeense IJzeren garde, de legionairs beweging, gesticht en gevormd door het genie Corneliu Codreanu. De geest die deze beweging genereerde was zo sterk en vasthoudend dat het een geheel volk heeft geïnfecteerd. Zelfs vandaag de dag verwerpen de Communistische autoriteiten de legionairs; zo angstig zijn ze voor de spirituele en inspirerende kracht ervan – een kracht die groeit terwijl het gezwoeg van het Marxisme alles vernietigd wat het aanraakt.
Maar Europa heeft geen monopolie op politiek soldaten en alle volkeren en culturen hebben de potentie om dit type mens te produceren. Neem bijvoorbeeld de Islamitische Revolutionaire Garde van de Moellah in Iran. Het is niet nodig om het met een of alle van hun doelen eens te zijn om hun moed te kunnen waarderen en respecteren. Hun geloof in hun zaak is zo sterk dat zij ongewapend door mijnenvelden rennen om vijandige posities aan te vallen: hun idealen zijn zo allesomvattend dat ze vrachtwagens met bommen vijandige kampen in rijden terwijl ze goed begrijpen dat de dood onontkoombaar is. Of ze wel of geen gelijk hebben doet er niet toe, maar het is duidelijk dat deze macht, deze minachting voor de dood, hetgeen is waar overwinningen van worden gemaakt. Deze macht verdreef de Amerikaanse oorlogsmachine uit Libanon – terwijl de troepen van de VS vochten voor een baan, loonstrook en pensioen, vochten hun tegenstanders van de Revolutionaire Garde voor een ideaal, een onafhankelijk en Iranees, Iran. We moeten leren de macht van het idealisme niet te onderschatten.
Als we kijken naar enkele van de voorbeelden die ik beschreven heb, zal het voor de meeste lezers direct duidelijk worden dat het merendeel van hen krijgers en militairen zijn. Echter zou het zeer verkeerd zijn om te geloven dat dit aspect, het leger, het meest belangrijke aspect is, het is zelfs niet een van de belangrijkste aspecten. De gemeenschappelijke factor die het toelaat dat al deze mensen, ondanks hun ideologische verschillen, in dezelfde categorie geplaatst kunnen worden, is het feit dat ze geïnspireerd werden door een spiritueel en religieus ideaal dat hun gehele leven domineerde. Niets kwam tussen hen en hun ideaal. Zij waren bereid alles op te offeren voor de overwinning van hun ideaal. Als, om wat voor reden ook, hun zaak hen ontnomen zou worden uit hun leven, dan zouden deze levens geen enkele betekenis meer hebben, deze zouden niet belangrijk meer zijn. Ze waren goede krijgers omdat er een vuur van binnen brandde, een vuur dat enkel gedoofd kon worden als ze hun laatste levensadem slaakte. Het was een vuur dat hun tegenstanders vaak niet bezaten of begrepen, maar welke zij vreesden en respecteerden. Het is dat vuur, die brandende geest, die we opnieuw moeten laten oplaaien als onze cultuur nog enige noemenswaardige toekomst wil hebben. Als we niet in staat zijn om dit te realiseren, dan zijn al onze materialistische prestaties, al onze wetenschap en technologie, onze intellectuele pracht compleet nutteloos omdat het belangrijkste van het leven de wil om te leven is.  Als deze wil afwezig is in ons volk, dan kan geen wetenschapper en geen gadget ons nog helpen.
Het is de taak van de politiek soldaat om de wil om te leven te promoten door de ware natuur van het leven te onthullen  - in tegenstelling tot de materialistische nachtmerrie die in deze eeuw foutief voor “leven” wordt aangezien – en dit leven te leven. Om dit te kunnen doen moet de politiek soldaat een spirituele revolutie doorgaan, een innerlijke revolutie die zijn leven leidt. Wanneer dit doel inhoudelijk bereikt is zal de politiek soldaat al zijn acties beoordelen met de criteria of deze wel of niet de zaak ten goede komen. Hij zal niet de mens zijn die zegt: “Wat zit er voor mij in?”, maar de mens die zegt: “Wat kan ik doen om te helpen?”. Voor dit type mens bevatten bepaalde woorden de sleutel tot de betekenis van het leven: eer, recht, zelfrespect, eerlijkheid, geloof, nederigheid, compassie, liefde.
Hij zal het niet toelaten dat zijn eer of die van zijn natie wordt aangevallen of ondermijnd door de onwaardige: hij zal niet toekijken hoe zijn volk wordt uitgebuit, maar zal een stem in het gevecht voor gerechtigheid worden. Hij zal zijn zelfrespect niet verliezen en niet afhankelijk worden van zaken als drank en drugs, omdat hij weet dat hij onoverwinnelijk is als hij innerlijke kracht heeft. Hij zal in al zijn handelingen, klein en groot, eerlijk zijn omdat de Nationalistische militant leidt door voorbeeld. Hij heeft een allesomvattend geloof in de rechtvaardigheid van zijn zaak: hij zal de mens zijn die tot zijn grenzen en uiterste mogelijkheden strijd voor het welzijn van zijn volk en zijn natie, maar hij doet dit zonder enig verlangen naar lof of publiciteit. Hij zal nederig blijven omdat hij weet dat zijn acties een plicht zijn, een plicht die is geïnspireerd door een hoger levensdoel. Hij zal worden geroerd tot actie door de psychologische verkrachting van ons mooie land en de vernietiging van onze rijke cultuur: zijn compassie is zo groot dat hij de zwakken en hulpbehoevenden van onze natie zal verbergen met zijn grote kracht. Zijn liefde zal puur en verfrissend zijn, iedereen en alles doen opleven wat het aanraakt.
De politiek soldaat is de mens die wordt ondersteund door een eeuwig ideaal, een mens die positief handelt in elke situatie en hetgeen dat juist is in alle situaties verdedigt: goed en oprecht. Nog nooit in de geschiedenis van Europa was de noodzaak voor bataljons van politieke soldaten zo groot en zo belangrijk als nu.
De rijen van onze vijanden zijn immens: de banken, de Communisten, de vrijmetselarij, de Zionisten, de Kapitalisten. Zij hebben geld en macht: zij domineren de media: zij controleren gehele legers door hun controle over de overheid: zij injecteren afbrekende ideeën in de aders van de natie welke ons zwak en lusteloos maken.
En wat hebben wij om dit te bestrijden? Een paar duizend patriotten in ieder land in West Europa. Wij hebben geen geld, geen macht, geen invloed, geen noemenswaardige media. Wij zijn de Spartanen, de minderheid. Zij zijn de Perzen, de overmacht. In deze huiveringwekkende realiteit wegen onze landgenoten de kansen af en verlaten in drommen het slagveld, pratend over de “onontkoombaarheid” van zaken. “We kunnen niet winnen”, zeggen ze. “Het is al te ver gegaan”, zeggen ze. “Wellicht is het Communisme zo slecht nog niet”, zeggen ze. Gelijk had Emrys ap Iwan, de 19de eeuwse Nationalist uit Wales, toen hij opmerkte: “Het onvermijdbare is niet de hoge toren van de wijzen, maar slechts het toevluchtsoord van de timide”.
De politiek soldaat kijkt op een totaal andere manier naar deze grimmige realiteit omdat deze een idealist en een realist is. Het ideaal is het doel van onze strijd, realisme is de kwaliteit die ons laat zien hoe we het beste ons doel kunnen realiseren. De politiek soldaat die het wapentuig aan beide zijden opweegt, zal moeten toegeven dat we kansloos zijn op ieder vlak, behalve een. Deze uitzondering is ons geloof, ons ideaal, welke we hoger dragen dan het leven zelf en welke niet uit ons bestaan kan worden gekocht of gemarteld. Dit geloof is een vage herinnering, een gloeiende sintel in een groot deel van ons volk – het is de taak van de politiek soldaat om deze sintel op te stoken tot zijn flikkering groter en sterker groeit, tot het een razende inferno wordt die ons volk en land in zich op neemt in een zoektocht naar Nationale vrijheid, sociale rechtvaardigheid en een echt vrij Europa. De politiek soldaat dient voor onze landgenoten wiens moed hun in de steek heeft gelaten als een voorbeeld door zijn attitude en acties. Overal waar de politiek soldaat komt zal deze enthousiasme, kameraadschap en toewijding aanmoedigen door zijn aanwezigheid. Hij zal het licht zijn dat de grenzen van de duisternis verdrijft. Mensen zullen zijn advies willen: zij zullen zijn raad zoeken: zij zullen zichzelf verzamelen en harder dan staal terug keren naar de strijd.
Elke dag die voorbij gaat zien we uit het verminkte lichaam van onze Europese naties het bloed lekken. Het is een aanblik die slechts de cynicus of gedesinteresseerde kan aanzien zonder te ontaarden in een diepgaand medeleven en een heilige woede. De mooie vrouw die ooit de wereld behekst had met haar intellect, haar grandeur en haar levendigheid ligt nu in de goot, bewusteloos geslagen door de Barbaarse hordes van de supermachten. Enkel het leger van politiek soldaten is bereid haar te verdedigen tegen een reeks van gewelddadige klappen. Het leger is klein, de taak is immens, het vecht echter door. Het zal niet toelaten dat ons erfgoed, cultuur, tradities en nobele waarden de  grond in worden geboord, voor altijd verloren door de lafheid van de meerderheid. Dit leger vecht om te winnen, maar als het verslagen wordt dan is dat het vonnis van het lot, dan zal het een strijd tot de laatste man worden met het zwaard in de hand – een bijdrage die eer aandoet aan onze beste voorouders.
En als de lafaards, de profeten van de “kunst van het mogelijke”, je aanvallen met de beschuldiging  van “fanatisme”, denk dan aan de woorden van John Jenkins, een zoon waar Wales trots op kan zijn:
“Ik zal drie dingen zeggen over fanatisme: ten eerste, als het waar is dat een fanatiekeling de kracht van tien man heeft, dan is dat noodzakelijk omdat de andere negen man het niks uitmaakt. Ten tweede is het niet waar dat een fanatiekeling de kosten van een actie niet telt: ik werd fanatiek omdat ik niet bereid was de gevolgen van inactiviteit te accepteren. Als laatste, als Wales wil overleven en haar cultuur en erfgoed wil zien bloeien, moet dat gedaan worden door een woeste en onwankelbare devotie boven al het andere aan Wales. Onder “al het andere” vallen familie, vooruitzichten, carrières, gezondheid, vrijheid en het leven zelf. Ik geloof en ik weet dat Wales dit soort fanatisme kan inspireren en dat dit fanatisme de essentiële katalysator is, die nodig is om de meerderheid van het volk te laten bewegen.”
Wat Jenkins over Wales zegt is niet minder waar voor andere Britse naties en hun neven in Europa.      

DE POLITIEK SOLDAAT (I): De hedendaagse situatie

De politieke soldaat
-een verklaring-

Derek Holland. Huntingdon 1984

Nederlandse vertaling door de Vrije Nationalisten Noord-Brabant

Deel 1: de hedendaagse situatie

De moderne tiran is kwaadaardig vanwege zijn ongrijpbaarheid. Hij is niet meer of minder een bullebak dan de tirannen uit het verleden; maar hij is een grotere lafaard.

Alle dingen beschouwd
G.K. Cheshton

Waar we ook kijken binnen de naties van Brittannië en Europa, overal zien we opstapelend bewijs van desintegratie en verval. Iedereen kan dit bewijs zien. het is dan ook een onoverkoombaar feit.

Op politiek niveau zien we dat de slechtste soort individuen, egoïstisch en gemeen van geest, zijn gestegen tot de leiders van het establishment, de partijen en structuren. Hij heeft via deze weg gegarandeerd dat regeringen door geheel Europa, van Lissabon tot Leningrad en van Belfast tot Belgrado, van corruptie en verraad een manier van leven hebben gemaakt. Politici en partijbonzen die niks geven om de mensen die ze vertegenwoordigen vullen hun zakken door hun landgenoten uit te verkopen, de armoede in te drijven en te degraderen voor vijandige buitenlandse belangen. In ons land gaan de Thatchers en Kinnocks, Owens en Steels op pleziertochtjes over de gehele wereld ten koste van ons en ontvangen zij vleierij van de verraderlijke media. Dit terwijl Brittannië langzaam maar zeker dood bloedt.

Op het economische front worden onze mensen voortdurend gerustgesteld dat de wereldwijde recessie tot een eind aan het komen is, echter voor diegenen wiens geheugen verder terug gaat dan de laatste aflevering van Coronation street is het een feit dat de Tories deze goedkope leugen al verkopen sinds zij aantraden in 1979. Werkeloosheid neemt nog steeds van jaar tot jaar sterk toe en geen van de cynische manipulaties van statistieken door de burgerlijke dienst kunnen verbergen dat de levens van bijna 4 miljoen mensen, onze mensen, worden vernietigd door de vernedering van de wachtrij voor een uitkering.

Het is een feit dat de meeste orthodoxe economisten 10% werkeloosheid beschouwen als de grens waarbij ongenoegen en opstand ontwikkelen naar civiele verstoring (onrust) en revolutionaire omwenteling: terwijl ik dit schrijf is bijna 14% van ons volk werkeloos.

Het land dat vroeg in de vorige eeuw werd beschreven als “natie van winkeliers” bestaat niet meer. De statistieken van het financiële jaar, dat in april 1984, eindigt laat zien dat meer dan 12.500 bedrijven failliet zijn gegaan, de hoogste cijfers in de Britse geschiedenis.

Het beeld voor de komende jaren ziet er niet beter uit.

De verzamelde financiële crisis die onophoudelijk door de media wordt belicht, heeft afgeleefde oude mannen van het IMF en de Wereldbank doen haasten over de gehele aardbol om meer en meer besprekingen te beleggen – en terwijl zij zonder eind kibbelen wordt onze munteenheid waardeloos. De media eist dat ook wij bezorgd zijn over het lot van het Wereldbank systeem. Dat we ons zorgen maken over een systeem dat de levens van miljoenen Europeanen heeft vernietigd. Een systeem dat alle volkeren en culturen heeft veroordeeld tot zware armoede, dat de middelen en de schatkist heeft geplunderd van een prachtige creatie. Wij moeten de ondergang beklagen van een systeem dat de aanraking van de dood bezit.

De sociale impact op ons volk door deze politieke en economische afbraak is catastrofaal. Minder huizen betekend dat een paar miljoen van onze landgenoten in huizen leven die niet eens voor dieren geschikt zijn, laat staan voor mensen. De werkeloosheid heeft het familieleven ernstig aangetast. Dit leidt tot meer scheidingen, meer abortussen, meer kindermishandeling en meer zelfmoorden. In een poging om aan deze nachtmerrie te ontsnappen hebben veel Britten hun toevlucht genomen in drank, drugs en gokken als “oplossing”. Jonge mensen die ontdaan zijn van werk een huis en hun kleine beetje zelfrespect zochten een antwoord in talloze “anti-establishment” groepen en culturen. Dit tot groot vertier van onze politieke meesters.

Terwijl blanke skinheads vechten met blanke mods of blanke hells angels gaan de tirannen van Westminster ongestoord door met de gang van zaken namelijk het vernietigen van ons land.

Maar het is vooral op spiritueel vlak dat ons volk heeft geleden. Men gelooft niet langer in het bovennatuurlijke of goddelijke en bidden enkel tot de manipulatie van oplichters, kwakzalvers en hedendaagse tovenaars van Oz. Om als mens echt gezond te zijn moet men zowel materieel als spiritueel gebalanceerd zijn.

Het is niet genoeg voor een mens om zichzelf slechts te voeden of een dak boven zijn hoofd te hebben. Men moet een reden hebben om te leven. Hij moet weten waarom familieleven noodzakelijk is, waarom de bloedlijn in stand moet worden gehouden, waarom het algemene belang van het Britse volk beschermd moet worden, waarom we onze natie en onze cultuur moeten laten overleven en floreren.

Deze spirituele en materiële balans die onze voorouders integraal hadden bestaat niet meer. Als we kijken naar de grote kathedralen die men door gans Europa vindt en die honderden jaren geleden zijn gebouwd, worden we overweldigt door hun grote complexiteit en schoonheid, maar hun principiële belang gaat verder dan enkel vakmanschap en betreedt het rijk der spiritualiteit.

Onze voorouders bezaten kracht, visie, geloof en die kwaliteiten die met liefde in stenen gekerfd werden. Stenen die voor meer dan duizend jaar de elementen weerstonden en tot hun erfgenamen spraken in autoritaire en diepgaande tonen. Ons tijdperk weet niks van dit levensvlak en laat dit onbegrip zien door (symbolisch) in betonblokken te bouwen die niet bedoelt zijn om lang mee te gaan. Het belichaamt de geest van dit tijdperk, een tijdperk waar men in het moment leeft en waar het woord “nu” overheerst. Als gevolg is ons volk in bepaalde opzichten zielloos, ongelukkig, gefrustreerd en zelfs onmenselijk geworden. Niemand wil anderen helpen tenzij er iets voor hen zelf te winnen valt, niemand wil maatschappelijk betrokken worden, niemand wil verantwoordelijkheid nemen. Maar iedereen wil een gemakkelijk leven, iedereen streeft zijn eigen egoïstische doelen na, iedereen wil de makkelijke uitweg nemen en als die makkelijke uitweg betekend dat onze familie, gemeenschappelijk of nationaal leven zal lijden, dan wordt dit als acceptabel gezien. Wanneer het individu van zichzelf een virtuele god maakt, wanneer alles om hem draait en niet om anderen, dan weet je dat de natie ziek en stervende is.

Deze en vele andere feiten - vervuiling, wapenrace, ontginning van natuurlijke stoffen – leiden tot een angstwekkende conclusie: de Europese cultuur zal voor het einde van ons leven sterven. Ik bedoel hiermee niet dat we in 50, 100 of 200 jaar geen belangrijke rol in de wereldpolitiek meer zullen spelen en dan waarschijnlijk een heropleving zullen meemaken. Ik bedoel simpelweg dat zoals de eens machtige Griekse en Egyptische beschavingen in het niets verdwenen, onze beschaving op dezelfde wijze zal verdwijnen. De dood van Europa zal voor eens en altijd het einde betekenen voor de blanke volkeren: het zal afgelopen zijn met jou, je familie en je vrienden. Brittannië zal een onbelangrijke vage herinnering worden.  

Laten we onszelf niet voor de gek houden. De strijd om de situatie te keren zal extreem zwaar en weinig dankbaar zijn: zwaar omdat de vijanden van de beschaving hun wurggreep op ons niet snel los zullen laten totdat we ze ertoe dwingen: ondankbaar omdat niemand wil horen dat er een vloedgolf van catastrofe over ons hangt en ons leven bedreigd wordt. Ons volk steekt de kop in het zand en houdt zichzelf voor de gek dat alles uiteindelijk wel weer goed zal komen. Jammer genoeg voor dit soort mensen leven we in de echte wereld waar “happy endings” niet automatisch in het script geschreven worden.

Er zijn geen goede feeën die ons gaan helpen en met hun toverstokje zullen zwaaien om alles weer goed te maken. Als het Britse volk wil overleven, zullen ze terug moeten vechten. Als zij niet bereid zijn om dit te doen, dan kunnen ze beter alvast beginnen met te bidden voor een snelle en barmhartige dood, want niks anders zal hen baten.